Mηχανικές κινήσεις Κερασία μου.
Πριν τον ύπνο-περιγραφή.Ανοίγεις διάπλατα τις μπαλκονόπορτες,κοιτάς τα φώτα των σπιτιών,από τότε που ήσουν κοριτσάκι αναρωτιόσουν τι κάνουν οι άνθρωποι πίσω από τις κλειστές πόρτες.Πας στο μπάνιο.Το σπίτι σου είναι ζεστό,ευτυχώς.Ακούς Σωκράτη,με πνίγεις,Στέλλα είναι αλλιώτικα εδώ και από λάθος μπορεί να σωθώ.Γδύνεσαι.Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη,οι ουλές,οι ραγάδες,τα κοκκινισμένα μάτια.Πλένεις το πρόσωπό σου,τα χέρια σου,βουρτσίζεις τα δόντια σου,χτενίζεις τα μαλλιά σου.Βγήκε η ρίζα,πολλές λευκές τρίχες,δε σε νοιάζει.Σιγά.Σκουπίζεις γύρω γύρω το νιπτήρα.Αναστεναγμός.
Πίσω στην κάμαρα.Κλείνεις τις μπαλκονόπορτες,πίνεις νερό,ξαπλώνεις.Σβήνεις το φως.
Κλείνεις τα μάτια.
"Ωραία που είναι η ζωή ε Κατερίνα;"
¨Καλή είναι"
(από τα Κόκκινα Φανάρια)
Κάποτε με φώναζαν Κερασίαbelle...

Με πόση ένταση και πάθος
γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι...

Όταν ήμουν φοιτήτρια και ο καιρός ήταν τέτοιος,δηλαδή σπάνια στην ανατολική Αγγλία,βγαίναμε και διαβάζαμε έξω,στο γρασίδι.Τέσσερα-πέντε κορίτσια με γυμνά πόδια,σημειώσεις στο χέρι,με ψιλά στο χέρι πέρα δώθε στο μηχάνημα για παγωτό.
Κοιτάζαμε τα αγόρια που έπαιζαν μπάλα πιο πέρα,πιάναμε κουβέντα με γνωστούς
από την εστία που πήγαιναν για μάθημα ή στην πόλη για ψώνια.Αν δεν είχαμε λεφτά
για παγωτό,τρώγαμε digestive biscuits,με σοκολάτα γάλακτος η Νίκη και η Ελένη,πικρή
εγώ,σκέτα η Μαρία.Τραγουδούσαμε θυμάμαι,από ποπ αηδίες μέχρι Θεοδωράκη.Μια φορά
σκοτείνιασε ξαφνικά και άνοιξαν οι ουρανοί και δεν κουνηθήκαμε,κάτσαμε και βραχήκαμε
και μυρίζαμε το γρασίδι.
Μαλώσαμε την τελευταία χρονιά,για έναν ηλίθιο λόγο,όπως κάνουν συνήθως οι γυναίκες.
Δεν ξαναμιλήσαμε.Και ξεχάσαμε τα μεθυσμένα ξενύχτια,ξεχάσαμε τα μαγειρέματα,τα κλάματα,τους μαραθώνιους trivial,τους εφήμερους έρωτες,πως η μια περίμενε την άλλη μετά από κάθε εξέταση,πως η μια κράταγε το μέτωπο της άλλης για να κάνει εμετό όταν είχε πιει πολύ,εκείνο το ταξίδι στο Παρίσι,τα υστερικά γέλια.Ανταλλάξαμε πικρά λόγια.
Ακόμα με πονάει.'Εχουν περάσει από τότε έξι ή εφτά χρόνια.
Ο χωρισμός αυτός μου στοίχισε περισσότερο από χωρισμούς από σχέσεις.Και η πληγή δεν έχει ακόμα επουλωθεί.
Όταν έχει τέτοιες μέρες έξω,δεν μπορώ να ξεχάσω...

Το τραγούδι της Τσέρυ(παραλλαγή,στίχοι Νίκος Κολλάρος)

Σ' είδα ξανά στο μαγαζί
να πίνεις σε μια σκοτεινή γωνία
τα δυο σου μάτια μες στην αγωνία
με κάρφωσαν την ύστατη στιγμή

Σε είδα πάλι να κερνάς
το ίδιο κόκκινο κρασί σ' άλλη κυρία
φαίνεται όλες πως τις λες "λατρεία"
μα αλλού λατρεύεις κι άλλα προσκυνάς

Τι περιμένεις μίλα μου
είμαι στο χείλος του γκρεμού
και που να πάρει
εσύ κι εγώ ζευγάρι
κι ας γίνει ο χαμός του χαμού
Τι περιμένεις μίλα μου
είμαι στο χείλος του γκρεμού
στην ελεύθερή μας πτώση
ποιος θεός να με γλυτώσει
απ΄τη νύχτα του κατακλυσμού

Ακόμα που θυμάμαι που σε μύρισα,γύρισα
μια βόλτα μου χες πει θα ναι
μόνο όταν μεθάς θυμάσαι
που να σαι

Όταν κοιτάζω να κοιτάς
μη μου κάνεις πως αλλού ρεμβάζεις
όταν κοιτάς αλλού αναστενάζεις
καρφώνεσαι,κολλάς και δε μιλάς

Κοίτα με που να πάρει η ευχή
θα τρελαθείς σου λέω με τ άρωμά μου
Λέγε με Τσέρυ,με τ΄όνομά μου
κρυώνω πάντα τέτοια εποχή

(διαβάζεται δίπλα στο παράθυρο,φορώντας κιμονό με καφέ βαρύ στο χέρι,ξημερώματα)

Να παίζει το ραδιόφωνο τραγούδια για το τίποτα γραμμένα..τακτοποιώ τα μπουκάλια με τα αρώματα.Heure bleu σπάνια,Amarige όταν πήγαινα πανεπιστήμιο,Angel το βράδυ, Yoυth Dew δεν μου πάει αλλά μου θυμίζει πολλά,Coco μου θυμίζει Σαλονίκη,Οrganza Indecence έχει καταργηθεί άρα με μέτρο,Αgent Provocateur από το Βερολίνο ,ναι είναι σέξυ αλλά κάτι δε μου πάει καλά,Τresor ταιριάζει με μάλλινα κασκώλ και γάντια.Μαύρο eyeliner Angelheart,κραγιόν Dolce Vita,Tangier,Times Square και Gipsy,τα μπεζ με χλωμαίνουν,τα σκούρα με αγριεύουν,τα Chanel rouge noir χείλη με κάνουν βαμπίρ,τα ροζ με κάνουν φτηνιάρα γαμώτο,τι νόημα έχει αφού στο τέλος της βραδιάς είμαι μουτζουρωμένη και με χείλη σκασμένα,sepia ink,espresso ink,black plum ink eyeliner,κραγιόν με ονόματα κιρ ρουαγιάλ και καμένη ζάχαρη,υπόσχονται τα μπουκάλια,πόσο καιρό έχω να βάλω άσπρο πουκάμισο,κάποτε τα φορούσα,κάποτε έβαζα και κοσμήματα και δικτυωτά καλσόν,κάποτε μπορεί και να με αγαπούσες έστω και για μια στιγμή και να μύριζες τα σεντόνια μου,το ραδιόφωνο παίζει Ενρίκο Καρούζο,δεν θα τον ακούσουμε μαζί,ποτέ δεν θα ακούσουμε μαζί μουσική,δε θα σου πω πως ζαλίζομαι,ζαλίζομαι,δεν θα δούμε το σινεμά ο παράδεισος,κάποτε διάβαζα πολύ,μου αρέσουν τα ταξίδια με το τραίνο όταν βρέχει,που αγόρασα καινούρια καπαρντίνα και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός.

