αυτά τα χέρια..

αυτά τα χέρια ξεράθηκαν από τις δουλειές-είσαι πριγκίπισσα μου έλεγε ο ρεσεψιονίστ που με πρόσεχε καμιά φορά όταν δούλευαν οι δικοί μου,μου έλεγε για τον Ορφέα και την Ευρυδίκη και την μάγισσα Καλυψώ και την Ανδρομάχη-τι να κάνει άραγε,γέρασε κι εγώ δεν είμαι κορίτσι με σοσόνια που έπινε τον καφέ που περίσσευε απ'τα φλυτζάνια,με τα σκισμένα γόνατα και το χαμόγελο που δεν ήταν ούτε επίπλαστο ούτε βεβιασμένο.
Η μαμά μου με το παιδί αγκαλιά στα κύματα και το σκοτάδι πήχτρα.Κολυμπάω και δεν τους φτάνω. Απομακρύνονται. Ταπεινώνομαι σε τουαλέτες και δεν θέλω να κλάψω για να μην δουν την αδυναμία μου.
Και τώρα δεν μπορώ να κλάψω και ας το θέλω πολύ. να φύγει το κακό αίμα,να έρθει η αυγή, να στερέψω μέσα σε βδέλλες και να νικήσω. Και τη μοίρα την ίδια να νικήσω.
αυτά τα χέρια δεν είναι δικά σου-μαχαίρια που χουν το όνομά σου. Δικά μου είναι. Με τα αρχικά μου χαραγμένα στις παλάμες με μαχαίρι για πρωτόγονες θυσίες.Με σβησίματα από τσιγάρα που δεν πόνεσαν.
Και σε τι ωφέλησαν;Σε τίποτα. Σε απολύτως τίποτα.
Σπάω την κύστη μέσα μου και τρέχει το πύον. Στα πατώματα στους τοίχους-κοριτσάκι μου άσε με να σου χαιδέψω τα μαλλιά.
δώσε μου αυτή τη λάμπα θυέλλης που κρατάς.