ξεχασμένα γραμματόσημα

Θα μπορούσα να γράψω πολλά σε αυτό το παιχνίδι.
Πως πιο πολύ από κάθε χωρισμό με πόνεσε ο χωρισμός από τις καλύτερες φίλες μου-το 2000.
Πως οι τώρα φίλες μου, η Α., η C., η Ε είναι στα μήκη και τα πλάτη της γης και δεν έχω πραγματικά φίλες εδώ, αλλά δεν θα τις άλλαζα με τίποτα, ακόμα κι αν ήταν ακόμα πιο μακριά.
Πως το πιο όμορφο συναίσθημα μετά από χρόνια το ένιωσα αγκαλιάζοντας τον γιο της Α, δυόμισυ μηνών, όταν τον αποχαιρετούσα, πριν μερικές βδομάδες, στις έξι το πρωί, ζεστό από το κρεβάτι και τον ύπνο,και δε χόρταινα τη μυρωδιά του.
Πως πάντα νόμιζα πως έχω παράξενο πρόσωπο, όχι άσχημο,όχι όμορφο, απλά παράξενο.
Πως μου αρέσει να φαντάζομαι πως είμαι λαική τραγουδίστρια, 'οπως παρουσίασε ο Κραουνάκης την Παπίου στο Μια γυναίκα Μόνη Τραγουδά, που τραγουδούσε και έβαφε τα νύχια της κόκκινα-αλλά μου αρέσει μόνο να το φαντάζομαι.
Πως βάφω κι εγώ τα νύχια μου κόκκινα από 18 χρονών μα το αγαπημένο μου βερνίκι ήταν ένα βαθύ μπλε με γκλίττερ, σαν το νυχτερινό ουρανό. Η εταιρεία δεν το ξαναέβγαλε.
Πως μέχρι τα 15 μου δεν έμενα σε σπίτι,αλλά σε ξενοδοχεία σε διάφορα μέρη. Πως ακουμπάω το μάγουλό μου στο τζάμι του τραίνου όταν ταξιδεύω.
Πως στα 12 μου άρχισε η πιο δυνατή σχέση, η ερωτική μου σχέση με το σινεμά. Τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα.
Πως έμαθα να αντέχω-μέχρι να καταρρεύσω, για λίγο,άγρια, άσχημα.
Πως όταν με γνωρίζουν καλύτερα εκπλήσσονται να μάθουν πως ναι, μάλλον έχω πλάκα.
Πως αγαπώ ότι είναι αδύναμο,απροστάτευτο,αβοήθητο-το αγαπώ πολύ.
Μα είναι γραμματόσημα που δεν μπήκαν στο άλμπουμ της συλλογής. Και δεν ξέρω κανέναν να μαζεύει γραμματόσημα.