το μικρο καλοκαιράκι του αη δημήτρη

Είναι το μικρό καλοκαιράκι του Αη Δημήτρη και αυτές τις μέρες πάντα σκέφτομαι τις καμπάνες στην πλατεία να χτυπάνε το 1940 και έναν νέο άνδρα να ετοιμάζεται να ανέβει στο μέτωπο και τη γυναίκα του με τη μακριά πλεξούδα να του ετοιμάζει τα ρούχα, με την κόρη τους να κλαίει στην κούνια αγνοοώντας τις καταστάσεις και η γυναίκα,μικρόσωμη και φοβισμένη να διπλώνει μάλλινες φανέλες με φουσκωμένη την κοιλιά της, να πηγαίνει να δηλώνει τα άλογά τους για επιστράτευση και να τον αποχαιρετάει χωρίς να ξέρει αν θα τον ξαναδεί, να μετράει στην αποθήκη λάδι και στάρι και ζάχαρη και να κλαίει μόνη χωρίς πατέρα χωρίς άνδρα επιταγμένο σπίτι από γερμανούς στην κατοχή να τρέμει μόνη τη νύχτα στο κρεβάτι σε ποιον να πει φοβάμαι δε μου λένε τίποτα οι νίκες σας
και έναν άνδρα να περπατάει μέσα στα χιόνια με τη χλαίνη σιωπηλό και να σκοτώνει τα άλογα με το όπλο όταν δεν άντεχαν άλλο και να καπνίζει με τους άλλους στρατιώτες αμίλητο και να σκέφτεται πως αν πεθάνει μαζί θα πεθάνουν 3 γυναίκες 
φύτευε και όργωνε και τσάπιζε και βρέθηκε να παίρνει ζωές και να ματώνει από τις ψείρες και τον τρόμο από τα κομμένα λαρύγγια και τα μέλη σκορπισμένα τριγύρω 
και να περπατάει το δρόμο του γυρισμού εξαθλιωμένος διψασμένος βρώμικος δεν έχω δει ακόμα το παιδί μου ζει το παιδί μου ζει η γυναίκα μου ηττημένοι σε μια σειρά και άλλοι να κρύβουν όπλα για τον εμφύλιο που θα ερχόταν πάλι αίμα 
ατέλειωτα βήματα και ανορθόγραφα γράμματα στην τσέπη και για μια ζωή εφιάλτες τη νύχτα ιδρωμένα σεντόνια και ουρλιαχτά
γάγγραινες σαλεμένα μυαλά
ένα όπλο συντροφιά και το κρύο κι εκείνο εχθρός χιονίστρες και σας χαρίζω τα εμβατήριά σας εμένα τη ζωή μου ποιος θα μου τη δώσει πίσω γνώρισα τον τρόμο και ποτέ δεν θα φύγει από μένα τώρα πάνω μου κολλημένος και ο θάνατος μια ρουτίνα οι ζωντανοί είναι η εξαίρεση κι εγώ δεν είμαι ζωντανός μυρίζω σφαίρα και ανώνυμες ζωές που πήρα και σάπιο δέρμα
και η γυναίκα μου να μην ξέρει καν αν είμαι ζωντανός και εκείνη τι δίνει να φάει το παιδί σας χαρίζω νίκες και κλέος θέλω πίσω τα άλογά μου το χωράφι μου να μυρίσω γη να σκάψω για να δώσω ζωή όχι να θάψουμε γνωστούς και φίλους 
και μας λένε ήρωες μα εγώ μόνο θάνατο βλέπω ο καθημερινός μου σύντροφος ο μόνος φίλος