Στα σκαλοπάτια σου...

της μνήμης σου, αν με θυμάσαι ακόμα. Και αν θέλεις πια να με θυμάσαι.
Κουράστηκα να φοβάμαι, το ξέρεις; Κουράστηκα να φοβάμαι και να στάζει λίγο λίγο το δηλητήριο. Δε βγαίνουν όμως τα ξόρκια μου.
Η ψυχή μου έχει το χρώμα της χολέρας. Πάντα νόμιζα πως κάποια στιγμή θα γίνω ευτυχισμένη, αλλά ακόμα δεν έγινα. Νόμιζα πως κάποια στιγμή θα σταματούσα να απογοητεύω τους πάντες αλλά συνεχίζω να το κάνω.
Δεν ήμουν ποτέ κάτι το ξεχωριστό αλλά δεν με πείραζε. ¨Ησυχα ζούσα μέσα στον κόσμο, και κάποια στιγμή θα έφευγα όπως φεύγουμε όλοι και αυτό είναι όλο.
Και οι γνωστοί και οι ελάχιστοι φίλοι θα έλεγαν, ναι, αυτή ήταν η Τσέρυ, που αγαπούσε τα λαικά τραγούδια και τα μολύβια και το νερό και κρύωνε πολύ το χειμώνα. Και όταν αγαπούσε, αγαπούσε πολύ, και υπέφερε, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια αγαπούσε όλο και πιο δύσκολα και κρύωνε ακόμα πιο πολύ.
Πιο βολικό δεν είναι να μη με θυμάσαι; Το ξέρω. Πιο ήρεμα νιώθεις. Κοιμάσαι κι εσύ χωρίς να φοβάσαι τις κρίσεις μου, τις φωνές μου.
Και προσπάθησα, αλλά μπορεί και να μη μπορούσα περισσότερο. Μακάρι να έβγαιναν τα ξόρκια μου. Αλλά απόψε, τραυλίζω.