νυχτερινά φώτα

Εντίθ Πιαφ και η φωνή της είναι το βράδυ, η γυναίκα με το μαύρο φόρεμα και τα κόκκινα χείλη θριαμβεύει στο Olympia, la foule, τραγουδούσε στο δρόμο και είχε δεκάδες εραστές, ναι σου λέω, ήταν η νύχτα με τη φωνή την πικρή και τη μοναξιά της, τα μοναχικά μας βράδια με το φωτάκι της κουζίνας και το τσιγάρο στα χείλη,το ραγισμένο φλυτζάνι να γεμίζει τσάγια και καφέδες και νερά που βάζουμε μέσα μας για να μην αρχίσουμε να κλαίμε και τρέχουν δάκρυα, είναι οι νύχτες που περάσαμε με δεκάδες εραστές αλλά μόνοι,να ισιώνουμε και να ξαναισιώνουμε τα σεντόνια για να μην πούμε λέξεις που θα μετανιώσουμε,κινήσεις που δεν θα πάρουμε πίσω και πως δαγκώνεις τα χείλη σου όταν πονάς και επίτηδες τα ξεραίνεις για να πονάς και να ξέρεις που πονάς, ο Οκτώβρης και ο Νοέμβρης φέρνουν κρύο και βροχές,μάλλινες ζακέτες με τρύπες στα μανίκια και πακέτα με χαρτομάντιλα,πόσο μου έλειψε το ξεροβόρι στο νησί μου, κάτι λευκές νύχτες μου έλειψαν που είχαν ξαστεριά,σου λέω εγώ δεν είμαι αυτό που κάποτε ίσως αγάπησες,δεν είναι το ίσως αυτό που πονάει είναι το αγάπησες,Οκτώβρης,κιτρινισμένα βιβλία και κλειστά παράθυρα,πλένεις τα πιάτα στο νεροχύτη και λες εγώ δεν έγινα αυτό που ονειρεύτηκα όπως τόσοι άλλοι και είμαι τώρα μέρος μιας μεγάλης παράδοσης,μιας μεγάλης γενιάς,στάζουν οι σαπουνάδες και λες μα συνέχεια απλώνουν στο απέναντι μπαλκόνι,γράφω γράμματα με τη σαπουνάδα στα ποτήρια,σβήνω τους λεκέδες από τις κούπες και λέω μπορεί να μην έγινα κάτι που ονειρεύτηκα αλλά είμαι ήσυχη,είμαι γαλήνια κάτω από το δέρμα μου,και το λέω και μόλις το ξεστομίζω ξέρω πως είναι ψέμα μα μια στο τόσο συγχωρείται,πόσο κοστίζει ένα ήσυχο βράδυ να τα δώσω, να τα χτυπήσω στο τραπέζι και να πω πάρτε τα,ξοφλήσαμε και εντάξει,μα φοβάμαι πως γίνομαι μια καρικατούρα χωρις καν περίγραμμα και σβήνω στο χαρτί,μη με πετάξεις,μη με πετάξεις σε παρακαλώ σου προσφέρομαι να μη νυχτώνεις και εσύ, μα πάντα σκοτεινιάζει και το μελάνι μου στάζει στα χέρια σου και πας να τα ξεπλύνεις.