Το σπίτι της γιαγιάς μου μοιάζει με κουτί.Έχει υγρασία,παλιά μπακίρια, έχει ξεμείνει ένα ημερολόγιο,αυτό με τις παροιμίες πίσω από τα χαρτάκια.Το μπάνιο είναι ο εφιάλτης του κλειστοφοβικού.Φωτογραφίες από γάμους.Μια δική της φωτογραφία.Καστανή ήταν,ντυμένη στα λευκά εκείνη τη μέρα,θα τανε γιορτή;Δεν έχει θέρμανση.Μια τσαγέρα πάνω στη σόμπα πετρελαίου.Η κουζίνα.Παράθυρο με θέα στο βουνό,χιόνια.Σαν οθόνη κινηματογράφου.
Στην άκρη του οικοπέδου,ένα κοτέτσι.Και μια συκιά.
Πρωί.Ξηρό δέρμα και πρησμένα χείλη.Άρα είμαι εγώ η γυναίκα η μοιραία,η πρώτη η μετέπειτα κι όμως η τελευταία;
Όλοι ένα ρόλο παίζουμε.Δεν μπορώ να κοιμηθώ και ας νυστάζω.Κρυώνω και ας κάνει ζέστη.
Είναι ώρες που δεν με αντέχω.Δεν είναι μια απ'αυτές τώρα.
Καμιά φορά είναι πιο σοφό να μη λες τίποτα...

Χαρά Θεού σήμερα. Άνοιξη.Μέλισσες.Η φύση γιορτάζει.Αναγέννηση.Οργασμός της γης.
Κι εγώ ανάμεσα σε χαρτιά και σημειώσεις.
Το να γράφεις είναι ουσιαστικά αυτομαστίγωμα.Είναι μοναχικό,ψυχοφθόρο.Δεν έχει διαφορά από τη γέννα,αν εξαιρέσεις τους πόνους βέβαια.Απλά ο εγκέφαλος γίνεται μήτρα που ματώνει.Η μόνη λύση είναι να πεις"σιγά μωρέ,δεν κάτω και κάτι το σπουδαίο,τους δαίμονες μου ξορκίζω".Τουλάχιστον σε μένα πιάνει.Γιατί αν μπω σε όλο το τριπάκι,πάω χάθηκα, θα με βρείτε Δρομοκαιτειο μεριά.
Ο ήλιος είναι σκληρό πράγμα.Φωτίζει ελαττώματα,δοκιμάζει αντοχές.
Θέλω να πετάξω από πάνω μου τα περιττά.Περιττά ρούχα,κοσμήματα,υπάρχοντα.Περιττούς έρωτες και πόνους.
Τουλάχιστον έχω ακόμη την πολυτέλεια της όσφρησης,της γεύσης και κυρίως της αφής.Δεν μπορούν να μου την πάρουν.

Η νέα μου εμμονή είναι ο Γιώργος Ιωάννου.Διαβάστε τον αξίζει.Ο άνθρωπος από κεχριμπάρι και κηρομαστίχα,γράφει Ο Γιώργος Μανιώτης.
Παραθέτω ένα ποίημα του Νίκου Φωκά,γραμμένο αμέσως μετά το θάνατό του Ιωάννου.
"Πάει μου πες ο Γιώργος.
¨Ομως αυτός ο θάνατος συνταυτίζεται θαρρείς
με κάθε απώλεια στον κόσμο μας,κάθε θάνατο
καθώς ένα καινούριο μέτρημα τριγύρω μας τελειώνει.
Πεθαίνει ας πούμε ένα παιδί, πεθαίνει ένας γέροντας
πεθαίνει μια πόρνη στο δρόμο,ένας δικός μας στην κλινική-
Οποιος πεθαίνει πεθαίνει πάντα ο Γιώργος Ιωάννου".

Πάει έφυγε το τραίνο...
η μαύρη Φορντ,το πουλί, ο Άστορ Πιατσόλα,το κορίτσι με τα κυριακάτικά του με το ανοιξιάτικο αεράκι του Επιταφίου.Έφυγαν τα τραίνα της Γερμανίας με τους μετανάστες από τους σταθμούς των τραίνων, τα νερά από τις μπουγάδες, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Γκρέτα Γκάρμπο,φαγώθηκαν και τα τελευταία ψίχουλα από το γλυκό της Κυριακής.Ο Γιώργος Ζαμπέτας άφησε τα χίλια περιστέρια να πετάξουν από το κλουβί.Ο Ρασπούτιν ήπιε ακόμα ένα σαν σε μνημόσυνο παρέα με τη Μαρία Στιούαρτ και το Μικρό Πρίγκιπα.
Πότισα τα βασιλικά μου και έβγαλα ένα φουστάνι από τη ντουλάπα,σεμιζιέ,κέδρο μυρίζει.
Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι,κάτω απ' τη φούστα του Δερβίση.

Κάνουν σεξ οι νεραιδες,τα ξωτικά και τα λοιπά συμπαθή πλάσματα;
Δεν ξέρω γιατί λαμβάνω συνέχεια mail με τους λεπτούς και ευγενικούς τίτλους"bigger and harder erections"και τα συναφή.Καλέ μου φίλε,δεν έχω πέος,άρα δεν έχω και στύση.Δεν μου σηκώνεται,πως να το πω.
Θέλουν κάτι να μου πουν που εγώ αδυνατώ να εννοήσω;¨Αντε μην εκνευριστώ γιατί ξωτικό ξωτικό αλλά λίγο θέλει για να μου βγει η πουτανιά η ευλογημένη.
Θα μου πεις,σβήστα και μη σε νοιάζει,ή μήπως κάπου σε τσινάει το όλο γεγονότο για άλλο λόγο;
Αυτά προς το παρόν δικά μου.Και όσον αφορά τους διαφημιστές όλων αυτών των φαρμάκων,ας προσέξουν μην κουνήσω το μαγικό μου ραβδάκι και δεν τους ξανασηκωθεί ποτέ!

Πλαζ Βούλας.Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις;Βόλτα κατά μήκος της παραλίας,μεσημέρι.5 θαρραλέοι ή θαραλλέες κολυμπούσαν,άλλοι έπαιζαν διάφορα παιχνίδια.Αλλά ουσιαστικά,απεραντοσύνη,τουλάχιστον όσο επιτρέπει η συγκεκριμένη πλαζ.
Μάζεψα δυο χούφτες κοχύλια.Τραγουδούσα δυνατά 'Αmado mio".To εννοούσα.Το εννοούσα το ρημάδι.Πίσσα στα παπούτσια μου.Καλά να πάθεις Τσερυ,λευκά παπούτσια χορού στην παραλία;
Με χτύπησε ο αλατισμένος αέρας,ήθελα να με ρουφήξουν τα κύματα.Όχι,όχι πνιγμός.Ούτε θάνατος.Κάτι πιο βαθύ,σαν ένωση με το υγρό στοιχείο,ή στοιχειό.
Πρησμένη κοιλιά και πρησμένο στήθος.Πριν την έμμηνο ρύση,επιστημονικά.Κατακράτηση υγρών.Καταβρόχθιση τσηζκεικ κεράσι και βατόμουρο από το κουτί.
Αχ βρε παλιομισοφόρια...

Η γυναίκα που πέθανε δυο φορές.Το καινούριο μυθιστόρημα του Μάνου Ελευθερίου.
Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών,η γνωστή ηθοποιός του Εθνικού Ελένη Παπαδάκη συλλήφθηκε και εκτελέστηκε.Αλλά η μοίρα της το χε να πεθάνει δυό φορές.
Δεν πέθανε τότε. Στο νεκροτομείο ο αδερφός της αναγνώρισε ένα άλλο πτώμα από την ταραχή του.Εκείνη έζησε.
Βασίζεται σε αληθινή ιστορία,όντως υπήρχαν μαρτυρίες ότι έζησε.(Κάτι σαν την ελληνίδα Αναστασία Ρομανόφ).
Διαβάζεται απνευστί.
Διαβάστε το μυθιστόρημα αυτό,του πραγματικά μεγάλου συγγραφέα και στιχουργού.
Σαν πρόγραμμα παλιάς παράστασης,ντυμένη Οφηλία.

