Η Σύλβια Πλάθ ήταν μια καταπληκτική ποιήτρια.
Άρχισα να τη διαβάζω στα 16 μου,στα 16 μας όλοι αγαπάμε τους καταραμένους καλλιτέχνες,τώρα την μελετάω με πιο ώριμο βλέμμα.
Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή,υπερταλαντούχα και όμορφη( υπάρχουν και πολύ όμορφοι λογοτέχνες-δεν είναι όλες χοντροκώλες με στρογγυλά γυαλιά)παράδειγμα η Ανν Σέξτον-άλλη καταραμένη-με καταπράσινα μαγνητικά μάτια και μαύρα μαλλιά-θα μπορούσε να είναι pinup.
Συνεχίζω-Πλαθ.Μια πασίγνωστη αυτοκτονία.Τον χειμώνα του 1963,ίσως ο πιο κρύος χειμώνας της Ευρώπης,ο ποταμός Νέκαρ στη Χαιδελβέργη παγωσε όλος,με διαζύγιο από τον ερωτα της ζωής της Τεντ Χιουζ και ιστορικό βαριάς κατάθλιψης στην πλατη της,ένα παγωμένο πρωινό έβαλε το κεφάλι της στο φούρνο του γκαζιού.
Είχε φτιάξει το πρωινό των παιδιών της και το είχε σερβίρει στο δίσκο.
Η ιστορία που θυμάμαι από εκείνη είναι άλλη.
Μερικά χρόνια πριν,με υποτροφία στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ,σε ένα πάρτυ γνωρίζει τον ποιητή Τεντ Χιουζ.Τον πλησιάζει,τον δαγκώνει στο μάγουλο τόσο δυνατά ώσπου να βγει αίμα και απαγγέλλει από μνήμης ένα ποίημα του.
Πήραν διαζύγιο λίγα χρόνια αργότερα,εκείνος απιστούσε,εκείνη δεν τον ξεπέρασε.
Την ξαναδιαβάζω με άλλο μάτι τώρα-η ποίησή της είναι σπουδαία,γλωσσα κοφτερή σαν ξυράφι,κρύα σαν ατσάλι,λέξεις διαλεγμένες με λεπτομέρεια,ακρίβεια χειρούργου.
Η ζωή της έγινε ταινία-μάλλον ανεκδιήγητη για μένα-με τη Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Ντάνιελ Κραιγκ.
Μοντρέσορ-η γιαγιά μου όντως ήταν υπέροχος άνθρωπος,όπως όλες οι παλιές γιαγιάδες άλλωστε που τώρα σιγά φεύγουν.
Χαίρομαι που εκτός από τα μεγάλα αυτιά της κληρονόμησα και το πείσμα της.