Τώρα που είναι άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν
τη νύχτα με ζαλίζουνε τα αγόρια όταν σφυρίζουν
κι όταν στα μάτια τους κοιτώ μου λένε καλησπέρα
μα εγώ δεν έχω τι να πω,σφυρίζω στον αγέρα
Κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω ποια 'ναι
κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω που
θα την γυρέψω στα χαρτιά,θα την γυρέψω στ' άστρα
μα σαν τη βρω,τ' ορκίζομαι,πως θα ντυθώ μεσ' στα άσπρα...

Σήμερα δύσκολα θα μου χαλάσει η διάθεση.Γράφω ανάμεσα σε ξεσκονόπανα,χλωρίνες και βετέξ.Τι ωραία που είναι να έχεις καθαρό σπίτι!Καθαρά,βαμβακερά,σιδερωμένα σεντόνια.
Φρέσκο καφέ το πρωί.
Ένα ζεστό μπάνιο το βράδυ.Να σου χαμογελάει ένα μωρό στο δρόμο.Η μυρωδιά της μάνας σου.
Στο δρόμο είδα ανθισμένα δέντρα,βερυκοκιές;Δεν ξέρω.Καθαρίζω και ακούω Βέμπο,σκέφτομαι τα αλαφροισκιωτα κορίτσια να γράφουν στα ημερολόγιά τους για την δική τους αγάπη με σιελ μελάνι,μπρούμυτα,με σταυρωμένα τα πόδια.Με φόρα στον ουρανό.Τρώνε μανταρίνια και φτύνουν τα κουκούτσια.
Σήμερα τίποτα δεν μου χαλάει τη διάθεση.Γιατί πολύ απλά,σήμερα είδα για πρώτη φορά ανθισμένες μαργαρίτες.