λωτοφάγοι

και να υπήρχε που λες μια χώρα για όλους εμάς τους ξεγραμμένους 
εκεί που δε θα κρύβαμε τα σημάδια από τα ξυράφια στις γάμπες και τους καρπούς
εκτρώσεις διατροφικές διαταραχές αποβολές
δε θα μας πλήγωναν τα σκληρά λόγια μα θα κυλούσαν σαν νερό σαν αμαρτία
θα αγκαλιαζόμασταν θα σπάγαμε ροζ μπαλόνια και θα γελούσαμε με τον κρότο
ναρκωμένοι με διεσταλμένες κόρες και μουτζουρωμένα βλέφαρα
θα τριγυρνούσαμε με ξεχειλωμένα στριφώματα και φρεσκοπλυμένα κορμιά
χωρίς νοσοκόμες χωρίς κρίσεις πανικού
ιλίγγους λαβυρίνθους κεφαλαλγίες
θα μας μοίραζαν χαρτιά για να ζωγραφίσουμε και οπιούχα κρυμμένα σε μαρμελάδα σύκο

δε θα υπήρχαν λόγια που καίνε
φθονερές ματιές επικριτικά σχόλια
μόνο λωτοφάγοι. εμείς.κανένα ουρλιαχτό μέσα στη νύχτα
κανένας εφιάλτης με παγωμένα δόντια και αιμοβόρικα δάχτυλα
μόνο θα τραγουδάμε νανουρίσματα

και δε θα ξέρουμε ποιον κηδεύουμε
εσένα εμένα εκείνους που μας χλεύασαν
μια αρρώστια χωρίς όνομα που μια μέρα έτσι μας διάλεξε
τα παιδιά που δεν κάναμε 
φλουοξετίνη σεροτονινη οι δυο μου κόρες 
θηλάστηκαν με σκόνες εργαστηρίου και πειράματα 
φοράνε τα καλά τους φορέματα τις Κυριακές
καμιά φορά με επισκέπτονται ακόμα
χαίρονται όταν με βλέπουν
όχι σαν εσένα που στρίβεις το βλέμμα σου από την άλλη