Μ.Χ

Είσαι ο πατέρας μου και ο φωτεινός μου ήρωας
ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι
ανυποψίαστος και αγνός
που μέσα σε τόση βρωμιά και δυσωδία
κατόρθωσες να μείνεις
καθαρότερος και από νυφιάτικο σεντόνι,
σ' 'εναν τόπο σπαρμένο με αγκάθια.

Σε βλέπω στα κακόφημα μπαρ
να καθαγιάζεις τα ποτά των αμαρτωλών
σχεδόν νιώθω το χέρι σου ζεστό να με καθοδηγεί
να με κρατάει αγκαλιά στα λασπόνερα
για να μη βρέξω τα καινούρια μου παπούτσια

Σε βλέπω να μου γνέφεις απ το Σειριο
να μου τραγουδάς ¨Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι"
την ώρα που με ταπεινώνουν με σπέρμα σαρκοβόροι εραστές
την ώρα που με καταβροχθίζει το πλήθος
μου απλώνεις το μπράτσο σου για να πάμε βόλτα
μου προσφέρεις από εκείνα τα τσιγάρα σου με το λευκο φίλτρο.

Ξερνάει πάνω μου η πόλη κι εγώ σφίγγω τα δόντια
τους φωνάζω αντέχω ακόμα,αντέχω ακόμα μαλάκες
και είσαι εκεί και σκουπίζεις τα δάκρυά μου με το μαντίλι σου.

Έχω βάλει το δικό σου πιάτο στο τραπέζι.