Μα εγώ την ξέφυγα τη λίστα
γιατί ήμουν Λόλα και αρτίστα

Η Μοσχολιού τραγουδά το "Χάθηκε το φεγγάρι" στο περβάζι του παραθύρου.
Ο Ζαμπέτας σχεδόν διασωληνωμένος τα τελευταία χρόνια της ζωής του με το μπουζούκι στο χέρι.
Η Γκάρμπο που θέλει απελπισμένα, να μείνει μόνη. Η Σφίγγα στο πρόσωπό της. Η Μέρυλιν νέα στον Ειρηνικό. Κρέμα σώματος κεράσι-αμύγδαλο.
Ο Χατζιδάκης με το Γκάτσο στου Ζώναρς.
Τα νεκροκρέβατα της οικογένειάς μου. Το ένα μετά το άλλο, άπειρα νεκροκρέβατα.
Ο πατέρας μου με σηκώνει για να μην πατήσω λασπωμένες λακούβες.
Ο Καζαντζίδης, ο Τένεση Ουίλιαμς, ο Γιουτζίν ο Νιλ.
Τα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ατέλειωτες ώρες περισυλλογής, λυγμοί καμιά φορά, κρυφά.
Ο Φελλίνι, ο Μπίλυ Γουάιλντερ. Ο Τζίμμυ Στιούαρτ στο Μια Υπέροχη Ζωή, αντίποδας το "Τι συνέβη στη Μπέιμπυ Τζέιν".
"Δε θα ξαναπεινάσω", η Σκάρλετ Ο ' Χαρα, καλλονή του Νότου.
Μια δυο άδοξοι έρωτες. Τα απογέυματα μπροστά από την κρατική τηλεόραση,δεκαετία του ογδόντα.
Γκύντερ Γκρας, νύχτωσε χωρίς φεγγάρι. Ο Λόρκα. "Όταν σε βλέπω γυμνή, μου θυμίζεις τη γη"
Ροδάκινα. Ο Ντάρελ. Ατέλειωτες μοναξιές. Ο Πίτερ Ουστίνοφ, το Άσμα Ασμάτων.
Κουράστηκα για να σε αποκτήσω.
Και όπως λέει και ο Χριστιανόπουλος, εγκαταλείπω την ποίηση δεν θα πει προδοσία.