Ούτε τριγμός,ούτε λυγμός...

Τα αλαφροισκιωτα κορίσια
με τα λευκά τους μεσοφόρια
κάνουν ολονυχτίες
πάνω στις μουριές και τις κλαίουσες ιτιές
με τα τρεμάμενά τους μπράτσα.

Κουνάνε μπρος και πίσω τις αδύνατές τους γάμπες
σκαρφαλωμένες πάνω στο πιο ψηλό κλαδί
κρατώντας την παλιά τους κούκλα στο δεξί τους χέρι.

Κάθε βράδυ τις πλένουν οι σταγόνες της βροχής
και οι πρωινές δροσοσταλίδες στολίζουν τα βλέφαρά τους
με μια γκαζόλαμπα στο αλλο χέρι
διαλέγουν τα θύματά τους.