Αυτά τα μικρά που κάνουν εμένα,εμένα

Όταν είμαι στενοχωρημένη,αγοράζω χαρτικά,τετράδια,μολύβια,σημειωματάρια.
Το καλοκαίρι φοράω πολύ μπροντερί ανγκλαίζ και το χειμώνα μερινό και κασμίρ-έχω δυο τρία κομμάτια,αγορασμένα με αίμα.Το μαλλί με τσιμπάει.
Αντιπαθώ τα σεντόνια από πολυεστέρα-ο Α.έλεγε πως στον ύπνο είμαι σαν την ηρωίδα στο παραμύθι με την Πριγκίπισσα και το Μπιζέλι.Πλένομαι με πράσινο σαπούνι,αν το βαρεθώ, για αλλαγή,Imperial Leather.Πίνω τεράστιες ποσότητες νερού.Μου αρέσει να κάθομαι στα καφενεία και να παρακολουθώ τον κόσμο.Όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει,κάνω ντους με κρύο νερό.
Δεν μου αρέσουν οι συγγραφείς για συγγραφείς,οι σκηνοθέτες για σκηνοθέτες,η τέχνη για την τέχνη.
Βρίσκω χαρά σε πολύ μικρά πράγματα-να γυρνάω σπίτι μετά από μια κρύα μέρα και να ακούω το νερό να βράζει.
Τα χείλη μου σκάνε εύκολα.Το γούρι μου είναι οι πεταλούδες.
Μου αρέσει να βλέπω παλιές ταινίες με σβησμένα τα φώτα.Πριν κοιμηθώ πίνω πάντα κάτι ζεστό.Μου αρέσουν τα παλιά περιοδικά,τα παλιά βιβλία.Μου αρέσουν πολύ τα κοσμήματα,αλλά πάντα ξεχνάω να τα φορέσω.
Ευτυχία είναι να έχεις καθαρά φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια,αφράτες πετσέτες ,ζεστό νερό στο μπάνιο και θέρμανση όταν κάνει κρύο.
Το Σάββατο διαβάζω ανειλλιπώς τον Γιάννη Ξανθούλη στην Ελευθεροτυπία και την Κυριακή τον Κοσμά Βίδο.Μου αρέσει η εκπομπή του Ξανθούλη στο ραδιόφωνο,και η στήλη,τα βιβλία καθόλου.Το αγαπημένο μου περιοδικό είναι το Αllure.
Αν μου μυριζει κάποιος άσχημα,δεν μπορώ να κάνω παρέα,ούτε και κάτι παραπάνω.
Θα ράψω ένα φόρεμα από κόκκινο gingham.Όταν έχω αυπνίες,διαβάζω παιδικά βιβλία.Κάνω συλλογή από καρτ ποστάλ.Αγοράζω το Οδός Πανός-θεωρώ το Χρονά πολύ σημαντικό.
αυτή τη στιγμή ακούω Μελίνα Κανά...

Kαλό νέο-το καλοκαίρι θα είμαι στην Κύθνο.Στραβό νέο-στην Κύθνο έχουμε πρόβλημα με: τις εφημερίδες,το ψωμί είναι ανεκδιήγητο,η μουσική στα μαγαζιά επίσης,κανείς δε με φλερτάρει.
Καλό νέο-έχω χρόνο για να γράψω.Στραβό:Θέλω όλα να τα σκίσω γιατί τα βρίσκω ανεκδιήγητα.
Καλό νέο: Είμαι μετριόφρων.Στραβό:Δεν συνειδητοποιώ ότι είμαι άξια να κάνω πολύ παραπάνω πράγματα από ότι κάνω.
Καλό νέο:Θέλω ένα φόρεμα δαντέλα από την Serena Kay.Στραβό:Αν το πάρω,δεν θα χω λεφτά ούτε για τσιγάρα.Επίσης-θα μοιάζω με τη νύφη που την παράτησαν στα σκαλιά της εκκλησίας.Ξανά καλό:Δε με νοιάζει,δείχνω θεά.
Καλό νέο:Μεγαλώνω και μ αρέσει.Στραβό:Παχαίνω πιο εύκολα.
Καλό νέο:Ήρθα στην Αθήνα και μπορώ να πάω σινεμά.Στραβό:Δεν παίζει κανένα έργο της προκοπής.
Καλό νέο:Αγόρασα Ντικταφόν για να ηχογραφώ τις ιδέες που μου ρχονται όταν πέφτω για ύπνο και πήγαν στον αγύριστο γιατί βαριόμουν να σηκωθώ και να ανάψω το φως.
Στραβό:Από τότε που το αγόρασα δεν μου ρθε ούτε μισή.
Καλό:Είμαι ψηλή-δεν θα χω πρόβλημα με μια πεθερά-Θεοπούλα.Στραβό:Καμπουριάζω.
Καλό:Τη Δευτέρα θα έχει το Παρά Πέντε.Στραβό:Το Παρά Πέντε θα συνεχίσει και του χρόνου-ότι τραβάς απ'τα μαλλιά χαλάει-θέλω να πω δυο κουβέντες στον Καπουτζίδη.
...........συνεχίζεται.

Την πρώτη του Ιούνη η Μαίρυλιν Μονρόε θα γινόταν 80 χρονών.Πάντα μου θύμιζε καρτούν,την έβρισκα πιο όμορφη στην αρχή της καριέρας της.Μου άρεσε η φωνή της στις ταινίες βέβαια,αλλά δεν την έβρισκα σέξυ,σέξυ ήταν η Άβα Γκάρντνερ και η Ρίτα Χέιγουορθ,αλλά πιο πολύ από όλες μου άρεσαν η Ωντρευ Χέπμπορν γιατί μου θύμιζε ελάφι και η Λιζ Τέιλορ γιατί είχα δει το "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" και αυτή η πίκρα που έβγαζε είχε κάτι το πολύ γνωστό από κάπου,αν και δεν ήξερα από που στα 12,αλλά ήταν οικείο.Τρομακτικό,αλλά οικείο.
Η Μέρυλιν λοιπόν,σέξυ δεν ήταν.Για μένα έτσι;Αλλά μου άρεσε όπως μιλούσε-και όπως τραγουδούσε-και είχα γελάσει πολύ με την ταινία στο υπερωκεάνιο που τραγουδούσε ένα τραγούδι για διαμάντια.
Η Μέρυλιν διάβαζε πολύ και έγραφε ποίηση.
Οταν είχα γνωρίσει πριν κάποια χρόνια τον Άρθουρ Μίλλερ τον ρώτησα για εκείνη.Δεν απάντησε-φυσικά-χαμογέλασε κάπως,και συνεχίσαμε τη συζήτηση.
Χύθηκαν τόνοι μελάνι,αντιγράφτηκε τόσο πολύ,και ακόμα παραμένει μια αύρα,μια γυναίκα που μέσα στην άγρια νύχτα-σκεπασμένη με ένα σεντόνι κρατάει το ακουστικό του τηλεφώνου.
Για μένα η θηλυκότητα δεν είναι τόσο επιτηδευμένη-θηλυκή είναι η Άννα Μανιάνι,η Ωντρευ Χέπμπορν στο Προγευμα στο Τίφφανυς να τραγουδάει Χένρυ Μαντσίνι στο περβάζι του παραθύρου,άντε η Σοφία Λώρεν Φιλουμένα Μαρτουράνο να τσακώνεται με το
Μαστρογιάννι με τη ρόμπα με φοντο τη Νάπολη,η μαμά μου έγκυος με ένα καφέ μάλλινο φουστάνι στα σκαλιά του σπιτιού με το πρόσωπο στραμμένο στο Μαρτιάτικο ήλιο.
Αύριο θα φτιάξω ρυζόγαλο-με πολλή κανέλλα και θα το φάω ζεστό,καθώς κοιτάω τους γλάρους να πετάνε πάνω από τη μαρίνα...

Έχω να μιλήσω σε άνθρωπο για τρεις μέρες περίπου,εκτός από κάποιες σκόρπιες κουβέντες στη μαμά μου τα βράδια.Κολύμπησα την πρώτη μέρα αρκετά,τις άλλες δυο φυσούσε πολύ,δεν μου αρέσει όταν φυσάει πολύ η θάλασσα.
Πήγαινα μακρινούς περιπάτους το απόγευμα,άβαφη με την παλιά μου ζακέτα,έφτιαχνα τσάι στο γυρισμό και κοιτούσα τα μαγαζιά που ακόμα δεν έχουν ανοίξει,Ερημιά.
Υπάρχει μια παραλία που λέγεται Αρκούδι.Είναι η πιο βρώμικη παραλία του νησιού,όχι επειδή δεν προσέχει ο κόσμος που πάει εκεί,γιατί πολύ απλά κανείς δεν πάει εκεί ποτε.Η τοποθεσία της είναι τέτοια που το κύμα ξεβράξει όλα τα σκουπίδια και τα παρατάει στην ακτή,μέσα η θάλασσα είναι καθαρή.Όσο και να καθαριστεί,την επόμενη μέρα είναι πάλι η ίδια.
Περπατούσα κατά μήκος της και σκόνταφτα σε μπουκάλια χλωρίνης και μπουκάλια από lemon juice,το κίτρινο μπουκάλι με το πράσινο πώμα.Γιατί στις βρώμικες παραλίες υπάρχουν πάντα μπουκάλια χλωρίνης;
Χτες στο δρόμο προς τη Χώρα είδα μια παρατημένη σόμπα πετρελαίου και συγκινήθηκα,θυμήθηκα τη γιαγιά μου που έβαζε πάνω την τσαγιέρα για να υγραίνει την ατμόσφαιρα.Αι σιχτίρ με τις συγκινήσεις σου είπα.Είναι όλοι νεκροί,νεκροί!Κι εσύ νοσταλγείς τους νεκρούς και πάρε δώσε με τους ζωντανούς δεν έχεις σαν άνθρωπος !
Μένεις κλεισμένη στο σπίτι και περιμένεις τι;Να γυρίσουν πίσω;Το παράκανες με τη νοσταλγία!Ξύπνα!
Όχι,δεν ξυπνάω.Χάζεψα μερικά σπασμένα μπουκάλια μπύρας στην άκρη του δρόμου και συνέχισα το περπάτημα.
Είναι ανίδεοι για τα θαύματα που γίνονται τις νύχτες,όλοι τους.Όλοι τους.
Σήμερα μόλις ξύπνησα έβαλα λίγο άρωμα,Αngel.
Ήθελα να φάω ροζ μαλλί της γριας..Διάβασα λίγο εφημερίδα και τα γράμματα χοροπηδούσαν μπροστά στα μάτια μου..
Heliconius Sara,έλα στον ύπνο μου απόψε..