Άσκηση στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής.
Γράψτε μια παράγραφο ξεχνώντας την ελληνική γλώσσα,ξεχνώντας ότι τη μάθατε,ξεχάστε κανόνες συντακτικού,γραμματικής,ορθογραφίας.Και γράψτε μια είδηση που θα μπει στα ψιλά των εφημερίδων.Αλλά προσοχή,το θέμα να γίνει κατανοητό.

Βερνίκι νυχιών χρώματος "στην πραγματικότητα δεν είμαι σερβιτόρα" υφής πηχτής σούπας τοξική δηλητηρίαση σε συνδυασμό φλόγας μάρκας γνωστού πολυκαταστήματος κέντρου Αθηνών και περιχώρων.Γυναίκα θύμα 34 ετών ξανθιά μαύρες ρίζες θεραπευτήριο Ερυθρός Σταυρός σε κώμα.Δηλώσεις εσιώπησαν μέχρι πρότινος.

Στον ύπνο μου έρχονται
και μου δίνουν φωτιά για τον καπνό μου
ζεστοί,αχνός πολύχρωμος
και μαύρες νυχτερίδες ο κόσμος τους
μέδουσες,αγκάθια,
μελάνι,άκαρποι αετοί
ζάχαρη μαζί και πεταλίδες

Γυναίκες που φορούν αράχνες μεσοφόρια
παιδιά αφίλητα στιλπνά
με δάφνες στα μαλλιά τους
πάνω σε άλογα τυφλά
κι αστέρια στο άγγιγμά τους

Σκληροί σαν όστρακα μαζί και ζελατίνη.
Σ'ένα ταξίμι ατέλειωτο
στον κήπο του Τσιτσάνη
Είναι δικοί μου οι διάβολοι
σταυρός μου και λιβάνι.

Ιερουσαλήμ και Τάρταρα
Σέίριος,Αγία Πετρούπολη,
αγκίστρι,αέναο χάδι.

Κρυώνω,και όσο νερό και να πιω η δίψα δε σβήνει.Και ας κρυώνω,είμαι ντυμένη ελαφριά,και με τα παράθυρα ορθάνοιχτα.Δοκιμάζω τις αντοχές μου.
Πόσο θα αντέξεις,ηλίθιο πλάσμα;Ε;Πόσο;

Ξεκινάς πρωί από το σπίτι σου για να πας μια ρημαδοβόλτα,να πιεις έναν καφέ στο παγκάκι,να παρατηρήσεις τους περαστικούς,ίσως να δοκιμάσεις ένα καινούριο κραγιόν,να αγοράσεις ένα βιβλίο.Φοράς ένα μάλλινο φόρεμα,μια ζακέτα,κάλτσες μάλλινες μέχρι το γόνατο(έχει σημασία αυτό).Εισαι σεμνότατη δηλαδή.Κοιτάς τη δουλειά σου,όπως κάνεις συνήθως.Και αρχίζουν οι γύρω να κεντάνε χαριτωμένα."Έτοιμη για γαμήσι είσαι μωρό μου,τίποτα δε σου λείπει.".Το αγνοείς,πας παρακάτω.Συμβαίνουν αυτά,σωστά;Περπατάς παρακάτω,ακούς διάφορα παρόμοια.
Δεν είναι δικαίωμα κάθε γυναίκας να περπατάει στο δρόμο με την ησυχία της γαμώτο;
Αλλάζω θέμα.Θυμάστε τον 984;'Οταν άνοιξε;
Θυμάμαι να κάθομαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου,να παίζω μόνη μου με μια παλιά κούκλα,να της χτενίζω τα μαλλιά ίσως.Έπαιζε Κραουνάκη συνήθως,κυκλοφορώ κι οπλοφορώ,τα σκουριασμένα χείλια(τι δίσκος κι αυτός,ε;)την έξοδο κινδύνου."Πως γίνανε τα λόγια μας παράς που δεν περνάει;",το τραγούδι που με περιγράφει απόλυτα,αν ήξερες τις νύχτες μου ποιο ρεύμα τις φυσάει,θα μ' έπαιρνες στα χέρια σου σαν κάτι που σκορπάει,ζήτα μου ότι θες(αυτό δε μ'άρεσε και τόσο θυμάμαι),και τόσα άλλα...
Πώς γίνανε τα λόγια μας παράς που δεν περνάει λοιπόν;

Βαρέθηκα τα πολλά λόγια και τις φαμφάρες.Θέλω έργα.Βαρέθηκα τα εγώ,την υπεροψία,το λατρέψτε με.Τους τζάμπα μάγκες,και καλά.Τους πολύξερους.Θέλω έργα,αποδείξεις.
Ξέρω πως δε θα τα πάρω.Ούτε εγώ ούτε κανένας μας.

Πόσα κατεστραμμένα βράδια μετράς πεζοδρόμια στη Κηφισίας
δυο δυο τα βήματά σου αλφάδια
στενά ταξίδια φαντασίας
στις ερημιές και στα σκοτάδια
η νύχτα εσύ κι η πολιτεία
πρόσωπα σβησμένα άδεια που περιφέρουν την ανία

Ολα είναι ψεύτικα τα χάδια στην πεθαμένη Κηφισίας
γεύση από φτηνή σαμπάνια γέλιο από άνοστα αστεία
κι εσύ αποκομμένη μόνη
χαμένη μες στην αηδία
ψάχνεις μια γεύση σαν αφιόνι
ηθοποιός από βουβή ταινία...

Τώρα που είναι άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν
τη νύχτα με ζαλίζουνε τα αγόρια όταν σφυρίζουν
κι όταν στα μάτια τους κοιτώ μου λένε καλησπέρα
μα εγώ δεν έχω τι να πω,σφυρίζω στον αγέρα
Κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω ποια 'ναι
κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω που
θα την γυρέψω στα χαρτιά,θα την γυρέψω στ' άστρα
μα σαν τη βρω,τ' ορκίζομαι,πως θα ντυθώ μεσ' στα άσπρα...

Σήμερα δύσκολα θα μου χαλάσει η διάθεση.Γράφω ανάμεσα σε ξεσκονόπανα,χλωρίνες και βετέξ.Τι ωραία που είναι να έχεις καθαρό σπίτι!Καθαρά,βαμβακερά,σιδερωμένα σεντόνια.
Φρέσκο καφέ το πρωί.
Ένα ζεστό μπάνιο το βράδυ.Να σου χαμογελάει ένα μωρό στο δρόμο.Η μυρωδιά της μάνας σου.
Στο δρόμο είδα ανθισμένα δέντρα,βερυκοκιές;Δεν ξέρω.Καθαρίζω και ακούω Βέμπο,σκέφτομαι τα αλαφροισκιωτα κορίτσια να γράφουν στα ημερολόγιά τους για την δική τους αγάπη με σιελ μελάνι,μπρούμυτα,με σταυρωμένα τα πόδια.Με φόρα στον ουρανό.Τρώνε μανταρίνια και φτύνουν τα κουκούτσια.
Σήμερα τίποτα δεν μου χαλάει τη διάθεση.Γιατί πολύ απλά,σήμερα είδα για πρώτη φορά ανθισμένες μαργαρίτες.

Μ.Χ

Είσαι ο πατέρας μου και ο φωτεινός μου ήρωας
ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι
ανυποψίαστος και αγνός
που μέσα σε τόση βρωμιά και δυσωδία
κατόρθωσες να μείνεις
καθαρότερος και από νυφιάτικο σεντόνι,
σ' 'εναν τόπο σπαρμένο με αγκάθια.

