Η κερασιά μου δεν αφήνει τη βερικοκιά μου να ανθίσει.Μάλιστα.
Είναι πολύ κοντά και τη ζηλεύει.Και σιγά σιγά τη μαραζώνει.Μόνο τα θηλυκά,ας πούμε δέντρα ζηλεύουν το ένα το άλλο;
Ο γυναικείος ανταγωνισμός είναι ένα μεγάλο θέμα-τουλάχιστον για μένα.Είμαι σίγουρη πως είναι και για άλλες πολλές. Άρχισε από τα 19 σε μένα( αυτά έχουν τα ψηλά άχαρα διοπτροφόρα κοριτσάκια με ακμή στο σχολείο-ανθίζουν ας πούμε,πολύ αργά) και θα τελειώσει στην εμμηνόπαυση.Τι είναι για μας ο ανταγωνισμός,οξυγόνο;
Υπάρχει ο ανταγωνισμός με το άλλο φύλο.Αλλά αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι-και παιχνίδι αυτόκαθεαυτό.(Μάλλον λάθος το γράφω-διορθώστε με).Αν και δεν μου αρέσουν οι ανταγωνισμοί με το άλλο φύλο επίσης.Τους βαριέμαι.Δεν έχω έτσι κι αλλιώς να αποδείξω τίποτα,σε κανέναν.Αυτό είμαι,πάρτε το ή αφήστε το.Σαν ντομάτα στη λαική.
Οι ανταγωνισμοί είναι βαρετοί.Και με το άλλο φύλο.Έτσι κι αλλιώς,έχω πάψει να πιστεύω στους φοβερούς έρωτες.Πιστεύω στη συντροφικότητα πάνω από όλα.Να μοιράζεσαι με τον άλλον τη σιωπή σου.(Αν και ποτέ δεν έπαψα να ψάχνω τον κακό λύκο-αλλά αυτό είναι άλλο).
Πίσω στις γυναίκες.Η χαριτωμένη κακία με το χαμόγελο της κακιάς πεθεράς,το ψάξιμο του αδύναμου σημείου και το χτύπημα όταν νιώθεις ευάλωτη.Δεν τα κάνω.Με κάνουν να καταρρέω.
Δεν ζηλεύω τις άλλες,πως να το κάνουμε.Αν εγώ έχω ωραία βυζιά,μια άλλη θα έχει ωραία πόδια,τι να γίνει τώρα.Με το ζόρι παντρειά;Οι γυναίκες οδηγοί δεν με αφήνουν ποτέ να περάσω.Οι άντρες,πάντα.
Βαριέμαι να απολογούμαι για τον εαυτό μου-τι να κάνουμε τώρα.Δεν έχω τα γνωστά σωματικά κόμπλεξ των γυναικών,η μαμά μου από νωρίς με έμαθε πως αυτό έχεις-δεν θα γκρινιάζεις,με αυτό θα ζήσεις,θα το προσέχεις,δεν θα κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη χωρίς λόγο τώρα.
Σταματάω,γιατί όλα αυτά που λέω δεν βγάζουν νόημα.
Καημένη βερυκοκιά...