και η συνέχεια..περίπου.

Και που λέτε,από την Ελλάδα δεν μου έλειπαν πολλά,ήταν και ο τρίτος χρόνος έξω,όσο να ναι απογαλακτίστηκα,μόνο όταν μπήκε ο Μάης(τότε άρχισε το εξάμηνο-μέχρι τέλη Ιουλίου-αλλιώς εκεί)μου έλειπε το νησί και με πείραζε ο καιρός,η υγρασία η φρικτή.Γύρω γύρω βουνά και στη μέση της πόλης να κυλάει και ποτάμι,κλάφτα Χαράλαμπε,δροσιά πουθενά.
30 βαθμοί και να μοιάζει σα να χει 60,είχα χάσει το άπειρο βάρος από απώλεια υγρών-τα μάγουλά μου έμπαιναν μέσα και να χεις τ η χαζή η Σουηδέζα από πάνω να σου λέει"Τι ωραία μήλα και ζυγωματικά¨άσε μας κουκλίτσα μου,εδώ ο κόσμος χάνεται και η πουτάνα λούζεται,όλη μέρα στη μπανιέρα γεμάτη με κρύο νερό την έβγαζα.
Και αυτό μου έλειπε από την Ελλάδα.
Το ελαφρύ βοριαδάκι που σηκώνεται το βράδυ..και τα μελτέμια.Το μπάνιο στη θάλασσα.
Αν ήθελες να πας για μπάνιο εκεί,πισίνα ή λίμνη.Μου πανε να πάω μια μέρα στη λίμνη,ήθελα κι εγώ να δω πως είναι,αλλά ψηνότανε κατάσταση της Ιρίνας με τον Αμερικανό πεζοναύτη που θα την πήγαινε και δεν ήθελα να τους το χαλάσω,τελικά δεν τα βρήκανε κιόλας,τζάμπα το χασα το μπάνιο αλλά πήγα στην ιρλανδική παμπ και ήπια δυο becks εκεί,δε γαμιέται,παλιοζωή.
Τι άλλο μου έλειπε;Δεν είχα ποτέ πολλές φίλες,οπότε μάλλον όχι,η καλύτερή μου φίλη έτσι κι αλλιώς δούλευε στη Βενετία εκείνη τη χρονιά,άρα,εκτός από ένα ζευγάρι παπούτσια που είχα αφήσει στην Αθήνα,τίποτα.
Γιατί είχα επιτέλους μια γκαρνταρόμπα όπως ακριβώς την ονειρευόμουν απ'τα δώδεκα,μεταχειρισμένα φορέματα και δικτυωτές κάλτσες και ελαφριά μάλλινα παντελόνια στυλ Κάθριν Χέπμπορν.
Για να θυμάμαι την Ελλάδα στο δωμάτιο έιχα μια ωραία φωτό της Μερκούρη,γενικά η Μερκούρη σαν ηθοποιός και όπως τραγούδησε μου άρεσε πολύ,όλα τα άλλα με αφήνουν παγερά αδιάφορη,και δυο διαφημίσεις αντιηλιακών από την αγγλική Vogue που θύμιζαν ελληνικό καλοκαίρι,μια όμορφη κοπέλα πάνω σε μια βάρκα ξυπόλητη,στην άλλη το μοντέλο φορούσε ένα ωραίο λευκό φόρεμα,ήταν σχεδόν άβαφη και το δέρμα της είχε το δέρμα του σταρένιου ψωμιού.Και η φωτό του Χατζιδάκη,αλλά και εδώ είναι η φωτο του Χατζιδάκη,στην Ελλάδα.
Και στη Γερμανία ανακάλυψα πως δεν μου πάνε τα λουλουδάτα αρώματα που φορούσα μέχρι πρότινος,όχι,τα ανατολίτικα ήταν για μένα,αυτά που έχουν μέσα νότες από ξύλο και μπαχάρια.Και πως δεν μου αρέσει ο Μπρετ Ήστον Έλλις όσο και αν προσπαθούσα να βρω culture references,απλά όταν τον διάβαζα ήταν σα να μπαινα μέσα σε ένα μεγάλο ψυγείο και κάποιος έκλεινε την πόρτα.
Πως ο καφές που προτιμούσα ήταν ο εσπρέσσο,με λίγη πικρή σοκολάτα από δίπλα,Και άλλα μικρά και ασήμαντα που σε καθορίζουν ως άνθρωπο.Πως μου αρέσει να φοράω εσάρπες ας πούμε και το κασμίρι είναι το ωραιότερο ύφασμα πάνω στη γη αυτή που όλοι την πατούμε και όλοι μέσα βρε θα μπούμε.
Με τον Α δεν κάναμε τίποτα το ιδιαίτερα διασκεδαστικό για άλλους,μουσική ακούγαμε,του έκανα αναλύσεις πάνω σε στίχους δικές μου,ας πούμε το "Watching Alice"απ το Tender Prey μιλαει για μια ντομινατρίξ που ντύνεται,το Νιου Τζέρσευ ως πόλη του Σπρινγκστην και οι κάτοικοί του,και άλλα λίγο αφελή,αλλά άν είσαι στα 20 αυτά κάνεις.
Και τέλειωσε τον Αύγουστο,όπως άρχισε,τραίνο και Φρανκφούρτη και Αθήνα.
Ξαναπήγα μετά από δυο χρόνια και ήδη είχε αλλάξει,δεν υπήρχε πια το βιβλιοπωλείο "Πόττερ"που ψώνιζα,έγινε μαγαζί για βιβλία δεύτερο χέρι,και το διπλανό Καφέ Άρτε έγινε κάτι άλλο,πάει ο τύπος που κοκκίνιζε κάθε φορά που ερχόταν να μου πάρει παραγγελία για έναν εσπρέσσο ακόμα.Και άλλα,και άλλα.
Τι απέγιναν όλοι αυτοί;Ο θεόμουρλος φοιτητής φιλοσοφίας διδάσκει τώρα αγγλικά κάπου στο Περού,αλλά αύριο μπορεί να ναι και Κολομβία,ή και εδώ που είμαι τώρα εγώ.Ποτέ δεν ξέρεις με αυτόν.Η Ιρίνα έιχε δυσάρεστη ιστορία,δεν θέλω να τη γράψω γιατί η ψυχή μου πονάει,η Αντονέλλα παντρεμένη και ευτυχισμένη(μια κοπέλα Ναπολιτάνα που τα βράδια πήγαινα στο δωμάτιό της και καθόμασταν στο πρώτο εξάμηνο-μετά γύρισε Ιταλία)για τους άλλους δεν με ενδιαφέρει.Απλά.
Και Ο Α;Είναι καλά.Σε άλλο ποστ...