Σε βλέπω στα κακόφημα μπαρ
να καθαγιάζεις τα ποτά των αμαρτωλών
σχεδόν νιώθω το χέρι σου ζεστό να με καθοδηγεί
να με κρατάει αγκαλιά στα λασπόνερα
για να μη βρέξω τα καινούρια μου παπούτσια

Σε βλέπω να μου γνέφεις απ το Σειριο
να μου τραγουδάς ¨Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι"
την ώρα που με ταπεινώνουν με σπέρμα σαρκοβόροι εραστές
την ώρα που με καταβροχθίζει το πλήθος
μου απλώνεις το μπράτσο σου για να πάμε βόλτα
μου προσφέρεις από εκείνα τα τσιγάρα σου με το λευκο φίλτρο.

Ξερνάει πάνω μου η πόλη κι εγώ σφίγγω τα δόντια
τους φωνάζω αντέχω ακόμα,αντέχω ακόμα μαλάκες
και είσαι εκεί και σκουπίζεις τα δάκρυά μου με το μαντίλι σου.

Έχω βάλει το δικό σου πιάτο στο τραπέζι.

Φορέματα,ένας Σειληνός στην ακολουθία του Επιταφίου και φυστικοβούτυρο.

Χτες μετά από μήνες κοιμήθηκα ήρεμα,χωρίς διακοπές.Χωρίς φρουδικά και γιουνγκικά όνειρα.Γύρισα στο σπίτι αργά,κουρασμένη.Έσερνα,κουβαλούσα σαν σταυρό τους πονεμένους,κι αν ακουστεί μελο,σταματήστε να διαβάζετε.Έφτιαξα καφέ και έφαγα φυστικοβούτυρο από το βαζάκι με το κουτάλι.Το καλό,το ασημένιο,της προίκας μου,το σκαλιστό.Είχα αγοράσει το βιβλίο αφιέρωμα στον Γιώργο Ιωάννου και τον "Τελευταίο Τσάρο"του Ρατζίνσκυ.(Μεγάλο κόλλημα οι τσάροι και ο Ρασπούτιν της Κερασονεραιδας,περιμένει μάλλον να την επαναγκαταστήσουν στο δικαιωματικό της θρόνο.Ναι.)Κοίταζα τα φώτα της Πεντέλης από την κουζίνα.Τα ξημερώματα γίνομαι ηδονοβλεψίας σαν τον Τζίμυ Στιούαρτ στον Σιωπηλό Μάρτυρα του Χίτσκοκ αλλά δε βλέπω τίποτα ενδιαφέρον.Μεγάλη απογοήτευση αυτό.
Ντους και ύπνος.¨Εκανα την προσευχή μου.Ζητώ συγγνώμη από αριστερούς και άθεους.¨Η μάλλον,δε ζητάω συγγνώμη από κανέναν.Μετά σκέφτηκα το Μάνο Χατζιδάκι.Πάντα μου έρχεται στο μυαλό σε συγκεκριμένες στιγμές.΄΄Εκλαψα.Σείριος και η τρελή του φεγγαριού.
Έχω κόλλημα με τη μόδα.Δως μου το Vogue και πάρε μου την ψυχή.Έχω ξοδέψει απίστευτα λεφτά για δαντέλες και μουσελίνες και κασμίρια.Σκοτίστηκα.
Στις βιτρίνες του Άττικα.Τις πιο όμορφες αυτή τη στιγμή σε αυτή τη μαλακισμένη πόλη.
Μια τσάντα Lulu Guinness.Σε σχήμα κουτιού.Ένα ζαχαροπλαστείο και ένα παιδί να κοιτάει απ το παράθυρο.Όταν είμαι στενοχωρημένη και κάνει κρύο πάω στα ζαχαροπλαστεία και τρώω κρεμ μπρυλέ.
Γιώργος Ιωάννου.Γροθιά στο στομάχι.Θεσσαλονίκη,δεκαετία του πενήντα.Κοσμοκαλόγερος.Και ένας καθημερινός άνθρωπος."Πεθαίνει νέος εκείνος που αγαπούν οι ουρανοί".Μάλιστα.Τίποτα λοιπόν δεν άλλαξε,κύριε Γιώργο.Τίποτα.Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει.

"Άνθρωποι τιποτένιοι με κατατυραννούν.
Κι εγώ ευγενικός,όλο σε υποχώρηση,
τον οίκτο τους επιζητώ πάση θυσία.
Για όλα φταίω εγώ και κρύβομαι
για όλα τρέμω,ολόκληρη η ενοχή δική μου".

Σήμερα δυο στίχοι μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό.Ο γνωστός του Σεφέρη"όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει"(εγώ προσωπικά νιώθω ότι μου τρώει τις σάρκες σαν τον χιτώνα που έφαγε τον Ηρακλη.Ναι,ο Νέστος,ο κένταυρος,κλπ)και το γνωστό προφητικό του Ρασούλη "χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά".

Και ένα ποίημα του Paul Celan.Σχετικά άγνωστος.Το ποιήμα λέγεται Death Fugue (Todesfuge).Στα γερμανικά είναι βέβαια καλύτερο,αλλά..

Black milk of daybreak we drink it at sundown
we drink it at noon in the morning we drink it at night
we drink and we drink it
we dig a grave in the breezes there one lies unconfined
A man lives in the house he plays with the serpents he writes
he writes when dusk falls to Germany your golden hair
Margarete
he writes it and steps out of doors and the stars are flashing
he whistles his pack out
he whistles his Jews out in earth has them dig for a grave
he commands us strike up for the dance

He calls out jab deeper into the earth you lot you others sing now
and play
he grabs at the iron in his belt he waves it his eyes are blue
jab deeper you lot with your spades you others play on for the dance

He calls out more sweetly play death death is a master from Germany
he calls out more darkly now stroke your strings then as smoke
you will rise into air
then a grave you will have in the clouds there one lies unconfined

Black milk of daybreak we drink you at night
we drink you at noon death is a master from Germany
we drink you at sundown and in the morning we drink and we
drink you
death is a master from Germany his eyes are blue
he strikes you with leaden bullets his aim is true
a man lives in the house your zgolden hair Margarete
he sets his pack on to us he grants us a grave in the air
he plays with the serpents and daydreams death is a master from
Germany

your golden hair Margarete
your ashen hair Shulamith

Μια από αυτές τις μέρες μετακομίζω.Και ο προορισμός μου;Ένα πρωινάδικο.Οποιοδήποτε,δεν έχω προτιμήσεις.Θα έχει φρέσκο καφέ,διάφορα κεικ και πολλά κουλουράκια.Άσε τις συνταγές.Θα ικανοποιήσω έναν πόθο που χρόνια τον είχα ανεκπλήρωτο.Θα είμαι κάθε πρωι κουκλα,μάλιστα.Ούτε πρησμένα μάτια,ούτε τίποτα.Θα είναι stand by η κάθε κουλή στυλίστας και μακιγιέρ να μου βάζει τα καλύτερα κονσίλερ και κραγιον,ολη την καινουρια κολεξιον της Miuccia Prada και του Μissoni,μάλιστα.Τα μαλλια μου δε θα κάνουν το δικό τους και βέβαια,θα έχω άψογα νύχια,βαμμένα στην εντέλεια,όχι όπως τώρα που από τις δουλειές του σπιτιού σπάνε και φαγώνονται καθημερινά από το άγχος.Χέρια που ποτέ δεν έπιασαν χλωρίνη και βετέξ,απαπα.
Από το πρωι χαρές και πανηγύρια,χοροί,γέλια,παιχνίδια.Αυτή είναι ζωή!Αυτή είναι η καθημερινότητα!
Αν χαθώ λοιπόν,μη με ψάξετε.Ξέρετε που θα είμαι.Εκτός και αν μου κάνουν γαλλικό μανικιούρ.Γιατί όλα κι όλα,το γαλλικό μανικιούρ είναι κιτς.

