βαδίζοντας

δεν θέλω να κρυώσει η αγάπη σου σαν τον καιρό σκέφτομαι καθώς περπατάω στο πεζοδρόμιο, δεν θέλω, αν με κοιτάς είμαι ο ήλιος, γυρνάω γύρω από τη γη και φλέγομαι ως τις ρίζες των μαλλιών, θα θελα να κλαις για να σε παρηγορώ μόνο εγώ μα με κάνεις έτσι να πονάω περισσότερο,δεν ξέρουν τι σκεφτομαι τα ζευγάρια στα καφέ στα πεζοδρόμια,τραπεζάκια έξω και ραστώνη,είναι πρωί πάλι.
Κι εγώ τριγυρνάω ζαλισμένη, βλέπω τις βιτρίνες με τα παιδικά ρούχα, κανένα παιδί δε θα γίνει το δικό μας,δε θα αγοράσουμε κουβερτούλες και καροτσάκι, δε θα βάψουμε το παιδικό δωμάτιο, παιδικά σερβίτσια τσαγιού και τραινάκι, πάντα το ήξερα μα σήμερα με πονάει πιο πολύ, δε θα στρώσω το τραπέζι για να φάμε δε θα πεις σε κάποιον τι όμορφη που είναι σήμερα η μαμά, για κοίτα,τι όμορφη που είναι η μαμά μας.
Μα βάζω κραγιόν στο χέρι μου και δε λέω τίποτα σε κανέναν,δε θα σε συναντήσω δε θα με δεις, μα στο μυαλό σου θέλω να είμαι δυνατή και ίσια, να βαδίζω με στιλπνά πόδια και βλέμμα καθαρό, είναι το χρέος μου,είναι το χρέος μου προς εσένα και σε μένα και αυτά ξεπληρώνονται με τους πιο υψηλούς τόκους, αν δεν το κάνω το ξέρω πως θα σε απογοητεύσω,και αυτό,αυτό είναι που είναι το χειρότερο από όλα.