apples and time

τα πιο όμορφα είναι πάντα τα  φθαρμένα από το χρόνο, την ύλη, την ίδια τη ζωή, φράουλες που έχουν παραωριμάσει, η Βενετία αλατισμένη και ποτισμένη από τη λιμνοθάλασσα και το αλκοόλ στα μπάρ,τα χείλη ξεραμένα να ανάβουν τσιγάρο και το μακιγιάζ να διαλύεται στο τέλος της νύχτας.
το μήλο που έδωσε η Εύα δεν ήταν δροσερό και σφιχτό σαν το στήθος της ούτε κόκκινο σαν τα χείλη της αλλά ένα μήλο σαν τα παραπάνω ,μαραγκιασμένο από τη φθορά της ύπαρξης και το χρόνο που περνάει χαιδεύοντας μας τρυφερά το μάγουλο, σκέφτομαι και ακόμα είναι πρωί,είναι νωρίς ακόμα και εγώ τα πρωινά τιμωρώ τον εαυτό μου,δεν τρώω μαρμελάδα μήλου ή φράουλας ή βατόμουρου, καφές στεγνός με την κηλίδα του στην επιφάνεια,σκούρος χωρίς χρώμα και υφή να λεκιάζει ρούχα και λαιμό απρόσεχτα,η κομπόστα μήλου που έφτιαχνε η μάνα μου τα απογεύματα κι εγώ στο τραπέζι της κουζίνας πράσινο και εκείνο και στρογγυλό όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παπαρούνα,λουλούδι ή φρούτο, σύκο ο καρπός του δέντρου που κρεμάστηκε ο Ιούδας, κεράσι με λεπτή επιδερμίδα ζεστή σάρκα και ένα κουκούτσι στο κέντρο, ο λεκές που δε βγαίνει από τα ρούχα στη μνήμη,είχε και ένα κραγιόν στην τσάντα της σάπιο μήλο που δεν το φόρεσε ποτέ, αρνιόταν εκείνη το χρώμα με γυμνά χείλη πάλεψε στη ζωή,με άβαφα μάτια και μαλλιά, γιατί να ξεγελάς την παρακμή σου,είναι σύντροφός σου και αλήθεια σου,μουτζουρώνω τα μάτια μου τα βράδια,γεμίζω χαρτιά και νιώθω φύλλα να βγαίνουν από πάνω μου,φύλλα και μπουμπούκια κι ας έρχεται χειμώνας.