Σήμερα θα πάμε ένα ταξίδι..προς το κέντρο της Ευρώπης..Παίρνουμε το αεροπλάνο για Φρανκφούρτη ή Στουτγάρδη,και αφού πάρουμε βαλίτσες και λοιπά μπαγκάζια,πάμε στο σταθμό του τραίνου και παίρνουμε το τραίνο για Χαιδελβέργη.
Πανέμορφη πόλη-ειδική συμφωνία μεταξύ συμμάχων και Γερμανών να μη βομβαρδιστεί μετά τον πόλεμο..το παλιότερο πανεπιστήμιο της Ευρώπης και ένα από τα καλύτερα και τα λοιπά και τα λοιπά.
Εκεί πηγα για Εράσμους στο τρίτο μου έτος και προτελευταίο-η φοίτηση ένα θέμα αστείο ως γελοίο-έπρεπε να περάσω δύο μαθήματα κάθε εξάμηνο και ο βαθμός δε μετρούσε στο πτυχίο.
Έμενα στο κέντρο της πόλης.Δίπλα ήταν η σχολή από τα αριστερά,δεξιά ένα μαγαζί με στρώματα,απέναντι ένας φούρνος και ένα παιδικό βιβλιοπωλείο,λίγο παραπάνω το Gymnasium και μια παιδική χαρά.
Εκείνη τη χρονιά έμεινα ηθελημένα πολύ μόνη μου.Οι συγκάτοικοί μου ήταν λίγο χαζά,ένας Αμερικανός που συνέχεια έλειπε,ένας Σουηδός χεβυμεταλλάς που επίσης όλο έλειπε γιατί είχε ήδη φτιάξει μια μπάντα και έκανε συνέχεια πρόβες,ένας Ελβετός κρυπτογκέι που δεν μπορούσα να συννενοηθώ μαζί του γιατί μιλούσε γερμανικά με γαλλική προφορά δράμα,και όλο κουνούσα το κεφάλι μου,και μια Αγγλίδα ξενερουά απέναντι με την οποία μοιραζόμουν και το μπάνιο,(πράσινο όλο λαχανί πλαστικό και κόκκινο καπάκι τουαλέτας-εικαστική παρέμβαση).Το δωμάτιό μου ήταν τεράστιο,βιβλιοθήκη,δυο γραφεία,το ένα το έκανα μπουντουάρ,στο άλλο διάβαζα,θέρμανση 24 ώρες τη μέρα,ντουλάπα,μια χαρά.Μέχρι και απλώστρα είχε βάλει η περσινή.Το παράθυρο έβλεπε το δρόμο,αν δεν έιχες να κάνεις τίποτα καθόσουν στο μέσα περβάζι και παρατηρούσες τον κόσμο-το καλύτερό μου.
έξω από τη Χαιδελβέργη αμερικάνικη βάση-τίγκα στα diners, μέχρι και wal-mart είχε.
Εμεινα πολύ μόνη γιατί όπως είπα τα συγκατοικίδια ξενερουά,δε γουστάρω τιμημένο Ελληναριό (λογική σκέψη-αφού δεν θα κανα παρέα μαζί τους στην Ελλάδα γιατί να κάνω εδώ;)και οι ξενιτεμένοι Ελληνες λίγο υβρίδιο μεταξύ Γερμανών και Ελλήνων-έβριζαν τη Γερμανία όταν ήταν στη Γερμανία και την Ελλάδα όταν ήταν στην Ελλάδα-λογικό,πως να πας όταν έχεις ζησει μια ζωή στην Ευρώπη στο κολωχώρι στην Βέροια ή στη Δράμα λόγου χάρη.Εστω.
Και ήταν ωραίο να είσαι μόνος όταν το αποφασίζεις-και είσαι καλά με αυτό.
Ετσι κι αλλιώς αυτα που μου έλειπαν απ'την Ελλάδα τα 'χα.Ειχε ένα καφενείο που έκανε ωραιότατο ελληνικό καφέ,εφημερίδες στο σταθμό,και τα ελληνικά φαγητά δε μου έλειπαν.
Κολυμπούσα στην πισίνα του εμπορικού κέντρου,αργά,λίγο πριν κλείσει,και έκλεινα τα μάτια μόνη και ένιωθα πως επέπλεα στο σύμπαν όλο,ωραιότατα βιβλιοπωλεία,καφεζαχαροπλαστεία καταπληκτικά,περπατούσα στο κρύο,έβρισκα ρούχα του γούστου μου-επιτέλους-έπινα blackbush ουίσκυ σε μια ιρλανδική παμπ εκεί κοντά καμιά φορά,κάπνιζα καμιά φορά πουράκια βανίλιας,ενίοτε άφιλτρο Lucky Strike,και έτρωγα ωραιότατο σολωμό στα Nordsee-μούρλια.
Και σιγοτραγουδούσα "Χαρά στον Ελληνα που ελληνοξεχνά",όποιος τραγουδά το Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ με πάθος ποτέ δεν καταλάβε τι σημαίνει πραγματικά το τραγούδι αυτό,έβγαινα ενίοτε με έναν φοιτητή φιλοσοφίας θεόμουρλο και πηγαίναμε βόλτα προς το κάστρο,και όταν έφτιαξε λίγο ο καιρός πηγαίναμε στις όχθες του Νέκαρ και κρατιόμασταν εντελώς αθώα από το χέρι σα δεκατετράχρονα.
Μετά ήρθε η Ιρίνα από την Αγία Πετρούπολη αλλά τότε ήταν Μάης και είχα φάει 6 μήνες και έμεναν 3,αλλά και πάλι εγώ τα δικά μου,πάνω κάτω και βόλτες με το τραμ στο Μάνχαιμ,και χωμένη στα βιβλιοπωλεία.
Στις 25 Μαιου,σε μια συναυλία των Sixteen Horsepower στο Karlstorbahnhof,γυρισα για μια στιγμή και με πέρασε ήλεκτρικό σοκ.Είδα τον πιο όμορφο άνδρα της ζωής μου,πανύψηλο με ξανθά μακριά μαλλιά και λαμπερά γαλάζια μάτια(και σιχαίνομαι τους ξανθούς με γαλανά μάτια-αλήθεια)και ειπα στον εαυτό μου,αν δεν πας να του μιλήσεις θα το μετανιώνεις για όλη σου τη ζωή,και πήγα.Για πρώτη φορά,και μέχρι τώρα τελευταία.
Και όταν τέλειωσε η συναυλία με κέρασε μια σόδα(αυτό ήθελα να πιω)και βγήκαμε μαζί και ήμασταν μαζί-έτσι απλά.
Και έμενε στο βουνό,έκανε Zivildienst,(άλλη φορά τι είναι αυτό για όσους δεν ξέρουν),ακούγαμε συνέχεια μουσική και μου έριχνε τα Runen,μου μαγείρευε γιατί εγώ στην κουζίνα είμαι άχρηστη,και εγώ του έφτιαχνα βαρύ γλυκό και του έλεγα για την ελληνική μυθολογία και το άπλετο φως,του διάβαζα Σεφέρη μεταφρασμένο βέβαια,αλλά άκουγε με αγάπη και Τσιτσάνη και Βαμβακάρη και λοιπά,αν και δεν έιχε γνωρίσει ποτέ Έλληνες άλλους,καταγόταν από ένα μικρό χωριό στο Μέλανα Δρυμό που όλοι ήταν αγρότες.
Μου τραγουδούσε το"Swing low sweet chariot"παμπάλαιο γκόσπελ πανέμορφο-και με σκέπαζε πριν φύγει για δουλεια στις 6 το πρωί.
Και ήμουν ευτυχισμένη-γιατί μόνο αν είσαι ευτυχισμένη με τον εαυτό σου μπορείς να δώσεις και σε άλλους.
Και σήμερα,αρμυρή Κυκλαδίτισσα ξανά-αναρωτιέμαι.
Πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα ρημάδια τα 6 χρόνια;

Στη νύχτα βγήκα κι είπα
δώσε φωτιά και μπήκα...
πάντοτε φεύγω μ'ενα γρήγορο τέμπο
με Μπολερό,Ραβέλ και Βέμπο..

Πρώτο μου μπάνιο-πλαζ Βουλιαγμένης.Δεν έχουν αρχίσει να πληρώνουν ακόμα-γι'αυτό και οι τουαλέτες θα αρχίσουν να λειτουργούν από αύριο που θα υπάρχει εισητήριο(γεια σου ελλάδα!)
Λευκό δέρμα και αντιηλιακό με δείκτη προστασίας 60(!).Στην παραλία κάτι μουνίτσες με σκουλαρίκια στον αφαλό που γυρνάνε για να δουν αν τους κοιτάζουν όλοι,κάτι τύποι με τατού tribal η κινέζικα ιδεογράμματα που κοιτάζουν τις γκόμενες σα φιλέτα.Ελάχιστα παιδάκια.Ελάχιστα καλοκαιρινή εγώ με νύχια βαμμένα στο χρώμα του ξεραμένου αίματος.Δε βαριέσαι.Θα ήθελα να έχω το στυλ της Μπριζίτ Μπαρντό στις Κάννες πιτσιρίκα με καρώ Vichy μαγιώ,αλλά δεν.Δε βαριέσαι.
Μπαίνω μέσα στη θάλασσα.Για κάποια που έχει συνηθίσει να κολυμπάει στο Αιγαίο,έίμαι δύσκολη.Αλλά το νερό είναι κρύο(όπως μου αρέσει-σιχαίνομαι να νιώθω πως κολυμπάω σε ψαρόσουπα)και καθαρό και κάτω βλέπεις πεντακάθαρα την άμμο.
Κολυμπάω μέχρι βαθιά,αναζωογονούμαι...Βουτάω και χαμογελάω μόνη-είμαι στο στοιχείο μου-το καθαρό γαλάζιο νερό.
Βγαίνω-κάθομαι λίγο στην άμμο,βρίσκω δυο κοχύλια.Καπνίζω ένα τσιγάρο αφηρημένα.
Είμαι τυχερή σκέφτομαι..απίστευτα τυχερή..

