Το σπίτι της γιαγιάς μου μοιάζει με κουτί.Έχει υγρασία,παλιά μπακίρια, έχει ξεμείνει ένα ημερολόγιο,αυτό με τις παροιμίες πίσω από τα χαρτάκια.Το μπάνιο είναι ο εφιάλτης του κλειστοφοβικού.Φωτογραφίες από γάμους.Μια δική της φωτογραφία.Καστανή ήταν,ντυμένη στα λευκά εκείνη τη μέρα,θα τανε γιορτή;Δεν έχει θέρμανση.Μια τσαγέρα πάνω στη σόμπα πετρελαίου.Η κουζίνα.Παράθυρο με θέα στο βουνό,χιόνια.Σαν οθόνη κινηματογράφου.
Στην άκρη του οικοπέδου,ένα κοτέτσι.Και μια συκιά.
Πρωί.Ξηρό δέρμα και πρησμένα χείλη.Άρα είμαι εγώ η γυναίκα η μοιραία,η πρώτη η μετέπειτα κι όμως η τελευταία;
Όλοι ένα ρόλο παίζουμε.Δεν μπορώ να κοιμηθώ και ας νυστάζω.Κρυώνω και ας κάνει ζέστη.
Είναι ώρες που δεν με αντέχω.Δεν είναι μια απ'αυτές τώρα.
Καμιά φορά είναι πιο σοφό να μη λες τίποτα...