Καμιά φορά πηγαίνω σε αποθήκες που πουλάνε είδη καθαρισμού χονδρική και χάνομαι στη μυρωδιά τους.Απορρυπαντικά πλυντηρίου σε σάκους,σφουγγάρια πιάτων και μπάνιου σε μεγάλες συσκευασίες,τεράστια μπουκάλια μαλακτικού ρούχων,αλλά και πράσινο σαπούνι,και καλλυντικά που μάλλον σου γδέρνουν το δέρμα ,τι microdermabrasion και μαλακίες.
Σύρματα για τα πιάτα,τζίβες,που σου κόβουν όσο θες με το μέτρο,χαρτιά τουαλέτας και κουζίνας,και εγώ οσφραίνομαι,οσφραίνομαι την καθαριότητα που υπόσχονται,που φαντάζομαι πως μπορεί να καθαρίζει και ψυχές.(ναι,είμαι τόσο αφελής ενίοτε).
Σήμερα σήκωσα και τα τελευταία χαλιά από το δωμάτιό μου.Είναι γυμνό το πάτωμα σαν παλιό πλοίο.
Περπατώ ξυπόλητη σαν τη γιαγιά μου.Τα πόδια της και τα χέρια της είχαν μακριά και αριστοκρατικά δάχτυλα,παρόλο που ήταν αγρότισσα και σχεδόν αγράμματη.
Χέρια που φανταζόσουν πως όλη μέρα έπαιζαν πιάνο ή έβαζαν λουλούδια σε βάζα,και όχι πως φύτευαν καπνά και έπλεναν ατέλειωτες μπουγάδες με καυτά νερά.
Η γιαγιά μου πέθανε όταν της έκοψαν την πλεξούδα της "για ευκολία".Ήταν λευκή μέχρι τη μέση,πιασμένη βέβαια με φουρκέτες στην κορφή του κεφαλιού.
Τα είχε σχεδόν χαμένα,μα όταν έβλεπε κοντά πλέον τα μαλλιά της,γκρίνιαζε χαμηλόφωνα "τις χαζές"(εννοούσε τις κόρες της)'ντιπ μυαλό δεν έχουν".Δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.
"Ο Στάλιν, ο Φράνκο και ο Χίτλερ σε μια συσκευασία μιας γυναίκας 1.50 και 40 κιλά" έλεγε ο πατέρας μου.Αυτή η γυναίκα έσβησε μαζί με μια πλεξούδα που πετάχτηκε άδοξα στα σκουπίδια,που φροντιζόταν κάθε πρωί με επιμέλεια...
Τη βλέπω καμιά φορά...Μικρό σαν εφηβικό στήθος,μεγάλα αυτιά,αεικίνητο σώμα.
Έφυγε ήσυχα στα 87 της χρόνια,μόλις μπήκε η Πρωτοχρονιά του 2001.

Ακούω στο ραδιόφωνο τη "Φειρούζ" του Θανάση Παπακωνσταντίνου.Το τραγουδάω κι εγώ,αν και προτιμώ την Ουμ Καλσούμ.
Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ.Σηκώνομαι και κοιτάζω τα φώτα της Πεντέλης,
Το πρωί σηκώνομαι ακόμα πιο κουρασμένη.Κάνω ντους με κρύο νερό,δεν συνέρχομαι.
Ζαλίζομαι εύκολα.Δεν καλύπτω πια την κούραση του προσώπου μου με πούδρα.
Μόνο λίγο αμυγδαλέλαιο στις παρανυχίδες και Νιβέα ή λάδι μανόλιας στην πλάτη μου που ξεραίνεται εύκολα.

Herr God,Herr Lucifer,beware,beware.
Out of the ash I reach
with my red hair
and I eat men like air. (Sylvia Plath)