Η Σύλβια Πλάθ ήταν μια καταπληκτική ποιήτρια.
Άρχισα να τη διαβάζω στα 16 μου,στα 16 μας όλοι αγαπάμε τους καταραμένους καλλιτέχνες,τώρα την μελετάω με πιο ώριμο βλέμμα.
Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή,υπερταλαντούχα και όμορφη( υπάρχουν και πολύ όμορφοι λογοτέχνες-δεν είναι όλες χοντροκώλες με στρογγυλά γυαλιά)παράδειγμα η Ανν Σέξτον-άλλη καταραμένη-με καταπράσινα μαγνητικά μάτια και μαύρα μαλλιά-θα μπορούσε να είναι pinup.
Συνεχίζω-Πλαθ.Μια πασίγνωστη αυτοκτονία.Τον χειμώνα του 1963,ίσως ο πιο κρύος χειμώνας της Ευρώπης,ο ποταμός Νέκαρ στη Χαιδελβέργη παγωσε όλος,με διαζύγιο από τον ερωτα της ζωής της Τεντ Χιουζ και ιστορικό βαριάς κατάθλιψης στην πλατη της,ένα παγωμένο πρωινό έβαλε το κεφάλι της στο φούρνο του γκαζιού.
Είχε φτιάξει το πρωινό των παιδιών της και το είχε σερβίρει στο δίσκο.
Η ιστορία που θυμάμαι από εκείνη είναι άλλη.
Μερικά χρόνια πριν,με υποτροφία στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ,σε ένα πάρτυ γνωρίζει τον ποιητή Τεντ Χιουζ.Τον πλησιάζει,τον δαγκώνει στο μάγουλο τόσο δυνατά ώσπου να βγει αίμα και απαγγέλλει από μνήμης ένα ποίημα του.
Πήραν διαζύγιο λίγα χρόνια αργότερα,εκείνος απιστούσε,εκείνη δεν τον ξεπέρασε.
Την ξαναδιαβάζω με άλλο μάτι τώρα-η ποίησή της είναι σπουδαία,γλωσσα κοφτερή σαν ξυράφι,κρύα σαν ατσάλι,λέξεις διαλεγμένες με λεπτομέρεια,ακρίβεια χειρούργου.
Η ζωή της έγινε ταινία-μάλλον ανεκδιήγητη για μένα-με τη Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Ντάνιελ Κραιγκ.
Μοντρέσορ-η γιαγιά μου όντως ήταν υπέροχος άνθρωπος,όπως όλες οι παλιές γιαγιάδες άλλωστε που τώρα σιγά φεύγουν.
Χαίρομαι που εκτός από τα μεγάλα αυτιά της κληρονόμησα και το πείσμα της.

Καμιά φορά πηγαίνω σε αποθήκες που πουλάνε είδη καθαρισμού χονδρική και χάνομαι στη μυρωδιά τους.Απορρυπαντικά πλυντηρίου σε σάκους,σφουγγάρια πιάτων και μπάνιου σε μεγάλες συσκευασίες,τεράστια μπουκάλια μαλακτικού ρούχων,αλλά και πράσινο σαπούνι,και καλλυντικά που μάλλον σου γδέρνουν το δέρμα ,τι microdermabrasion και μαλακίες.
Σύρματα για τα πιάτα,τζίβες,που σου κόβουν όσο θες με το μέτρο,χαρτιά τουαλέτας και κουζίνας,και εγώ οσφραίνομαι,οσφραίνομαι την καθαριότητα που υπόσχονται,που φαντάζομαι πως μπορεί να καθαρίζει και ψυχές.(ναι,είμαι τόσο αφελής ενίοτε).
Σήμερα σήκωσα και τα τελευταία χαλιά από το δωμάτιό μου.Είναι γυμνό το πάτωμα σαν παλιό πλοίο.
Περπατώ ξυπόλητη σαν τη γιαγιά μου.Τα πόδια της και τα χέρια της είχαν μακριά και αριστοκρατικά δάχτυλα,παρόλο που ήταν αγρότισσα και σχεδόν αγράμματη.
Χέρια που φανταζόσουν πως όλη μέρα έπαιζαν πιάνο ή έβαζαν λουλούδια σε βάζα,και όχι πως φύτευαν καπνά και έπλεναν ατέλειωτες μπουγάδες με καυτά νερά.
Η γιαγιά μου πέθανε όταν της έκοψαν την πλεξούδα της "για ευκολία".Ήταν λευκή μέχρι τη μέση,πιασμένη βέβαια με φουρκέτες στην κορφή του κεφαλιού.
Τα είχε σχεδόν χαμένα,μα όταν έβλεπε κοντά πλέον τα μαλλιά της,γκρίνιαζε χαμηλόφωνα "τις χαζές"(εννοούσε τις κόρες της)'ντιπ μυαλό δεν έχουν".Δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.
"Ο Στάλιν, ο Φράνκο και ο Χίτλερ σε μια συσκευασία μιας γυναίκας 1.50 και 40 κιλά" έλεγε ο πατέρας μου.Αυτή η γυναίκα έσβησε μαζί με μια πλεξούδα που πετάχτηκε άδοξα στα σκουπίδια,που φροντιζόταν κάθε πρωί με επιμέλεια...
Τη βλέπω καμιά φορά...Μικρό σαν εφηβικό στήθος,μεγάλα αυτιά,αεικίνητο σώμα.
Έφυγε ήσυχα στα 87 της χρόνια,μόλις μπήκε η Πρωτοχρονιά του 2001.

Ακούω στο ραδιόφωνο τη "Φειρούζ" του Θανάση Παπακωνσταντίνου.Το τραγουδάω κι εγώ,αν και προτιμώ την Ουμ Καλσούμ.
Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ.Σηκώνομαι και κοιτάζω τα φώτα της Πεντέλης,
Το πρωί σηκώνομαι ακόμα πιο κουρασμένη.Κάνω ντους με κρύο νερό,δεν συνέρχομαι.
Ζαλίζομαι εύκολα.Δεν καλύπτω πια την κούραση του προσώπου μου με πούδρα.
Μόνο λίγο αμυγδαλέλαιο στις παρανυχίδες και Νιβέα ή λάδι μανόλιας στην πλάτη μου που ξεραίνεται εύκολα.

Herr God,Herr Lucifer,beware,beware.
Out of the ash I reach
with my red hair
and I eat men like air. (Sylvia Plath)

Απομεσήμερο...καφές στην Κηφισιά..κάθομαι στα ριγέ μπλε-λευκά μαξιλαράκια,έξω..
Είναι και το φόρεμά μου μπλε λευκό,αλλά από την αμερικάνικη αγορά,πουά,αμπίρ...θα ταίριαζαν μακριά σκουλαρίκια,αλλά ξέχασα να φορέσω κοσμήματα..ως συνήθως...
Η Γ. με μεγάλα καφέ γυαλιά ηλίου.Στην πλάτη της έχει τατουάζ δυο μεγάλα φτερά αγγέλου.Τα αγγίζω.Φτερούγισαν;Θα χτυπήσω άλλο ένα στην Καλιφόρνια μας λέει.Στο πόδι,κάτι σαν αναρριχόμενο κισσό..
Το δικό μου μου το έκλεψαν της λέω..το είδα αλλού..έτσι,δεν το έκανα καθόλου..
Ο κόσμος χωρίζεται σε εμάς και αυτούς λέει παιχνιδιάρικα.Σε εμάς και τις γκόμενες που έχουν πεταλουδίτσες,δελφινάκια,τριαντάφυλλα..Γελάω κι εγώ-είναι κολλητικό το γέλιο της.
Η Θ. η μικρή μας μόλις έχει γυρίσει από τη θάλασσα, γαλάζιο φόρεμα με τιράντες,τα μαλλιά της κάνουν αυτές τις μπούκλες του αρμυρού νερού.
Μας λέει για τον Ειρηνικό η Γ.Πως τρώει γρανίτα παγωμένο χυμό καρύδας και γράφει στο Coffee Bean and Tea Leaf..δε ζηλεύω,ή μήπως ζηλεύω λίγο;Όχι..Σκέφτομαι πως εγώ θέλω να δω τον Ατλαντικό από την Κορνουάλη.Σκέφτομαι και ποιον θα ήθελα να έχω παρέα μου-αποφασίζω-κανέναν.
Έλα ρε συ στην Καλιφόρνια-με σκουντάει.Θα έχεις πολύ επιτυχία στους άνδρες εκεί,ψοφάνε για ευρωπαϊκά πρόσωπα..Ναι ναι λέω γιατί εδώ,που χαϊρι και προκοπή,προσθέτω παραπονιάρικα.Βρε αϊ σιχτίρ μου απαντάει.
Γελάει και η Θ.
Βλέπω ξανά στο μυαλό μου τη Marylin πιτσιρίκα,τη Marylin πιτσιρίκα να ποζάρει στο φακό του Andre de Diennes.Μου κουνάει το χέρι από τα σύννεφα.Ποζάρει και εκείνη στον Ατλαντικό...
Δεν μου πάει το κόκκινο κραγιόν της.
Στην Κορνουάλη τώρα θα έχουν αρχίσει να πουλάνε rock.Ένα γλυκό με γεύση μέντας,σκληρό.
Το βράδυ θα φορούσα πουλόβερ Σέτλαντ και θα διάβαζα ποίηση της Wendy Cope και της Christina Rossetti.
Και έρχεται η πνιγηρή Δευτέρα-δεν δουλεύω,με το λευκό μεσοφόρι πάνω σε έναν υπολογιστή.
Ακούω Τσιτσάνη...και μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι "για χατίρι σου ξημερώνει,βγαίνει η πούλια βγαίνει ο αυγερινός..
Βάζω λίγο λάδι μανόλιας στην πλάτη μου..γεύση οδοντόκρεμα κανέλας στην κορφή της γλώσσας μου..

