Χαρά Θεού σήμερα. Άνοιξη.Μέλισσες.Η φύση γιορτάζει.Αναγέννηση.Οργασμός της γης.
Κι εγώ ανάμεσα σε χαρτιά και σημειώσεις.
Το να γράφεις είναι ουσιαστικά αυτομαστίγωμα.Είναι μοναχικό,ψυχοφθόρο.Δεν έχει διαφορά από τη γέννα,αν εξαιρέσεις τους πόνους βέβαια.Απλά ο εγκέφαλος γίνεται μήτρα που ματώνει.Η μόνη λύση είναι να πεις"σιγά μωρέ,δεν κάτω και κάτι το σπουδαίο,τους δαίμονες μου ξορκίζω".Τουλάχιστον σε μένα πιάνει.Γιατί αν μπω σε όλο το τριπάκι,πάω χάθηκα, θα με βρείτε Δρομοκαιτειο μεριά.
Ο ήλιος είναι σκληρό πράγμα.Φωτίζει ελαττώματα,δοκιμάζει αντοχές.
Θέλω να πετάξω από πάνω μου τα περιττά.Περιττά ρούχα,κοσμήματα,υπάρχοντα.Περιττούς έρωτες και πόνους.
Τουλάχιστον έχω ακόμη την πολυτέλεια της όσφρησης,της γεύσης και κυρίως της αφής.Δεν μπορούν να μου την πάρουν.

Η νέα μου εμμονή είναι ο Γιώργος Ιωάννου.Διαβάστε τον αξίζει.Ο άνθρωπος από κεχριμπάρι και κηρομαστίχα,γράφει Ο Γιώργος Μανιώτης.
Παραθέτω ένα ποίημα του Νίκου Φωκά,γραμμένο αμέσως μετά το θάνατό του Ιωάννου.
"Πάει μου πες ο Γιώργος.
¨Ομως αυτός ο θάνατος συνταυτίζεται θαρρείς
με κάθε απώλεια στον κόσμο μας,κάθε θάνατο
καθώς ένα καινούριο μέτρημα τριγύρω μας τελειώνει.
Πεθαίνει ας πούμε ένα παιδί, πεθαίνει ένας γέροντας
πεθαίνει μια πόρνη στο δρόμο,ένας δικός μας στην κλινική-
Οποιος πεθαίνει πεθαίνει πάντα ο Γιώργος Ιωάννου".