Μέδουσα

τα μαλλιά μου πάλι σκούρα, κάστανα στη φωτιά και κομμένα κλαδιά,αποκτούν ζωή δική τους και φουσκώνουν,φυσαλίδες σιγά σιγά τα ανεβάζουν και οι ρίζες ανυψώνονται,δεν μπορώ να τα σταματήσω
και είναι τα δέντρα αυτά που κουράζονται να αντιστέκονται στον αέρα τα κλαδιά φωνάζουν για βοήθεια ανήμπορτα χέρια
δρυς οξιές ιτιές κλαίουσες
το νερό θα το σταματήσει σκέφτομαι μα τύχη καμιά θυμώνουν που αντιστέκομαι γίνονται κισσός γίνονται ερπετά
κροταλίζουν στους κροτάφους μου δε φοβούνται το νερό
σκούρο χρώμα καλός οιωνός κακός οιωνός, νερά ήρεμα ή φουρτουνιασμένα? ψάρια τύχη ή λαχτάρα? γάμος τύχη ή ατυχία?
και βουίζουν τα νερά στα αυτιά μου
γοργόνα της πεντάρας λέω. φτηνή και ψεύτικη.
ένας καθρέφτης από το πουθενά βλέπει τις μπογιές στο πρόσωπό μου,ροζ και γαλάζιες, να διαλύονται