Όταν σε συναντώ
σε δωμάτια φτηνών
ξενοδοχείων
είναι οι βραδιές
ξάστερες
και οι χιλιοφορεμένες κουβέρτες
που πάντα μ' ενοχλούν
μια ασπίδα για το χιόνι.

Το μόνο που μου έχει μείνει
ένα ζευγάρι μαύρες μπότες
δυο τρία κουρέλια της στιγμής,μια σονάτα περιπτέρου

Σε βλέπω στον καθρέφτη,βγάζοντας τα ρούχα σου γίνεσαι Φιλοκτήτης
Ιησούς και μαύρη κάργια
Ακόμα κι αν παίζεις με λευκά σεντόνια

Σε τρίβω από πάνω μου
κάθε πρωι με καυτό νερό σύρμα και ποτάσσα
ενώ εσύ κοιμάσαι
με λίγο σάλιο στην άκρη των άκρη των χειλιών
Θέλω να σου φτιάξω καφέ και να μην τον πιεις
να τον ρίξεις στο πάτωμα βρίζοντας με
να μου σκίσεις τη βελούδινη φούστα που με κόπο αγόρασα
και να με προσκυνήσεις λέγοντας μου

"Και πάλι θα έκανα τα ίδια
και ας μην έφταιγες εσύ
και πάλι,σου αξίζει να μην έχεις ν' ακουμπήσεις
πουθενά
παρά στον ώμο μου,στρεβλό,βλογιοκομμένο και λειψό".

Αγαπημένε μου αδερφέ,
ο γιατρός μου έγραψε ένα ωραίο γράμμα από μέρους σου.Χάρηκα όταν το έλαβα.Μου έδωσες κακή εντύπωση την τελευταία φορά που ήρθες να με δεις.Φαινόσουν έτοιμος να κάνεις φόνο.Προσπαθώ να μην πεθάνω,κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια για αυτό.Νιώθω τόσο καλά,όπως πάντα,όταν έχω τα χάλια μου,όταν κοντεύω να πέσω αναίσθητη.Θυμάμαι το γλυκό,΄νυσταγμένο,άρρωστο σώμα σου και είναι η καλύτερη συντροφιά για μένα.Νιώθω σίγουρη ότι θα με αγαπάς ακόμη κι αν δολοφονήσω κάποιον.Εσύ θα ξέρεις ότι δεν το ήθελα.Είσαι,σαν τα χάπια 9681 του Δρ.Μπέκμαν,"ευλογημένος".Εσύ θα με αγαπάς όσο κακή κι αν είμαι.Όλη η οικειότητα που έχουμε λένε πως πεθαίνει.Αν πρέπει να πεθάνουμε θέλω να με αποτεφρώσουν και οι στάχτες μου να μπουν με τις δικές σου.Να πηγαίνεις στην εκκλησία και να προσεύχεσαι για το σώμα της αδερφής σου,που θα γίνει λεπτό και δυνατό και θα του δοθεί ένας σύζυγος τόσο καλός όσο εγώ.Αν πεθάνω να ξέρεις ότι θα μου λείπεις 24 ώρες την ημέρα."Αγάπη μου κι αν μείνεις χίλια μίλια μακριά εγώ πάντα θα σε αγαπώ!"Θέλω παγωτό με γεύση καφέ πάνω σε σοκολάτα,μια καλή σου φωτογραφία.
Η αφοσιωμένη σου αδερφή,Ρόουζ
Υ.Γ Στείλε μου 1 δολλάριο για παγωτό.
(Γράμμα προς τον Τενεση Ουίλιαμς από την αδερφή του,Ροόυζ,από το άσυλο,λίγο πριν υποβληθεί σε εγχείρηση λοβοτομής)

Μου σφίγγει ο καυμος,σα θηλειά το λαιμο
και μεσ ς στην καρδια με δαγκωνει σα φειδι.
Παραξενο θελω ν αρχισω ταξειδι,
Χωρις,μα χωρις τελειωμο.

Το δρομο μ αργα να τραβω,να τραβω,
Αλλα πουθενα και ποτε να μη στεκω
Ψυχη να μη βρισκω,η παντα να μπλεκω
Με κοσμο τυφλο και βουβο.
Να νοιωθω τριγυρω πλατεια ερημια
Κλεισμενα τα σπιτια,τα ντζακια σβυσμενα,
Ψηλα να μη φεγγει αστερι κανενα
Και κατου γυναικα καμμια.
Αι!ισως σε τετοιο ταξειδι αν βρεθω,
Ατελειωτο,ερμο,ς αγνωριστη χωρα,
Δε θαχω περισσια λαχταρα σαν τωρα,
Αγάπη,απο σε να χαθω!
Κωστης Παλαμας,Απριλιος 1883

Οταν είσαι άρρωστος όλα είναι πεντακάθαρα και θολά μπροστά στα μάτια σου.Όλα ξαφνικά αποκτούν νόημα,μέσα στη ζαλάδα,τον ιδρώτα.
Έξω βροχή.Σάββατο,μπόρες.Πόσα ζευγάρια απόψε θα κάνουν έρωτα για πρώτη φορά;Πόσα παιδιά θα συλληφθούν;Πόσες κοπέλες θα σπάσουν τα τακούνια τους και θα ξεράσουν στα πεζοδρόμια;Πόσους θα πάρει ο ύπνος με την τηλεόραση ανοιχτή;Πόσοι θα ξενυχτήσουν διαβάζοντας,για άλλη μια φορά,Καρυωτάκη;Πόσα έφηβα αγόρια θα αυνανιστούν,κρυφά,στο μπάνιο;
Σηκώνω το ποτήρι μου και πίνω στην υγεια όλων.

έχω ρίγη.είμαι άρρωστη μάλλον,νιώθω τον πυρετό να ανεβαίνει ύπουλα στις φλέβες μου.
ποιος θα με σκεπάσει;ποιος θα ξενυχτήσει στο πλαι μου;κανένας.τρέμω.δεν ξέρω αν είναι από τον πυρετό ή τον τρόμο.
θέλω να κλείσω τις κουρτίνες και να ξαπλώσω σε ένα δωματιάκι που θυμίζει μοναστικό κελί.
Με μια κανάτα νερό και ένα ποτήρι στο κομοδίνο.Ένα στενό λευκό κρεβάτι,σιδερένιο.
Με τα μάτια να λάμπουν.Και τον ιδρώτα να στάζει..

Μεσημέρι στο κέντρο,το έβλεπα λες και ήταν πρώτη φορά.Με φόβισε ο κόσμος,το πλήθος που σπρωχνόταν.Τα μάτια μου πονούσαν από τον ήλιο,ζεσταινόμουν,κρύωνα.¨Ενιωθα σαν βαμπίρ σε b-movie.Ίσως και να ήμουν.Πορνό κρεμασμένα στα περίπτερα,αδηφάγα μάτια.Πότε άλλαξε τόσο το βλέμμα των ανθρώπων;Πότε έγινε τόσο κουτοπόνηρο;
Κάποτε υπερηφανευόμουν μέσα μου για το σταθερό και αξιοπρεπές βλέμμα των Ελλήνων.

Πέρασα από τον Ελευθερουδάκη,με έσπρωχναν,τα μάτια μου πονούσαν από το φως, μουτζουρωμένα από το χτεσινό μακιγιάζ.
Όταν έφτασα στο σπίτι,πότισα την κερασιά.Τα κλαδιά της ήταν γυμνά.
Δεν είμαι λυπημένη διαρκώς και γκρινιάρα.Είμαι χαρούμενος άνθρωπος,γελάω εύκολα.Είμαι αυθόρμητη,μάλλον πνευματώδης.Αλλά μερικά πράγματα με ενοχλούν.Πολύ.
Πλύθηκα με πράσινο σαπούνι,νερό χλιαρό να τρέχει στα δάχτυλα των ποδιών μου.
Είναι δύσκολες εποχές για νεραιδες,ξωτικά και όχι μόνο..