Σήμερα έχω τα νεύρα μου.Περίπου.
Ανοίγω την εφημερίδα με τον πρωινό καφέ,και στα πολιτιστικά βλέπω πως ο Μανώλης Ρασούλης δεν τα καταφέρνει στον αγώνα που κάνει για τη διάσωση του εργοστασίου της Κολούμπια-μπήκαν οι μπουλντόζες,θα καταστραφούν μήτρες και αρχεία αν δεν έχουν ήδη γίνει σκόνη.Αυτό που με σόκαρε περισσότερο ήταν πως κανένας καλλιτέχνης,εκτός από το Νότη Μαυρουδή,δεν ήταν παρών.
Για την Κολούμπια,που μέσα ηχογραφήθηκαν τόσο σπουδαίοι δίσκοι.Γιατί το λαϊκό τραγούδι είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά,αλλά βέβαια κανένας δε νοιάζεται,ο Θεοδωράκης γιορτάζει κάθε τρεις και λίγο τα 80 του χρόνια (ακόμα;)και ο Σαββόπουλος ετοιμάζει κάτι καινούριο-άπληστοι,αχόρταγοι,βρυκόλακες.Όλοι μαζί στο βόθρο,προσκυνάμε σκυφτοί το χρυσό μοσχάρι.
Και σα να μην φτάνει αυτό,πέφτει στα χέρια μου ένα Downtown,και διαβάζω συνέντευξη της Βάνας Μπάρμπα,που δηλώνει πως καλύτερο μέρος του σώματος της είναι το αιδοίο της.
Σιγά το πράγμα κυρά μου-εντάξει,τη διαφήμισες την παράστασή σου,νισάφι πια.
Λες και έχει τίποτα ιδιαίτερο το δικό σου το μουνί.Όλες έχουμε από ένα,δεν το βγάλαμε και παντιέρα στο μπαλκόνι.
Και φωτογράφηση Γωγώς (μια είναι η Γωγώ),με μπικίνι,τα γνωστά,τόσα χρόνια με τα βυζιά της Βάνας και τον κώλο της Γωγώς πορευόμαστε ως έθνος.
Και δεν τις κατηγορώ.Γιατί πολύ απλά,έχουμε και βάζουμε στο βάθρο αυτούς που μας αξίζουν.

Νεκρόφιλοι που πουλάμε και τη μάνα μας για ένα Καβάλλι αδειανό για μιαν Ελένη,ένας θίασος αρρωστημένος που δε διστάζει να τον παίρνει από τον κώλο μεταφορικά και κυριολεκτικά για ένα εξώφυλλο και μια αναφορά στη στήλη της Χριστίνας Πολίτη,που καταπίνουμε με ευχαρίστηση το δικό μας εμετό και τα δικά μας περιττώματα.
Φυσικά και δε θα σωθεί τίποτα από την Κολούμπια. Θα μείνει ένα κουρνιαχτό ,αλλά για λίγο,που θα ενοχλήσει τα ευαίσθητα ρουθούνια μας και μετά θα ξεχαστεί,όπως ξεχάστηκε και η μνήμη μας και το φιλότιμό μας.

Μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία του Χαλανδρίου...τα βιβλιοπωλεία είναι το προσωπικό μου ησυχαστήριο-μικρά,μεγάλα.Μου λείπουν τα σκονισμένα βιβλιοχαρτοπωλεία της παιδικής μου ηλικίας-ειδικά ένα στο Ναύπλιο που το είχε ένας παππούλης κοντά στο σχολείο και κάθε μέρα παρακαλούσα τη μαμά μου να πάμε για λίγο,για λίγο μόνο μαμά,σε παρακαλώ...
Ένα σκονισμένο,μαγικό βασίλειο και εγώ μια πριγκίπισσα μέσα στα faber no 2..και τις ξυλομπογιές..τι να πρωτοθυμηθώ;
Την Πηνελόπη Δέλτα;Τους Τρεις Σωματοφύλακες;Την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων;
Το τριζάτο χαρτί,η πιο όμορφη μυρωδιά;Τον 'Εριχ Καίστνερ,αχώριστο σύντροφο;Τα ατέλειωτα βιβλία της Ελληνικής Μυθολογίας;
Διάβαζα κρυφά κάτω από τα σκεπάσματα με φακό-το φως στις 9 έσβηνε αυστηρά-έτσι έγινα μύωψ.
Κατέβαινα την κουπαστή με τον Τρελαντώνη,γλιστρούσα στην λαγουδότρυπα με την Αλίκη,πήγαινα για κηνύγι με την Άρτεμη,βοηθούσα τον Ηρακλή στους άθλους-και τον Θησέα.
Πριν μάθω να διαβάζω-γύρω στα 4-έβαζα τη μαμά μου-πτώμα από τη δουλειά το μεσημέρι-να μου διαβάζει ξανά και ξανά τα ίδια.Κουράστηκε και με έμαθε να διαβάζω-από τις βιτρίνες τον καταστημάτων.Όταν πήγα στην πρώτη ήμουν η μόνη που ήξερε να διαβάζει και να γράφει ολόσωστα-ήταν βαρετά στο δημοτικό.
Ο Μικρός Νικόλας κάτω από την ακακία στο Γάζωρο Σερρών,Ιούνιος,εκλογές 1985.
Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου.Ο Γερο-Στάθης-παλιομοδίτικο-το πρότεινε ο παππούς μου,
το βαρέθηκα,αλλά ήταν κάτι.Τα ψηλά βουνά.
Ο Δον Κιχώτης που πάλευε με τους ανεμόμυλους,Περλ Μπακ,οι Μικρές Κυρίες..τόσο όμορφα,σύμπαντα ολόκληρα-φώτιζαν το μοναχικό μοναχοπαίδι που δεν είχε κανένα ταλέντο,
δεν ζωγράφιζε όμορφα, δεν είχε ρυθμό και είχε βαρεθεί να του λένε πόσο όμορφο είναι.
Το καλοκαίρι που το σχολείο τελείωνε ο μπαμπάς μου με πήγαινε στο βιβλιοπωλείο και μου έλεγε "πάρε ότι θες"-η πιο ευτυχισμένη στιγμή της παιδικής μου ζωής.
Αυτό γίνεται μέχρι τώρα-πάρε ότι θες,όταν αρχίζει η ζέστη τραβιέμαι στα βιβλιοπωλεία σαν τη μέλισσα στο λουλούδι.
Μύριζα σήμερα το φρέσκο χαρτί-αγόρασα βιβλία Taschen-αμερικάνικες διαφημίσεις δεκαετιών 40-50,προσφορά ένα βιβλίο για τον Hopper.
Και είμαι ξανά παιδί και η μαμά μου με κάνει μπάνιο με αφρόλουτρο πεύκο "έχω μεγαλώσει πια μαμά για Προδέρμ" και σαμπουάν Τζόνσον και μου φοράει τη νυχτικιά μου με τα χελιδόνια-την καλή μου-και διαβάζω το Θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγερσον και μαζί του πετάω με τις αγριόπαπιες,και είμαι παιδί και πάω στο σχολείο με τουίντ φούστες και μπεζ μπαρέτες.
Μια φορά πήγα με τη μαμά μου στο φαρμακείο για τα καλοκαιρινά μου Scholl, ένα ζευγάρι κάθε καλοκαίρι,φαγώνονταν μέχρι το Σεπτέμβρη-Scholl το πρωί,άσπρα πέδιλα το απόγευμα-
και η φαρμακοποιός με ρωτάει τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω και της απαντάω πως θέλω να έχω βιβλιοχαρτοπωλείο και μου λέει,δεν είναι καλύτερο να γίνεις συγγραφέας;
Και να που έγινα-έστω σε blog,ή σε άσχετα κομμάτια χαρτί και πακέτα τσιγάρα,ή ακόμα και σε σελίδες Α4,και ας μην εκδοθώ,ας μην ολοκληρώσω τίποτα,μου φτάνει να γράφω,να γράφω,δε με νοιάζει κάτι παραπάνω.
Και έχω ακόμα άσπρα πέδιλα..
"Με τα άσπρα πέδιλα,πατάω τα βέβηλα
τα άγρια σημάδια των καιρών.."
Λίνα Νικολακοπούλου

