Την πρώτη του Ιούνη η Μαίρυλιν Μονρόε θα γινόταν 80 χρονών.Πάντα μου θύμιζε καρτούν,την έβρισκα πιο όμορφη στην αρχή της καριέρας της.Μου άρεσε η φωνή της στις ταινίες βέβαια,αλλά δεν την έβρισκα σέξυ,σέξυ ήταν η Άβα Γκάρντνερ και η Ρίτα Χέιγουορθ,αλλά πιο πολύ από όλες μου άρεσαν η Ωντρευ Χέπμπορν γιατί μου θύμιζε ελάφι και η Λιζ Τέιλορ γιατί είχα δει το "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" και αυτή η πίκρα που έβγαζε είχε κάτι το πολύ γνωστό από κάπου,αν και δεν ήξερα από που στα 12,αλλά ήταν οικείο.Τρομακτικό,αλλά οικείο.
Η Μέρυλιν λοιπόν,σέξυ δεν ήταν.Για μένα έτσι;Αλλά μου άρεσε όπως μιλούσε-και όπως τραγουδούσε-και είχα γελάσει πολύ με την ταινία στο υπερωκεάνιο που τραγουδούσε ένα τραγούδι για διαμάντια.
Η Μέρυλιν διάβαζε πολύ και έγραφε ποίηση.
Οταν είχα γνωρίσει πριν κάποια χρόνια τον Άρθουρ Μίλλερ τον ρώτησα για εκείνη.Δεν απάντησε-φυσικά-χαμογέλασε κάπως,και συνεχίσαμε τη συζήτηση.
Χύθηκαν τόνοι μελάνι,αντιγράφτηκε τόσο πολύ,και ακόμα παραμένει μια αύρα,μια γυναίκα που μέσα στην άγρια νύχτα-σκεπασμένη με ένα σεντόνι κρατάει το ακουστικό του τηλεφώνου.
Για μένα η θηλυκότητα δεν είναι τόσο επιτηδευμένη-θηλυκή είναι η Άννα Μανιάνι,η Ωντρευ Χέπμπορν στο Προγευμα στο Τίφφανυς να τραγουδάει Χένρυ Μαντσίνι στο περβάζι του παραθύρου,άντε η Σοφία Λώρεν Φιλουμένα Μαρτουράνο να τσακώνεται με το
Μαστρογιάννι με τη ρόμπα με φοντο τη Νάπολη,η μαμά μου έγκυος με ένα καφέ μάλλινο φουστάνι στα σκαλιά του σπιτιού με το πρόσωπο στραμμένο στο Μαρτιάτικο ήλιο.
Αύριο θα φτιάξω ρυζόγαλο-με πολλή κανέλλα και θα το φάω ζεστό,καθώς κοιτάω τους γλάρους να πετάνε πάνω από τη μαρίνα...