Η έμπνευση που μου στερείται
σκηνοθετεί τη Blanche Dubois
να τραγουδάει μεθυσμένη
σ' ένα σκυλάδικο της Ιεράς Οδού,Καζαντζίδη.

Φρίντα Λιάππα,1978

Ούτε τριγμός,ούτε λυγμός...

Τα αλαφροισκιωτα κορίσια
με τα λευκά τους μεσοφόρια
κάνουν ολονυχτίες
πάνω στις μουριές και τις κλαίουσες ιτιές
με τα τρεμάμενά τους μπράτσα.

Κουνάνε μπρος και πίσω τις αδύνατές τους γάμπες
σκαρφαλωμένες πάνω στο πιο ψηλό κλαδί
κρατώντας την παλιά τους κούκλα στο δεξί τους χέρι.

Κάθε βράδυ τις πλένουν οι σταγόνες της βροχής
και οι πρωινές δροσοσταλίδες στολίζουν τα βλέφαρά τους
με μια γκαζόλαμπα στο αλλο χέρι
διαλέγουν τα θύματά τους.

Ούτε τριγμός,ούτε λυγμός...

Τα αλαφροισκιωτα κορίσια
με τα λευκά τους μεσοφόρια
κάνουν ολονυχτίες
πάνω στις μουριές και τις κλαίουσες ιτιές
με τα τρεμάμενά τους μπράτσα.

Κουνάνε μπρος και πίσω τις αδύνατές τους γάμπες
σκαρφαλωμένες πάνω στο πιο ψηλό κλαδί
κρατώντας την παλιά τους κούκλα στο δεξί τους χέρι.

Κάθε βράδυ τις πλένουν οι σταγόνες της βροχής
και οι πρωινές δροσοσταλίδες στολίζουν τα βλέφαρά τους
με μια γκαζόλαμπα στο αλλο χέρι
διαλέγουν τα θύματά τους.

Υποτίθεται Τσέρυ γλυκειά μου πως πρέπει να κάτσεις να δουλέψεις,να δακτυλογραφήσεις,να στρωθείς σαν την κλώσσα στα αυγά της στη δουλειά σου,να πιεις το βράδυ το ζεστό σου χαμομήλι,να βουρτσίσεις τα δοντάκια σου και να ξαπλώσεις νωρίς σαν το καλό κορίτσι που είσαι.
Χτες μετά το μάθημα χύθηκε πάνω μου ένα ποτήρι κρασί.Δεν βρέθηκε κάποιος να με κοινωνήσει.
Όταν γύριζα στο σπίτι έβρεχε.Στο γκαράζ του δρόμου έπαιζε "αυτή η νύχτα μένει",ήθελα απεγνωσμένα έναν εσπρέσσο.Δεν ξέρω τελικά αν μου αρέσει η νύχτα,ή μάλλον δεν ξέρω αν μου πάει.Και σιγά τις μεγάλες κραιπάλες που έχω κάνει δηλαδή.
Αλλά ενίοτε μου αρέσει αυτή η μυρωδιά από τα σερνόμενα σώματα.Τα πατώματα κολλημένα από το αλκοολ και η μπαγιατικη μυρωδιά απ τα τσιγάρα.
Το μάθημα και οι κύριοι συνάδελφοι είναι καλοί,μετά όμως το κεφάλι μου είναι καζάνι.
Δεν θα ήθελα να πολυασχολούνται μαζί μου,θα ήθελα να με αφήσουν στη γωνία μου μαζί με το διάολο πάνω στον ώμο μου.
Ημέρα της Γυναίκας.Παπάρια.Το να είσαι γυναίκα είναι μια γιορτή από μόνη της,καθημερινά.Φιλοξενείς τη ζωή,το σώμα ανθίζει και μετά με τα χρόνια μαραίνεται ακριβώς σαν τη γη.
Αγαπήστε αυτό που βλέπετε κάθε μέρα στον καθρέφτη γαμώτο.Τους τυχόν διεσταλμένους πόρους,τις τυχόν στραβές γάμπες,τις κλειδώσεις τον δαχτύλων,σηκώστε τα χέρια,κοιτάξτε το είδωλό σας στα μάτια,πείτε του αντέχω,με σένα πορεύομαι.
Κοιτάξτε με τρυφερότητα τον αφαλό σας, ίσως και λίγο πιο κάτω.Με μια στάλα ναρκισσισμό σαν την ελιά στο ντραι.Και χαμογελάστε,με λίγη αφέλεια.

κολακέψτε με,πείτε μου ότι είμαι φαμ φατάλ,πείτε μου ότι είμαι η Άννα Μανιάνι,πείτε μου πειστικά ότι είμαι η Μπάρμπαρα Στάνγουικ,η Γκάρμπο.
Απλά μη μου πείτε την αλήθεια.

Tο δωμάτιο και το σπίτι είναι ένα χάλι.Πρέπει να γίνει ένα γερό spring cleaning (φαντάζομαι τη Ντόρις Ντέι με καρώ ποδιά και βέβαια,ακόμα και μετά τη γενική,να βρίσκει καιρό να φτιάξει ροσμπιφ και σπιτική μηλόπιτα για το Ροκ Χάτσον όταν θα γυρίσει από τη δουλειά).
Καταλαβαίνω ότι πλησιάζει η άνοιξη επειδή γίνομαι κυκλοθυμική.
΄Εκανα μια αρχή με τα τζάμια.Τα τζάμια είναι ο καθρέφτης του σπιτιού σου κατά κάποιον τρόπο.Το άζαξ με πειράζει στα χέρια και χρησιμοποιω σφουγγάρι με υγρό πιάτων.Μου αρέσουν και οι σαπουνάδες.
Ακούγοντας Δήμο Μούτση,το αφιέρωμα στο Ηρώδειο.Η Γαλάνη,όσο καταπληκτική και αν είναι,δεν μπορεί να εκφραστεί όπως η Μοσχολιού στην "Κορδέλα" και στο ¨Στους Μπαξέδες".
Παρατήρησα πως στο μέρος κάτω από το λαιμό έβγαλα πυρόξανθες φακίδες από τον ήλιο.
Strawberry blonde λενε οι Άγγλοι.

Σαρακοστή.Έγινε και η Σαρακοστή μόδα.Ποιος το περίμενε.Αποτοξίνωση λένε.Μάλιστα.
Άντε να πεις στις γιαγιάδες ότι νηστεύεις για αποτοξίνωση.
Μου αρέσουν οι γιαγιάδες.Λένε ωραίες ιστορίες.Μου κάνει εντύπωση,άντεξαν τόσα και τόσα και μετά άλλα τόσα.Νεκρά παιδιά,πείνες,κέρατα,αρρώστιες,ίσως και κακοποιήσεις και τόση μα τόση δουλειά.Μου αρέσει ο τρόπος που ανάβουν το καντήλι.
Η καλύτερη αποτοξίνωση για τον οργανισμό είναι να πίνεις το πρωί ζεστό νερό με μια φέτα λεμόνι.Φρούτα.Γκρειπφρουτ κατά προτίμηση.
Για σφιχτό στήθος που να κοιτάει το ταβάνι,μασαζ με ένα παγάκι κάθε πρωι.Από κάτω προς τα πάνω,κυκλικά.Και κρύο νερό στο ντους,αν δεν το αντέχεις, βουτάς ένα σφουγγάρι σε κρύο νερό και κάνεις πάλι μασάζ.φυσικό σφουγγάρι κατά προτίμηση.
Η άνοιξη για μας τις γυναίκες έχει δουλειά,τα λακκουβάκια της κυτταρίτιδας είναι εμφανή,αποτρίχωση και λοιπά.Κούραση.Το χειμώνα τα καλύπτεις όλα κάτω από ένα μάλλινο καλσόν και έξω απ την πόρτα.