Έπρεπε να γίνουν όλα.Να περιμένω σε κρύους σκοτεινούς σταθμούς τραίνων και λεωφορείων,έπρεπε να παρακαλέσω ξένους για ένα τσιγάρο,έπρεπε να πω τα προσωπικά μου σε έναν ξένο στο διπλανό σκαμπό του μπαρ,έπρεπε να πάω σε ερασιτεχνική παράσταση Rocky Horror Picture Show με κοτσιδάκια,πουκάμισο και γραβάτα και ζαρτιέρες να φαίνονται κάτω από την καρώ φούστα,έπρεπε να μείνω μέσα ολομόναχη για μέρες χωρίς να μιλήσω σε κανέναν,έπρεπε να κάνω σεξ με διάφορους εντελώς ακατάλληλους άντρες,έπρεπε να παρω τελευταία στιγμή το αεροπλάνο για να δω τον....,έπρεπε να ξοδέψω μέχρι τελευταία δεκάρα για να αγοράσω ένα φόρεμα που έμοιαζε ραμμένο από νεράιδες για νεράιδες,έπρεπε να ξενυχτήσω στο σκαλοπάτι του κλαίγοντας,έπρεπε να κάνω εμετό μετά από φτηνή βότκα ξαπλωμένη στα πλακάκια του μπάνιου,έπρεπε να αγοράσω άλλο ένα κραγιόν ενώ δεν το χρειαζόμουν πραγματικά,έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι κλαίγοντας γιατί όλα πια μου φαίνονταν ακατόρθωτα,έπρεπε να πάω στην πόλη εκείνη την παγωμένη μέρα που το λεωφορείο αργούσε και ένιωθα τα πόδια μου να παγώνουν,να περιφρονήσω την περηφάνεια μου και να πω στο τηλέφωνο "μπαμπά,έλα να με βρεις,δεν αντέχω άλλο" ,έπρεπε να πάω τόσες φορές μόνη μου σινεμά σε μεσημεριανές προβολές,να βουτήξω βράδυ ντυμένη στην παραλία ενώ είχε πολύ κύμα και έμπαινε στα μάτια μου και δεν έβλεπα και να γυρίσω σπίτι τρέμοντας,έπρεπε να παίρνω το τραμ τις Κυριακές για να πηγαίνω στο σταθμό,έπρεπε να πάω στο κοντινό ακριβό,κυριλε εστιατόριο κλαίγοντας για να τους ζητήσω να μου δώσουν μπύρα για το σπίτι και να μου αρνηθούν,έπρεπε να τα κάνω όλα αυτά,σωστά και λάθη,γιατί έμαθα και μαθαίνω,και μεγαλώνω χωρίς να χρωστάω δεξιά και αριστερά και να δίνω λογαριασμούς,κλειστούς ή ανοιχτούς.

Κι αν ο αγέρας φυσά,δεν μας δροσίζει...(Γ.Σεφέρης)
Χτες περπάτησα μέχρι το dvd κλαμπ-κλινικό..σχεδόν μύριζες το απολυμαντικό.Παίρνω το Χάρρυ Πόττερ και το Κύπελλο της Φωτιάς.
Μου αρέσει ο Χάρρυ Πόττερ-τα βιβλία-οι ταινίες όχι και τόσο.Όχι τόσο ο κεντρικός ήρωας,μου αρέσει ο Ρον,πολύ ο Σίριους Μπλακ,και ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο Άλμπους Ντάμπλντορ,ο πιο σοφός μάγος.
Δεν το είδα-βγήκα με μια φίλη στο κέντρο.Στην πόλη δε βλέπεις αστέρια.

Ίσως πάω μια βόλτα μέχρι το Accesorize.Μου αρέσουν πολύ τα καπέλα-έχω πολλά,θα ήθελα ένα μπροντερί ανγκλαίζ.Ο ήλιος με πειράζει στο δέρμα.Το καλοκαίρι μου αρέσει,δεν μου αρέσουν τα κουνούπια αλλά τους αρέσω πολύ εγώ.
Δεν έχω πάει σε πολλά νησιά.Από τα δεκαπέντε μου θέλω να πάω στην Ανάφη-δεν το έχω καταφέρει ακόμα.Στα περισσότερα μέρη που ήθελα πολύ να πάω πήγα.
Δεν έχω καταφέρει τη Νέα Υόρκη,ήταν να πάω τον Αύγουστο πέρυσι,στράβωσε τελευταία στιγμή.Τη Νότια Γαλλία.Μου αρέσουν τα λιμάνια-γιατί;Γεννήθηκα σε λιμάνι βλέπεις.
Μόλις μπήκε το φως της μέρας-την ημέρα που γεννήθηκε και ο συγγραφέας του Μικρού Πρίγκιπα.

Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα πριν να γνωρίσω εσένα...

Τίποτα βέβαια δεν πάει χαμένο.Το χει γράψει και ο Ρασούλης.Δεν έχω ζηλέψει άλλον άνθρωπο-γραφιά εκτός από εκείνον.
Λάμπεις σαν το Βόρειο Σέλας στο λοφάκι της Καστέλλας...

Κόβω άρθρα και τα κολλάω σε ένα άλμπουμ.
Κάρτες σήμερα-όχι ταρώ-runen.Τα έριχνε ο Α.δεν μπορούσα να καταλάβω τη σκανδιναβική μυθολογία-τη μελετούσα-δε μου πήγαινε.Και του έλεγα-μου λείπει το φως της μεσογείου,η φιλική θάλασσα,ο ουρανός...τα δίδμα Απόλλων -Άρτεμις,για μένα ο κόσμος δεν είναι το δέντρο της Yggdrasil,οι Βαλκυρίες με φοβίζουν,όχι Α. Βάγκνερ δεν θα ακούσουμε,ξέχνα το,βάλε Ντεμπισσύ.
Τους δίνω άλλη μια ευκαιρία...
Pethro.Κάτι σαν τις τρεις μοίρες.Ο χαμός.Το πιο σκοτεινό σύμβολο,χρώμα μαύρο,στοιχείο της φύσης το νερό.
Hagalaz.Ο Πάγος..η μητέρα όλων των Runen.Χρώμα θαλασσί,στοιχείο νερό/αέρας.Δημιουργία ξανά από το Χάος.
Raidho.Ο Θωρ.Αέρας.Τοξότης στην Αστρολογία.Αποφάσεις και ο κύκλος της ζωής..
Μοσχολιού στο ραδιόφωνο..Κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά..και πέλαγος η στάλα..
Βάζω αιθέριο έλαιο κέδρου σε βαμβάκι και το βάζω στα μάλλινα που μαζεύω.

Με κοιτάζει ο Οντίν με το ένα του μάτι..Το άλλο το θυσίασε στο πηγάδι της Σοφίας.
Μυρίζει όμορφα το έλαιο του κέδρου..Πως θα μυρίζουν άραγε στο Λίβανο;
Swing low,sweet chariot...

Τραβάω κάρτες ταρώ στην τύχη από την τράπουλα.The emperor,the fool,the queen of cups.
Ακούω Σοπέν στο ραδιόφωνο...
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που σου έλεγα κλαίγοντας "Δεν σ' αγαπάω,δεν σ' αγαπάω" για να φύγεις.Δεν με πίστεψες.Ποτέ δεν ήμουν καλή στα ψέματα...
Χτες στην τηλεόραση είχε αφιέρωμα στο Σουγιούλ...τραγούδησαν ένα τραγούδι που έλεγε η Βέμπο και το κατέστρεψαν..δεν με άφηνες τότε να ακούω τη μουσική μου και επέμενες να ακούμε τα δικά σου κι εγώ κρυφά έβαζα Κοέν,Κάλλας,Λεό Ραπίτη, "καινούρια τώρα ζωή",Σουγιούλ "θέλω να τα σπάσω,θέλω να ξεσπάσω",Moon River,"στο θολωμένο μου μυαλό".Έλεγες πως δεν πολυξέρω από μουσική..από ταινίες..μέχρι και τα ρούχα σου έπλενα στο χέρι εκείνο τον Αύγουστο..
Όταν πήρες το φέρρυ γύρισα στο σπίτι και μου είχες αφήσει όλες τις καραμέλες λάιμ που μου άρεσαν περισσότερο.
Και μια Πρωτοχρονιά έβαλες το καλο σου κοστούμι και με σαμπάνια στο χέρι περπατούσαμε στο δρόμο και όλο το βράδυ άναβες τα τσιγάρα μου και ξημερώματα τρώγαμε στο μπαλκόνι ξαναζεσταμένο μοσχάρι σετσουάν από τα πλαστικά πακέτα.Με μάθαινες να τρώω με τα ξυλάκια.Γελούσα γιατί δεν τα κατάφερνα.
Ήσουν καλός;Όχι.Αλλά ούτε και κακός.
Ξανατραβάω μια κάρτα.The hanged man...

Μικρές Αγγελίες...

Απαραίτητον δια τας κυρίας και δεσποινίδας
Η καλλυντική αλοιφή
Γεωργίου Ρεβελάκη (φαρμακοποιού)

Εγκεκριμένη παρά του Βασιλικού Ελληνικού Ιατροσυνεδρίου
Αθήναι Οδός Αιόλου 66
Θέλετε να εξαλείψετε τας πανάδας,φακίδες (πιτσιλάδες) και τα πυώδη εξανθήματα του προσώπου;Θέλετε να εξαλείψετε τας ρυτίδας;Αι μελαχροιναί θέλετε να λευκανθήτε;
Θέλετε να διατηρείται εν γένει το πρόσωπό σας λευκόν,στιλπνόν και δροσερόν;Προμηθευτήτε
την γνωστήν καλλυντικήν αλοιφήν Γ.Ρεβελάκη,Φαρμακοποιού,Αιόλου 66.
Βεβαία και ασφαλής η επιτυχία.Τιμή της μεν καλλυντικής δραχ. 6,δια της επαρχίας δραχμ. 7,50 και 8, του δε καλλυντικού σάπωνος δραχμ. 6,50.

