προσπαθώ να βάλω τάξη στα παπούτσια μου.Έχω αρκετά ζευγάρια,φοράω συνέχεια ένα ή δυο ζευγάρια,και δεν μπορώ να τα βρω στη ντουλάπα.Δεν μπορώ να πετάξω τίποτα-γενικώς.
¨Ενα ζευγάρι μαύρες μπότες που έιχα αγοράσει το 2000(μακριά που φαίνεται)από το Faith στο Norwich όταν ήμουν φοιτήτρια και είχαν γίνει προέκταση του ποδιού μου χάλασαν πριν μια βδομάδα και δεν βρίσκω το κουράγιο να τις πετάξω.Έχω γόβες,αφόρετες σχεδόν,που να τις βάλεις στα αθηναϊκα πεζοδρόμια;Καλοκαιρινά με πεταλούδες γαρνιτούρες,πέδιλα,μπαλαρίνες κανονικές δερμάτινες σε ροζ, τα πρώτα μου ζευγάρια με τακούνι(καφέ μπαρέτες) που έιχα αγοράσει για μια δεξίωση στο Μακεδονία Παλλάς στα 18 μου(αυτό και αν είναι μακριά).
Αυτή η δεξίωση ήταν αστεία.Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη,με τον πατέρα μου-η δεξίωση της Philoxenia,ο πατέρας μου υπάλληλος ΕΟΤ,με πήρε μαζί του.Είχα τελειώσει το σχολείο,δεν είχα περάσει στην Ιόνιο Σχολή μεταφραστών-διερμηνέων,με πήρε σαν αποσκευή,δεν πολυείχε και όρεξη,αλλά δεν ήθελε να με αφήσει μόνη στην Αθήνα,εδώ ήμουν σα τυφλοπόντικας από το κλάμα,κάτσε να την έχουμε από κοντά την τρελή.
Μέναμε κοντά στο σταθμό,και εγώ έβγαινα συνέχεια να πάρω αέρα και να καπνίσω κρυφά,σιγά το ήξερε,αλλά δεν με άφηνε,με άφησε μετά τα 21,την παλιά ενηλικίωση,παρακαλώ,
Στη δεξίωση αγνόησα το μπουφέ(πολύ ωραίος)και πήγαινα στο λόμπυ,άναβα τσιγάρο,μου την πέσανε δυο ηλικιωμένοι επιχειρηματίες,τους αγνόησα,μετά κατάλαβα πως με πέρασαν για βίζιτα,ποια συχνάζει στο λόμπυ του Μακεδονία Παλάς μόνη;Μάλιστα.
Τώρα ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος και μου αγοράζει κούτες.Μαζί με τις δικές του αγοράζει και τις δικές μου.Στο ταξίδι εκείνο σταματήσαμε κάπου στη Λάρισα για καφέ και έπαιζε Nick Cave.Στο αυτοκίνητο,το παλιό μας Βόλβο-τανκ,ακούγαμε τοπικούς σταθμούς.
Βαριόμουνα αλλά από το παράθυρο ήταν ωραία αυτά που έβλεπα και δε γκρίνιαξα.
Για τα παπούτσια;Η λύση είναι να τα βάλω σε κουτιά να είναι σε μια ανθρώπινη κατάσταση..Αλλά σήμερα βαριέμαι.Και πρέπει και να σιδερώσω,που το σιχαίνομαι.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.