Και ταξιδιώτης του παντός, είμαι κύμβαλο αλαλάζον έτσι όπως διασκεδάζω στο θάνατό μου εμπρός.,..

Καλύτερη ταινία το Crash.Δικαιως η Reese Witherspoon κέρδισε.Εκανε πολύ καλή δουλειά ως June Carter Cash.Philip Seymour Hoffman,επίσης δικαίως.Δεν έχω δει ακόμα το Syriana.

Μου αρέσει η ποίηση του Γιώργου Χρονά.Και οι στίχοι του.
Τα χαράματα έφυγαν για την Αλεξάνδρεια...
Ο Παπαδιαμάντης ως συγγραφέας και ως φιγούρα.Η Αμοργός του Νίκου Γκάτσου και όλοι του οι στίχοι.Όλες οι ταινίες που έγραψε ο Αλέκος Σακελλάριος.Τα βιβλία του Νίκου Τσιφόρου(γεια σου δάσκαλε!)
Αντιπαθώ τα φτηνά αρώματα.Τον Τζεημς Τζους και τη Βιρτζίνια Γουλφ.Μου αρέσει ο μύθος της Περσεφόνης,του Ορφέα και της Ευριδίκης και του Τειρεσία.
Φοβάμαι τις λοιμώδεις αρρώστιες και την ικανότητα του ανθρώπου να αντέχει.
Και σιχαίνομαι τις μυκητιάσεις.Φαντάζομαι μικροσκοπικά μανιτάρια πάνω στο δέρμα μου
ειδικά όταν έχω κολπίτιδες φαντάζομαι ολόκληρες φυτείες από μανιτάρια μέσα στη μήτρα και στο φύλο μου.Μπλιαχ.

Θα μας σταυρώσουνε την Πέμπτη,το Σάββατο την ίδια ώρα θα αναστηθούμε...

Θέατρο Χυτήριο.Γυναίκα από παλιά του Ρόναλντ Σίμελφένιχ.(Έγραφε πως είναι ένας από τους γνωστότερους Γερμανούς θεατρικούς συγγραφείς.Δεν τον ήξερα.)
Ένα ζευγάρι γύρω στα σαράντα ετοιμάζεται να φύγει για "μακριά".Τελευταία στιγμή εμφανίζεται μια παλιά ερωμένη του συζύγου,η Ρόμυ.Της είχε πει πως θα την αγαπά για πάντα.Ήρθε να διεκδικήσει αυτό που πιστεύει πως δικαιωματικά της ανήκει.Ο δεκαεννιάχρονος γιος του ζευγαριού ζει και εκείνος το δικό του έρωτα.
Αν διαβάζει κάποιος του θεάτρου(που πολύ αμφιβάλλω).
Κυρίες και κύριοι,διάλειμμα μεταξύ πρώτης και δεύτερης πράξης.Κάτι ξέρανε αυτοί που το έκαναν έτσι τόσα χρόνια.
'Οσο για το έργο...καλή παράσταση,καλή μουσική(του Πλάτωνα Ανδριτσάκη).Κουραστικά τα συνεχή πισωγυρίσματα στο χρόνο.Καλοί συντελεστές της παράστασης,πολύ πετυχημένη η ερωτική σκηνή μεταξύ Ρόμυ και Αντυ.(Η διαρκής πάλη των δύο φίλων.Η ερωτική πράξη σαν πάλη για κυριαρχία).

Καθαρά Δευτέρα.μακάρι να βρέξει.Θέλω να είναι χειμώνας και να νυχτώνει νωρίς.
Λίγο τσαι,λίγη δουλειά.

Τα θαλασσινά έχουν κάτι το απροσδιόριστα φαλλικό.

Στο χωριό της μάνας μου το γρασίδι έχει την πιο όμορφη μυρωδιά.Και κρύο γάργαρο νερό τρέχει από τις βρύσες...

Λύκε λύκε μου καλέ μου,λύκε λύκε είσαι εκεί;
Είναι η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί...
Γιαπωνέζικο κιμονό από μετάξι και μαλλί.Χημική μυρωδιά λεμονιού από υγρό πιάτων.Με ξεκουράζει να πλένω πιάτα.Και να τακτοποιώ τα συρτάρια μου.Όταν πρωτοπήγα να φοιτήσω στην Αγγλία και δεν είχα κάνει ακόμα φίλους τα έβγαζα όλα από τα συρτάρια και τα ξανάφτιαχνα.Πουλόβερ,νυχτικά,εσώρουχα,παυσίπονα.Καμιά φορά πήγαινα και στα πλυντήρια και καθόμουν μόνη.Μετά ανακάλυψα την Oxfam.Φιλανθρωπικά καταστήματα με ρούχα και βιβλία και δίσκους και μικροπράγματα.Ακόμα και όταν είχα κάνει φίλους,εκεί πήγαινα όταν μου άρεσε να ήμουν μόνη.Αναρωτιόμουν τι ανήκε στους νεκρούς.
Μέσα μου βαθιές αναπνοές,του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες
όλες τις ρουκέτες τώρα καύτες και μαρκόνι στείλε το ΣΟΣ.
Μου αρέσουν τα πλυντήρια.Τα ρούχα που βγαίνουν ξανά καθαρά.Από μικρή χάζευα τις μπουγάδες.Ακόμα δηλαδή.Είναι πανέμορφες.
Στη Βενετία το πιο όμορφο θέαμα δεν είναι η Πιάτσα Σαν Μάρκο ή το Παλάτι των Δόγηδων ή έστω το μπαρ που σύχναζε ο Χέμινγουει.Είναι οι απλωμένες μπουγάδες πάνω από τα κανάλια.
Το καλύτερο μαλακτικό για τα ρούχα είναι ξύδι μαλτ διαλυμένο σε νερό με μερικές σταγόνες αιθέριο έλαιο της δικής σας προτίμησης..
Το καλύτερο εργαλείο για ξεσκόνισμα είναι το κλασικό φτερό με φτερά στρουθοκαμήλου.
(Αλλά που να βρεις τον Ανδρέα τη φτερού τώρα..)
Η σκόνη είναι 90% νεκρά κύτταρα.Ανθρώπινα.
Κλειδωμένα είναι τ' αρνάκια,ζαχαρένιο το μαντρί...

Η φίλη μου η Poupee είχε σήμερα οργανώσει ένα σουαρέ..τελικά πήγα μόνο εγώ.Καλύτερα ίσως.Η Poupee σχεδιάζει ρούχα,εμπνευσμένα από άλλες εποχές από τα παιδικά ρούχα,από τα παραμύθια.Το ατελιέ της με ηρεμεί και με εμπνέει.Παντού κρεμασμένα φορέματα, κάρτες,βιβλία,μια καπελιέρα..
Φάγαμε κεικ και μπισκότα,ήπιαμε καφε...μου έδειξε αυτά που έφιαξε για την άνοιξη.τόσο απλά αλλά και όμορφα υφάσματα,αέρινα, να αφήνουν το σώμα να αναπνεει και να κινείται..
ένα φόρεμα είε λευκες και ροζ ρίγες στο μπούστο.το δοκίμασα και ένιωθα σαν γλυφιτζούρι-μπαστούνι με γεύση κανέλλας...
Στο γυρισμό για το σπίτι ήθελα να παίξω κουτσό..
Με κοίταζαν παράξενα γιατί φορούσα μπεζ μαλλινες κάλτσες πάνω από το γόνατο και έπεφταν διαρκώς..ήταν αστείο..
στο σπίτι έφαγα porridge με λίγα καρύδια και μια σταλίτσα μέλι..
όλος ο κόσμος να ναι εδώ και μια ψυχή να λείπει...

