-Τι παράξενο φως...Τελικά, είναι αλήθεια ότι υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο.Υποφέρεις, περνάς ένα σωρό βάσανα, μα έρχετι η στιγμή που γίνεσαι ευτυχισμένος. Το χέρι σου είναι παγωμένο. Κρυώνεις;
-Όχι.
-Το μετάνιωσες;
-Όχι.
-Κοίτα τι ωραία που είναι. Κοίτα τι ψηλά που είναι. Ίλιγγος μου έρχεται. Να κάναμε μια βαρκάδα τώρα...Υπάρχουν βάρκες εκεί κάτω;
-Ξέρεις κολύμπι;
-Όχι βέβαια. Παραλίγο να πνιγώ μια φορά,αλλά με έσωσαν.Και να φανταστείς ότι με έσπρωξαν στο νερό. Μα τι έπαθες;Τι συμβαίνει; Γιατί με κοιτάς έτσι;Μη μου πεις πως θες να με σκοτώσεις. Μίλα μου.Πες κάτι. Πες μου.Για τα λεφτά; Για τα λεφτά έτσι; (Του δίνει την τσάντα της)
Σκότωσέ με. Δε θέλω να ζήσω άλλο. Πέταξέ με στο γκρεμό. Σκότωσέ με.Δε θέλω να ζήσω άλλο. Σκότωσέ με.
-Σταμάτα, ανόητη. Δε βλέπεις πως δε θέλω να σου κάνω κακό;
(Παίρνει την τσάντα και φεύγει)
Και η Τζουλιέτα Μασίνα μένει γονατισμένη στην άκρη του γκρεμού και κλαίει πικρά και φωνάζει " δε θέλω να ζήσω άλλο" και σπαράζει, και το παράξενο φως παίζει γύρω της, και φωνάζει "σκότωσέ με", γιατί οι εραστές μας αναλύονται, εξατμίζονται, χάνονται, και σαν τη Τζουλιέτα Μασίνα εμείς μένουμε εκεί, μαζί με τον πόνο μας.
Cut.
4 comments:
Είναι άλλο πράμα, Τσέρρυ, να παριστάνεις υποκριτικά σε κάποια τον ερωτευμένο, εξαπατώντας την συνειδητά, με σκοπό να προσποριστείς, αποσπώντας της δολίως παράνομο και, κυρίως, ανήθικο περιουσιακό όφελος, δηλαδή είναι άλλο να είσαι ένα κοινό ρεμάλι του περιθωρίου, που ''δαγκώνει'' ξαφνικά τ' ανυποψίαστο θύμα του, κι άλλο ν' αγαπάς αληθινά στην αρχή, αλλά κατόπι να κουράζεσαι και να παραδίνεσαι, γενικώς, στην παραίτηση... Ρώτα με κι εμένα...
ναι, αλλά δεν είναι πάντα ίδια η μοναξιά;
Ίδια κι απαράλλαχτη... Ιδίως, μάλιστα, όταν φορά το προσωπείο άλλοτε ενός βιβλίου, άλλοτε μιας ταινίας, σαν τις νύχτες της Καμπίρια, και πάει λέγοντας... Μειδιώντας σαρδόνια, καθώς μας κοιτά με το βλέμμα του σατράπη προς τον υποτακτικό του, κραταιά κι ακλόνητη πάνω στο βάθρο του χρυσοποίκιλτου θρόνου της...
Καλημέρα,
στο blog σου εντελώς τυχαία βρέθηκα. Αναζητούσα πληροφορίες για της Νύχτες της Καμπίρια και διαβάζοντας σε, ναι...τελικά, πρέπει να τη δω οπωσδήποτε.
Post a Comment