Κάπου διάβασα..δεν θυμάμαι που,πως το blogging δεν είναι τίποτε άλλο παρά δημόσιος αυνανισμός.
Το πιστεύω απόλυτα...και επειδή για μένα ο αυνανισμός είναι κάτι αυστηρά προσωπικό,και μέχρι τώρα κάνοντας blogging δεν έχω χύσει,μπορεί και να τα ξαναπούμε.Αλλά μπορεί και όχι.
΄
Πίσω απ' την πόρτα ξενυχτούν με λάβδανο οι ψυχές μας...(Θανάσης Παπακωνσταντίνου..)

Έφτασαν στο ξενοδοχείο "Βαλκάνια"τρεις κοπέλες απ΄τη θήβα και τη Λιβαδειά.Μια βαλίτσα κρατούσαν κι ένα μπουκέτο λουλούδια των αγρών.Ζήτησαν ένα τρίκλινο και να μην τις ξυπνήσει κανείς.Κι έπεσαν και κοιμήθηκαν και είδαν ένα όνειρο ότι έφτιαξαν μια καλύβα στην άμμο με το λίβα και τις μουσικές των κυμάτων.Είχαν πουλήσει τους καρπούς που δίνει η γη όταν γεννάει και ήταν ψόφιες από την κούραση.
Και την άλλη μέρα το πρωί,σαν ήπιαν καφέ με παξιμάδι-όπως μνημόσυνο μιας Κυριακής που πέρασε μέσα απ΄τον ήλιο-βγήκαν στη γειτονιά βγήκαν στη γειτονιά που πουλούν μπαχαρικά,τσάι,φασκόμηλο,λιβάνια κι έφτασαν στη βιτρίνα που είχαν δει στο περιοδικό.
Τα κόκκινα τακούνια ήταν εκεί όπως στη φωτογραφία.Μπήκαν,τα πρόβαρα και αγόρασαν το ίδιο χρώμα και οι τρεις.Περπάτησαν στο λούνα παρκ.Είδαν το γύρο του θανάτου,την αίθουσα του τρόμου,και ότι είχε καταργήσει ο χρόνος.Κάποιο παιδί τους ζήτησε να τις ξεναγήσει στην πόλη.Κι εκείνες το προσπέρασαν γελώντας.Είδαν την Ακρόπολη ή το Λευκό Πύργο,όπως στα καρτ ποστάλ,μες στην ομίχλη το Θησείο και σαν γύρισαν στο ξενοδοχείο είχαν φτάσει όλοι οι ένοικοί του.Οι βαλίτσες τους ήταν στη ρεσεψιόν,και στην υποδοχή του κι ο ξενοδόχος προσπαθούσε να τους τακτοποιήσει.
Από αριστερά κάθονταν: ο Ρωβινσώνας Κρούσος,είχε έρθει με τσάρτερ κι έφευγε την επομένη για Κυκλάδες, ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος,είχαν προστεθεί κι ένας Παλαιστίνιος ή Αφγανός ή Μεξικανός ή Αργεντινός ή Σουδανός ή Αιθίοπας ή Ιρανός ή Ιρακινός.
Στις αποσκευές τους,δυο πεθαμένα περιστέρια.Που ήταν η νύφη και ο γαμπρός.Ο Ορέστης μ' ένα φίλο του που ήταν ντισκ τζόκευ στη Χαλκίδα.Ένα κορίτσι αλαφροισκιωτο,ίδιο αερικό,ντυμένο στα λευκά,μ' ένα πουλί με κίτρινο ράμφος στο κλουβί.
Ο Τζώνυ ο μπόγιας με το Γιάννη το φονιά παιδί μιας Πατρινιάς.Ένας ευαίσθητος ληστής που παίζει φυσαρμόνικα και διαβάζει Νίτσε.Οι διωγμένοι εφημεριδοπώληδες του υπόγειου ηλεκτρικού στην Ομόνοια,φορώντας στολές αγγαρείας της τελευταίας ώρας.Ο κιθαριστής των φλαμένκος.Η Σωτηρία Μπέλλου.Ο Στέλιος Καζαντζίδης.Ο χορευτής του Σεντ Ιλέρ.Η Λέσχη των Μοναχικών Καρδιών του Λοχία Πέππερ.Ο μόνιμος πιανίστας του ξενοδοχείου Τάσος Καρακατσάνης.Έφτασε κι ο Νίκος Γκάτσος πάνω σε άσπρο άλογο κι ο Μάνος Χατζιδάκις σε κλειστή άμαξα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.Ο ξενοδόχος του Βαλκάνια,βλέποντας πως σ' αυτήν τη μυθολογία δεν λείπει κανείς,ζήτησε από τον φωτογράφο να αρχίσει.

(Του Γιώργου Χρονά-για το δίσκο Μυθολογία).
Χτες μέσα στο ανοιξιάτικο αεράκι τον αγόρασα.Τον ξέρω σχεδόν απέξω,δεν τον είχα.
Δεν μου φτάνει αυτός ο κήπος,δεν μου φτάνει αυτή η γη. Και δεν με λένε Μαριάνθη,αλλά από τρελή γενιά είμαι.

Η κερασιά μου δεν αφήνει τη βερικοκιά μου να ανθίσει.Μάλιστα.
Είναι πολύ κοντά και τη ζηλεύει.Και σιγά σιγά τη μαραζώνει.Μόνο τα θηλυκά,ας πούμε δέντρα ζηλεύουν το ένα το άλλο;
Ο γυναικείος ανταγωνισμός είναι ένα μεγάλο θέμα-τουλάχιστον για μένα.Είμαι σίγουρη πως είναι και για άλλες πολλές. Άρχισε από τα 19 σε μένα( αυτά έχουν τα ψηλά άχαρα διοπτροφόρα κοριτσάκια με ακμή στο σχολείο-ανθίζουν ας πούμε,πολύ αργά) και θα τελειώσει στην εμμηνόπαυση.Τι είναι για μας ο ανταγωνισμός,οξυγόνο;
Υπάρχει ο ανταγωνισμός με το άλλο φύλο.Αλλά αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι-και παιχνίδι αυτόκαθεαυτό.(Μάλλον λάθος το γράφω-διορθώστε με).Αν και δεν μου αρέσουν οι ανταγωνισμοί με το άλλο φύλο επίσης.Τους βαριέμαι.Δεν έχω έτσι κι αλλιώς να αποδείξω τίποτα,σε κανέναν.Αυτό είμαι,πάρτε το ή αφήστε το.Σαν ντομάτα στη λαική.
Οι ανταγωνισμοί είναι βαρετοί.Και με το άλλο φύλο.Έτσι κι αλλιώς,έχω πάψει να πιστεύω στους φοβερούς έρωτες.Πιστεύω στη συντροφικότητα πάνω από όλα.Να μοιράζεσαι με τον άλλον τη σιωπή σου.(Αν και ποτέ δεν έπαψα να ψάχνω τον κακό λύκο-αλλά αυτό είναι άλλο).
Πίσω στις γυναίκες.Η χαριτωμένη κακία με το χαμόγελο της κακιάς πεθεράς,το ψάξιμο του αδύναμου σημείου και το χτύπημα όταν νιώθεις ευάλωτη.Δεν τα κάνω.Με κάνουν να καταρρέω.
Δεν ζηλεύω τις άλλες,πως να το κάνουμε.Αν εγώ έχω ωραία βυζιά,μια άλλη θα έχει ωραία πόδια,τι να γίνει τώρα.Με το ζόρι παντρειά;Οι γυναίκες οδηγοί δεν με αφήνουν ποτέ να περάσω.Οι άντρες,πάντα.
Βαριέμαι να απολογούμαι για τον εαυτό μου-τι να κάνουμε τώρα.Δεν έχω τα γνωστά σωματικά κόμπλεξ των γυναικών,η μαμά μου από νωρίς με έμαθε πως αυτό έχεις-δεν θα γκρινιάζεις,με αυτό θα ζήσεις,θα το προσέχεις,δεν θα κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη χωρίς λόγο τώρα.
Σταματάω,γιατί όλα αυτά που λέω δεν βγάζουν νόημα.
Καημένη βερυκοκιά...