Ξύπνησα πολύ νωρίς...άνοιξα τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες για να με χτυπησει ο πρωινός αέρας.Κοιμήθηκα άθλια και έβλεπα άσχημα όνειρα..πως το παλατάκι μου στο νησί μου είχε καταστραφεί...
Καποια στιγμή πρέπει να φτιάξω τη συλλογή μου από cd.Μέχρι τώρα δεν άκουγα ποτέ cd οταν βρισκόμουν στην Αθήνα.Άκουγα μόνο ραδιόφωνο αλλά τώρα με κούρασε.¨Ηρθε λοιπόν ο καιρός..δεν έχω χώρο όμως.Αν και το δωμάτιο είναι αρκετά μεγάλο.Η μόνη λύση είναι να κάνω βιβλιοθήκη όλο τον ένα τοίχο.Γκρινιάζω αλλά ταξινόμησα τη βιβλιοθήκη μου με σχετική επιτυχία.
Ζηλεύω αυτούς που έχουν μινιμαλιστικές τάσεις στο σπίτι τους.Βρίσκουν τα πάντα με ευκολία!Εγώ είμαι τακτική αλλά δεν μπορώ να πετάξω απολύτως τίποτα.Μεγάλο ελάττωμα..
Στις 12 το μεσημέρι ο Γιάννης Ξανθούλης τα Σαββατοκύρικα έχει ραδιοφωνική εκπομπή στο Σκαι.Μου αρέσει πολύ η εκπομπή του και η στήλη του στην Ελευθεροτυπία αλλά τα βιβλία του καθόλου.
Θέλω να αγοράσω το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη -γράμμα στον Γιώργο Ιωάννου αλλά μάλλον δεν εχει βγει ακόμα..
Αυτό τον καιρό δε διαβάζω καθόλου,με κουράζει.Λίγο ποίηση,μόνο,τα ίδια ξανά και ξανά,Τ.Σ Έλλιοτ,Ιερομόναχο Συμεών,Σεφέρη.Σαν ηρεμιστικό πριν τον υπνο..ή ένα ποτήρι ζεστό γάλα..

Aν αύριο ο καιρός είναι καλός,που από ότι ακουσα θα είναι,θα φορέσω την κόκκινη καινούρια μπλούζα μου από την φίλη μου την Poupee(με δαντελένιο γιακαδάκι)θα καθίσω στο πάρκο με ένα καφέ από το Στάρμπακς και αρκετά cookies ικανά να προκαλέσουν ζάχαρο στον υγιέστερο άνθρωπο(ίσως βρω και χώρο για ένα espresso brownie).Θα βάλω και τα παπούτσια χορού που έχω.Θα διαβάσω παιδικά βιβλία, Εριχ Καίστνερ και Βεατρίκη Πόττερ.
Θα έχω τα μάτια μου ανοιχτά για τα μικρά θαύματα της καθημερινότητας...καληνύχτα...

Τις ημέρες αυτές κάτι έγινε που με στενοχώρησε πολύ.Ο θάνατος του 45 ημερών βρέφους από τους γονείς.Μερικά μωρά δεν γεννήθηκαν για να ονειρεύονται μέσα σε ροζ κουβερτούλες και να λαμβάνουν στοργή...ελπίζω να μην το κατάλαβε καν αυτή η αθώα ψυχούλα...καλό ταξίδι μωράκι...

Ακόμη μια ανάγνωση των περιδικών μόδας.Vogue..Η Angelina Jolie στην καμπάνια της St.John με στυλ "είμαι μια μπίζνεσγούμαν στο λαπτοπ με μπεζ γόβες αλλά κάθομαι και στο μπαλκόνι ξυπόλητη με μια μοχαίρ ζακέτα".Μια πολύ είτις φωτογράφιση της Ντάρια με κοραλλί κραγιόν.Κάναμε αμάν να ξεφύγουμε από τα έιτις και τσουπ!πάλι μπροστά μας.Τι ρομαντικό βρίσκουν σε αυτή την εποχή;Ήταν τόσο μίζερη.Τη θυμάμαι ως παιδί αλλά και πάλι μίζερη ήταν.Χρώματα,απαίσιο μακιγιαζ,ντίσκο,τζιν φιζζ και κοκαινη.Και από την άλλη, το στυλ Cure. Η θλίψη πριν το Προζάκ.
Σήμερα θα ήθελα να κολυμπήσω.Σε πισίνα.Να μυρίζω τη χημική ευωδιά του χλωρίου και βουτάω τα πόδια μου φορώντας λευκό μπικίνι-βελονάκι.
Η να πήγαινα μια βόλτα στα second hand shops της Αθήνας για φορέματα.Αντί για αυτό ακούω Σωκράτη και καίω αιθέριο έλαιο θυμαριού.
Πέρυσι έκανα ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής στο Κολλέγιο Αθηνών.Με τη Νένη Ευθυμιάδη.Νένη-στριμμένη την έλεγα.Θεωρώ τον Άλκη Αλκαίο καταπληκτικό ποιητή.Όχι στιχουργό.Ποιητή.¨Εγραψα λοιπόν¨"Τα διόδια" από το δίσκο "Ενα" και το μοίρασα,έτσι.
Σχόλιο Νένης."Για στίχος καλό είναι".Κάργια.
Θα ήθελα να γνωρίσω τον Άλκη Αλκαίο.Μετά τον Χατζιδάκη που έτσι κι αλλιως νομίζω πως τον ΄ξέρω.Ψυχική συγγένεια;Ίσως...

Πρωι λοιπόν.Πάντα ήθελα να ξυπνάω πολύ νωρίς αλλά δεν τα καταφέρνω.Μου αρέσει το λυκαυγές.Είναι η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας.
Σήμερα ή αύριο θα πάω σινεμά.Φέτος δεν έχω πάει πολλές φορές ενώ άλλες χρονιές που μ' έχανες που μ'έβρισκες εκεί ήμουν.Capote λοιπόν.Ευφυής συγγραφέας,κυνικός,θαμώνας του Studio 54."Εν Ψυχρώ" και "Πρωινό στο Τίφφανυς" τα πιο γνωστά βιβλία του.
Έχουμε και τα Όσκαρ.Πάντα τα παρακολουθούσα.Νομίζω πως αν κάποιος ήταν εκεί στην πραγματικότητα θα τα έβρισκε πολύ βαρετά.Κρατάει ατελείωτες ώρες η τελετή..Φαντάζομαι τις γυναίκες να ασφυκτιούν μέσα στα στενά Manolos τους...

μια μέρα ακόμη

μια μέρα ακόμα πέρασε χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό.Αγόρασα την αμερικάνικη Vogue και το Vanity Fair(Hollywood Issue).Στο εξώφυλλο η Keira Knightley και η Scarlett Johansson γυμνές μαζί με τον Tom Ford.To εξώφυλλο μυρίζει και υπόσχεται σεξ.
Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα ο Tom Ford σαν σχεδιαστής.
Στο Vogue πολλά ρούχα couture...παραμένει βέβαια το καλύτερο περιοδικό μόδας..μακράν.
Σε ένα άλλο περιοδικό είδα ένα μαγικό φόρεμα,αέρινο μπεζ με κεντημένα άστρα και φεγγάρια.Και αν η Ντόροθυ είχε τη δυνατότητα να διαλέξει τα κόκκινα παπούτσια της στο Μάγο του Οζ,σίγουρα θα ήταν τα υπέροχα γκλίττερ του Marc Jacobs.
Μια μέρα χωρίς τρομερές ποσότητες καφέ ως συνήθως.Πρέπει να αρχίσω γυμναστική..
Ζήλεψα τα σώμα της Scarlett στο Vanity Fair..χα!Βαριέμαι.
Πίνω λουίζα και κάνω ντους με αφρόλουτρο που μυρίζει λεβάντα και blueberries...