Χρόνια

Λες και δεν πέρασαν τα χρόνια. Λες και δεν σκούρυναν τα μαλλιά μου ξαφνικά, δεν πέρασαν από πάνω μου τόσα και τόσα.
Λες και ήμουν ξανά διάφανη σαν έμβρυο. Λες πως τα είχαμε μπροστά μας όλα, ξανά.
Και πως δεν αντιμετωπίσαμε κακίες και μικρότητες. Πριν αποφασίσουμε τα βλάψουμε τον εαυτό μας,επειδή απλά μπορούσαμε, εγώ με πληγές και άδοξες γνωριμίες, εσύ με ουσίες, με ξενύχτια, με το επικίνδυνο μυαλό σου, κι εγώ να καταλήγω σε νοσοκομεία ξημερώματα κρατώντας το κεφάλι με τα χέρια μου, κοιτώντας τους ανθρώπους αλλά χωρίς να τους βλέπω.
Γύρω μου φλυαρούν διάφοροι, σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, στις γειτονιές. Ένα μελίσσι χωρίς νόημα και χρησιμότητα. Και γύρω μού άνθρωποι.Μέτριοι συνήθως. Αδιάφοροι. Περιφέρονται και νομίζουν πως η γνώμη τους έχει βάρος. Πως είναι κάποιοι.
Βλέπω την μοναξιά τους. Σιγά μην τους λυπόμουν. Σιγά μην στενοχωρηθώ. Το άξιζαν.
Ούτε να σε βρίσουν μπροστά σου ικανοί. Σκουλήκια. Βάρος της γης.
Είδα στο ονειρό μου πως φιλούσα τη κοιλιά σου, εκεί, στον αφαλό. Απείραχτο δέρμα. Εκεί που θα άρχιζαν οι τρίχες της ήβης.
Και ήταν το σώμα σου ναός. Και καθάριο το βλέμμα σου.
Και ας μην ήσουν καν εκεί.