Χρυσόψαρα

Ονειρευόμουν ένα ζευγάρι παπούτσια με διάφανα τακούνια που μέσα θα κολυμπούσαν χρυσόψαρα- θα περπατούσα σκορπίζοντας λουλούδια και αρώματα και μαγγανείες σε στενά δρομάκια της Κάτω Ιταλίας και θα με κοιτούσαν οι άντρες στα καφενεία με λίγη θλίψη, ή λίγη ελπίδα.
Νόμιζα πως η ενήλικη ζωή μου θα ήταν σαν τις πολύχρωμες σαπουνόφουσκες που φυσούσα μανιωδώς μικρή, οκλαδόν στα πάτωμα και γελούσα, γελούσα. Και με αγαπούσαν όλοι, μεγάλοι και μικροί και φορούσα βαμβακερά φουστάνια, ξυπόλητη, και η μαμά μου ήταν ακόμα νέα και δεν χρειαζόμουν τίποτα σπουδαίο για να γελάσω, και γελούσα συνέχεια, και ήταν αρκετό ένα παγωτό σοκολάτα ή μια βουτιά στη θάλασσα και ένα πεταμένο μπουκάλι αντιηλιακού ή μια αχιβάδα, και όλα ήταν περίεργα και νέα και συναρπαστικά και κάθε μέρα μια περιπέτεια και όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί, φιλικοί και φυσούσαν τα μελτέμια και κόπαζαν το σούρουπο.
Και η ζωή μου είναι σαπουνόφουσκα, μα όχι πολύχρωμη. Άδεια. Και έχω γίνει άπληστη και κακιά, στριμμένη, και δε χαμογελάω πια, και αν χαμογελάω είναι μεταξύ δακρύων.
Και οι φίλοι μου είναι μακριά και δεν τους βλέπω, και μου λείπουν, και εκείνοι που είναι εδώ μπορεί να με αγαπούν, αλλά όχι έτσι, όχι. Και οι δικοί μου μεγαλώνουν και φοβάμαι. Και ο τρόμος με επισκέπτεται σαν μεγαλοπρεπής βαρώνος με τουίντ κοστούμια και καλούς τρόπους μα είναι τρομερά ψηλός και δεν βλέπω τα μάτια του γιατί στρέφει το βλέμμα του μακριά απ'το φως.
Βαρέθηκα να είμαι το υγρό όνειρό σου και η θεά σου. Δες μέσα από το παραπέτασμα καπνού.
Όχι, δες με. Δεν αντέχεις. Γιατί το αυγό του φιδιού είναι στα μάτια μου μέσα και επωάζεται σιγά σιγά για να με φάει. Και δεν είμαι πια η θεά σου. Ποτέ δεν ήμουν.