Η Ρωσία είναι μια χώρα πνιγμένη στο αίμα.Τόσο πολύ που σε πιάνει ανατριχίλα.Διαπλοκές που βάζουν τη χώρα μας στη γωνία κατακόκκινη από ντροπή.Βάλε μέσα κατάρες και προλήψεις( δεν τις πιστεύω εγώ,τις πιστεύουν οι Ρώσοι),τον Άγιο Δαίμονα Ρασπούτιν,την απίστευτη φτώχεια,τη ρώσικη κατάρα του αλκοολισμού,και τον 20 αιώνα που τόσο αισιοδοξία πρόβαλλε στη χώρα αυτή για να την πνίξει πάλι στο αίμα στη δύση του.
Δεν είναι ένα πολιτικό ποστ αυτό,και δεν θα ήθελα να λάβω πολιτικά σχόλια.Πολύ απλά δεν πιστεύω στα απολυταρχικά καθεστώτα,ούτε αριστερά ούτε δεξιά.
Το ποστ αυτό έχει σαν αφορμή το βιβλίο που διαβάζω και μελετάω τόσον καιρό, τον "Τελευταίο Τσάρο" του Έντβαρντ Ρατζίνσκυ.Είχα διαβάσει πριν 3 χρόνια την εκπληκτική βιογραφία του Ρασπούτιν από τον ίδιο.Ηρθε η σειρά του Τσάρου Νικόλαου Β. Είναι κουραστικό(τόσα μα τόσα ονόματα που έπαιξαν ρόλο)είναι μεγάλο,πάνω από 700 σελίδες.
Ουσιαστικά,ο αφηγητής είναι ο ίδιος ο τσάρος.Κρατούσε λεπτομερή ημερολόγια από τα 11 του χρόνια μέχρι τη νύχτα τις 17 Ιουλίου του 1918.Μέσα περιγράφεται ο μεγάλος του έρωτας για την Αλεξάνδρα,η αγωνία της απόκτησης διαδόχου,η καλοκρυμμένη αρρώστια του διαδόχου,η φοβερή αβουλία του, η κατάρα του αριθμού 17, ο Ρασπούτιν..για να τελειώσουν όλα μια νύχτα σε ένα ορυχείο περιβλημένα από θειικό οξύ.
Και το μέλλον.Όταν το βιβλίο τελειώνει και ο συγγραφέας έχει ήδη γράψει τον επίλογο,λαμβάνει ένα τηλεφώνημα που τον πληροφορεί πως ανακαλύφθηκαν οι τάφοι 9 ατόμων στο χωριό Κοπτιάκι.καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται.Γράφει εξαντλημένος."Μα δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή ιστορία;"

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Πάνος Γεραμάνης,ο καλοκάγαθος γίγαντας των ερτζιανών.
Το άκουσα χτες στο ταξί αργά,γυρίζοντας σπίτι.Θα γίνουν προς τιμήν του δύο μνημόσυνα,ένα στη γενέτειρά του και ένα στο Χαλάνδρι,για τους φίλους που θα ήθελαν να πιουν ένα κρασί στη μνήμη του.
Νευρικός ταξιτζής,γύρω στα 60,λεπτός.Θα ήταν όμορφος άντρας στα νιάτα του.Αχ κορίτσι μου πάει και αυτός,στην ηλικία μου ήταν,τον έπαιρνα κούρσα από τα Νέα.Εμένα ο Θεός δε λέει να με πάρει που τόσα χρόνια υποφέρω.Τι έχετε,ρωτάω κι εγώ...Ο γιος μου,διπολική διαταραχή,αρνείται να κάνει τη φαρμακευτική αγωγή.Από τη μανία στην κατάθλιψη και πάλι από την αρχή.Από δεκατεσσάρων χρονών το παιδί και τώρα είναι τριάντα.Και σα να μην έφτανε αυτό,η γυναίκα μου γυρνάει με γκόμενους,θέλω να τη χωρίσω,ποιος θα προσέξει όμως το παιδί;Εγώ όλη μέρα στους δρόμους και τα λεφτά λίγα,τι να κάνω;
Μα ρυθμίζεται η διπολική διαταραχή,ψελλίζω.Δεν παίρνει τα χάπια κορίτσι μου...
Ευτυχώς που έχω τη δουλειά μου και ξεχνιέμαι.
Ξαφνικά έκανε κρύο μέσα στο ταξί.Τυλίχτηκα μάταια στη ζακέτα μου.
Υ.Γ. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά χτες στο καφενείο στη σύναξη.Ήταν πολύ ωραία,για άλλη μια φορά...

προσπαθώ να βάλω τάξη στα παπούτσια μου.Έχω αρκετά ζευγάρια,φοράω συνέχεια ένα ή δυο ζευγάρια,και δεν μπορώ να τα βρω στη ντουλάπα.Δεν μπορώ να πετάξω τίποτα-γενικώς.
¨Ενα ζευγάρι μαύρες μπότες που έιχα αγοράσει το 2000(μακριά που φαίνεται)από το Faith στο Norwich όταν ήμουν φοιτήτρια και είχαν γίνει προέκταση του ποδιού μου χάλασαν πριν μια βδομάδα και δεν βρίσκω το κουράγιο να τις πετάξω.Έχω γόβες,αφόρετες σχεδόν,που να τις βάλεις στα αθηναϊκα πεζοδρόμια;Καλοκαιρινά με πεταλούδες γαρνιτούρες,πέδιλα,μπαλαρίνες κανονικές δερμάτινες σε ροζ, τα πρώτα μου ζευγάρια με τακούνι(καφέ μπαρέτες) που έιχα αγοράσει για μια δεξίωση στο Μακεδονία Παλλάς στα 18 μου(αυτό και αν είναι μακριά).
Αυτή η δεξίωση ήταν αστεία.Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη,με τον πατέρα μου-η δεξίωση της Philoxenia,ο πατέρας μου υπάλληλος ΕΟΤ,με πήρε μαζί του.Είχα τελειώσει το σχολείο,δεν είχα περάσει στην Ιόνιο Σχολή μεταφραστών-διερμηνέων,με πήρε σαν αποσκευή,δεν πολυείχε και όρεξη,αλλά δεν ήθελε να με αφήσει μόνη στην Αθήνα,εδώ ήμουν σα τυφλοπόντικας από το κλάμα,κάτσε να την έχουμε από κοντά την τρελή.
Μέναμε κοντά στο σταθμό,και εγώ έβγαινα συνέχεια να πάρω αέρα και να καπνίσω κρυφά,σιγά το ήξερε,αλλά δεν με άφηνε,με άφησε μετά τα 21,την παλιά ενηλικίωση,παρακαλώ,
Στη δεξίωση αγνόησα το μπουφέ(πολύ ωραίος)και πήγαινα στο λόμπυ,άναβα τσιγάρο,μου την πέσανε δυο ηλικιωμένοι επιχειρηματίες,τους αγνόησα,μετά κατάλαβα πως με πέρασαν για βίζιτα,ποια συχνάζει στο λόμπυ του Μακεδονία Παλάς μόνη;Μάλιστα.
Τώρα ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος και μου αγοράζει κούτες.Μαζί με τις δικές του αγοράζει και τις δικές μου.Στο ταξίδι εκείνο σταματήσαμε κάπου στη Λάρισα για καφέ και έπαιζε Nick Cave.Στο αυτοκίνητο,το παλιό μας Βόλβο-τανκ,ακούγαμε τοπικούς σταθμούς.
Βαριόμουνα αλλά από το παράθυρο ήταν ωραία αυτά που έβλεπα και δε γκρίνιαξα.
Για τα παπούτσια;Η λύση είναι να τα βάλω σε κουτιά να είναι σε μια ανθρώπινη κατάσταση..Αλλά σήμερα βαριέμαι.Και πρέπει και να σιδερώσω,που το σιχαίνομαι.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Σήμερα βγήκα από το σπίτιμετά από μέρες.Ντύθηκα (μπεζ πουλόβερ από το dance,κατάστημα με ρούχα χορού στη Δημοκρίτου)ροζ σουέντ φούστα από αμερικάνικη αγορά.Πήγα στο κατάστημα-μαγικό κουτί.Le strenghe son tornate.Οι μάγισσες ξαναγυρίζουν.Άλλαζα πίσω από το παραβάν παραμυθένια ρούχα και κοσμήματα,αυθεντικά Courreges,φορέματα πλεκτά βελονάκι.Αποφάσισα σε ένα Lanvin του εξήντα σεμιζιέ λευκό με λεπτομέρειες μπροντερί ανγκλαίζ, με φούξια ζώνη.Και ένα κολιέ με κερασάκια.Κατακόκκινα..'Οταν πηγαίνω στο μαγαζί αυτό νιώθω σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.Κομπινεζόν του προηγούμενου αιώνα,λίγα κομμάτια Chanel, δαντελωτά πουκάμισα,γιαπωνέζικα κιμονό.
Πίνοντας καφέ λίγο αργότερα,στην Αthens Voice,βλέπω συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου και λίγο παρακάτω ή παραπάνω,άρθρο του Θάνου Αλεξανδρή για τη Φλέρυ Νταντωνάκη..Η Φλερυ Νταντωνάκη ήταν ίσως,η σπουδαιότερη φωνή της Ελλάδας.
Τραγούδησε στο σπουδαιότερο δίσκο της Ελλάδας,το Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκη.
Δεν το ήξερε πως ήταν σπουδαία.Πέθανε χτυπημένη από τον καρκίνο ξεχασμένη πια από όλους,η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων..
Διαβάστε το άρθρο αυτό.Ακούστε τη Φλέρυ με σβηστά τα φώτα να τραγουδάει την τρελή του Φεγγαριού.Σαν αγία και τρελή μαζί,να σας τείνει το χέρι στην Αθανασία της μεγαλειότητας.
Και το πιο σπουδαίο,της σεμνότητας.Μακριά απ τα φώτα και το διαζύγιο Φουστάνου-Νατάσας,την dominatrix Τατιάνα Στεφανίδου,τις γκόμενες-βίζιτες που τουλάχιστον έχουν ένα σκοπό,να τραβάνε μαλακία οι φαντάροι(και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά)την ειρωνία,την ξινίλα,τους αμοράλ γαμίκουλες,τη γκρίνια,το αδηφάγο βλέμμα.
Αφήστε την σαν τη νονά της Σταχτοπούτας,να σας αγγίξει όχι με το μαγικό ραβδάκι της,αλλά με τη φωνή της.Το βράδυ θα έρθει να σας σκεπάσει και να ρίξει στα όνειρά σας πέταλα από κρινάκια και χρυσόσκονη από τα άστρα...