θέλω να είμαι στα σβηστά φώτα
ένα τσιγάρο που περιμένει να ανάψει
πίσω από τις γρίλιες του μυαλού σου
εύθραυστη απαραίτητη
δηλητηριώδης αναγκαία
σύντομη και συνήθεια
με στρογγυλή άκρη λεπτό σκελετό
χάρτινη λευκή
τα φώτα δεν ανάβουν πια στους δρόμους
μόνο τα καντήλια στα εικονοστάσια δείχνουν την πορεία
άλλη μια μέρα πέρασε
και δεν σου έγραψα ακόμα
σκέφτομαι τι χρώμα θα έχει το μελάνι σου
και βγαίνει στα χέρια μου καταπράσινο
όχι σα σμαράγδι όχι σα φύλλο
μα σαν το δέρμα του δράκοντα
και τις φολίδες που εσύ κρύβεις
No comments:
Post a Comment