Δεν έχει γεύση ούτε η ευτυχία ούτε ο θάνατος, σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκης και στη βροχή που πέφτει λέω τα παιδιά κάτω στον κάμπο,τα παιδιά κάτω στον κάμπο μεγάλωσαν είναι δίπλα μας, τρέχουν τα μάτια τους αίμα και χολή και μας τραβάνε κάτω στο έδαφος, ο Ροβινσώνας δε ζει πια στη Μύκονο η σκούνα δεν έφυγε στο Μαρόκο αλλά έμεινε στα καρνάγια στον Πειραιά και στο Λαύριο και πέρασε και ο εικοστός αιώνας..
Ζυγός μα και Σκορπιός και εγώ Καρκίνος στη λίμνη σαν την Καμπίρια να σηκώνεται αργά και να δακρύζει στην κάμερα,τα παιδιά την αγκάλιασαν μα δεν σκέφτηκε κανείς τι έγινε μετά μα χαμογέλασε και περπάτησε και αγόρασε και ένα ζευγάρι τακούνια να τη συντροφεύουν με τον ήχο τους, να αγκαλιάζουν τα πόδια της, ένα ζευγάρι παπούτσια καστόρινα να λένε ας περπατήσουμε μαζί μέσα στη φτήνια και την αρρώστια και το κλάμα και τη ζωή που δεν έρχεται,που την περιμένουμε και δεν έρχεται κι ας περπατάμε στη βροχή μπροστά γιατί κάπου μέσα , μέσα εκεί υπάρχει κάπου η ευτυχία ή κάτι που να της μοιάζει και βρίσκεται σε κάτι μαγαζιά με ρετάλια και γαριασμένα σεντόνια,σε έναν άνδρα που ανάβει ένα τσιγάρο στο λιμάνι αποχαιρετώντας τα καράβια που έφυγαν χωρίς να τον πάρουν μαζί και σε μια γυναίκα που ζυμώνει και αυτήν την ευτυχία και εγώ την αξίζω, Καμπίρια,Τζελσομίνα,Ιουλιέτα..
No comments:
Post a Comment