Σήμερα έχω τα νεύρα μου.Περίπου.
Ανοίγω την εφημερίδα με τον πρωινό καφέ,και στα πολιτιστικά βλέπω πως ο Μανώλης Ρασούλης δεν τα καταφέρνει στον αγώνα που κάνει για τη διάσωση του εργοστασίου της Κολούμπια-μπήκαν οι μπουλντόζες,θα καταστραφούν μήτρες και αρχεία αν δεν έχουν ήδη γίνει σκόνη.Αυτό που με σόκαρε περισσότερο ήταν πως κανένας καλλιτέχνης,εκτός από το Νότη Μαυρουδή,δεν ήταν παρών.
Για την Κολούμπια,που μέσα ηχογραφήθηκαν τόσο σπουδαίοι δίσκοι.Γιατί το λαϊκό τραγούδι είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά,αλλά βέβαια κανένας δε νοιάζεται,ο Θεοδωράκης γιορτάζει κάθε τρεις και λίγο τα 80 του χρόνια (ακόμα;)και ο Σαββόπουλος ετοιμάζει κάτι καινούριο-άπληστοι,αχόρταγοι,βρυκόλακες.Όλοι μαζί στο βόθρο,προσκυνάμε σκυφτοί το χρυσό μοσχάρι.
Και σα να μην φτάνει αυτό,πέφτει στα χέρια μου ένα Downtown,και διαβάζω συνέντευξη της Βάνας Μπάρμπα,που δηλώνει πως καλύτερο μέρος του σώματος της είναι το αιδοίο της.
Σιγά το πράγμα κυρά μου-εντάξει,τη διαφήμισες την παράστασή σου,νισάφι πια.
Λες και έχει τίποτα ιδιαίτερο το δικό σου το μουνί.Όλες έχουμε από ένα,δεν το βγάλαμε και παντιέρα στο μπαλκόνι.
Και φωτογράφηση Γωγώς (μια είναι η Γωγώ),με μπικίνι,τα γνωστά,τόσα χρόνια με τα βυζιά της Βάνας και τον κώλο της Γωγώς πορευόμαστε ως έθνος.
Και δεν τις κατηγορώ.Γιατί πολύ απλά,έχουμε και βάζουμε στο βάθρο αυτούς που μας αξίζουν.

Νεκρόφιλοι που πουλάμε και τη μάνα μας για ένα Καβάλλι αδειανό για μιαν Ελένη,ένας θίασος αρρωστημένος που δε διστάζει να τον παίρνει από τον κώλο μεταφορικά και κυριολεκτικά για ένα εξώφυλλο και μια αναφορά στη στήλη της Χριστίνας Πολίτη,που καταπίνουμε με ευχαρίστηση το δικό μας εμετό και τα δικά μας περιττώματα.
Φυσικά και δε θα σωθεί τίποτα από την Κολούμπια. Θα μείνει ένα κουρνιαχτό ,αλλά για λίγο,που θα ενοχλήσει τα ευαίσθητα ρουθούνια μας και μετά θα ξεχαστεί,όπως ξεχάστηκε και η μνήμη μας και το φιλότιμό μας.