Η Ρωσία είναι μια χώρα πνιγμένη στο αίμα.Τόσο πολύ που σε πιάνει ανατριχίλα.Διαπλοκές που βάζουν τη χώρα μας στη γωνία κατακόκκινη από ντροπή.Βάλε μέσα κατάρες και προλήψεις( δεν τις πιστεύω εγώ,τις πιστεύουν οι Ρώσοι),τον Άγιο Δαίμονα Ρασπούτιν,την απίστευτη φτώχεια,τη ρώσικη κατάρα του αλκοολισμού,και τον 20 αιώνα που τόσο αισιοδοξία πρόβαλλε στη χώρα αυτή για να την πνίξει πάλι στο αίμα στη δύση του.
Δεν είναι ένα πολιτικό ποστ αυτό,και δεν θα ήθελα να λάβω πολιτικά σχόλια.Πολύ απλά δεν πιστεύω στα απολυταρχικά καθεστώτα,ούτε αριστερά ούτε δεξιά.
Το ποστ αυτό έχει σαν αφορμή το βιβλίο που διαβάζω και μελετάω τόσον καιρό, τον "Τελευταίο Τσάρο" του Έντβαρντ Ρατζίνσκυ.Είχα διαβάσει πριν 3 χρόνια την εκπληκτική βιογραφία του Ρασπούτιν από τον ίδιο.Ηρθε η σειρά του Τσάρου Νικόλαου Β. Είναι κουραστικό(τόσα μα τόσα ονόματα που έπαιξαν ρόλο)είναι μεγάλο,πάνω από 700 σελίδες.
Ουσιαστικά,ο αφηγητής είναι ο ίδιος ο τσάρος.Κρατούσε λεπτομερή ημερολόγια από τα 11 του χρόνια μέχρι τη νύχτα τις 17 Ιουλίου του 1918.Μέσα περιγράφεται ο μεγάλος του έρωτας για την Αλεξάνδρα,η αγωνία της απόκτησης διαδόχου,η καλοκρυμμένη αρρώστια του διαδόχου,η φοβερή αβουλία του, η κατάρα του αριθμού 17, ο Ρασπούτιν..για να τελειώσουν όλα μια νύχτα σε ένα ορυχείο περιβλημένα από θειικό οξύ.
Και το μέλλον.Όταν το βιβλίο τελειώνει και ο συγγραφέας έχει ήδη γράψει τον επίλογο,λαμβάνει ένα τηλεφώνημα που τον πληροφορεί πως ανακαλύφθηκαν οι τάφοι 9 ατόμων στο χωριό Κοπτιάκι.καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται.Γράφει εξαντλημένος."Μα δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή ιστορία;"