Φορέματα,ένας Σειληνός στην ακολουθία του Επιταφίου και φυστικοβούτυρο.

Χτες μετά από μήνες κοιμήθηκα ήρεμα,χωρίς διακοπές.Χωρίς φρουδικά και γιουνγκικά όνειρα.Γύρισα στο σπίτι αργά,κουρασμένη.Έσερνα,κουβαλούσα σαν σταυρό τους πονεμένους,κι αν ακουστεί μελο,σταματήστε να διαβάζετε.Έφτιαξα καφέ και έφαγα φυστικοβούτυρο από το βαζάκι με το κουτάλι.Το καλό,το ασημένιο,της προίκας μου,το σκαλιστό.Είχα αγοράσει το βιβλίο αφιέρωμα στον Γιώργο Ιωάννου και τον "Τελευταίο Τσάρο"του Ρατζίνσκυ.(Μεγάλο κόλλημα οι τσάροι και ο Ρασπούτιν της Κερασονεραιδας,περιμένει μάλλον να την επαναγκαταστήσουν στο δικαιωματικό της θρόνο.Ναι.)Κοίταζα τα φώτα της Πεντέλης από την κουζίνα.Τα ξημερώματα γίνομαι ηδονοβλεψίας σαν τον Τζίμυ Στιούαρτ στον Σιωπηλό Μάρτυρα του Χίτσκοκ αλλά δε βλέπω τίποτα ενδιαφέρον.Μεγάλη απογοήτευση αυτό.
Ντους και ύπνος.¨Εκανα την προσευχή μου.Ζητώ συγγνώμη από αριστερούς και άθεους.¨Η μάλλον,δε ζητάω συγγνώμη από κανέναν.Μετά σκέφτηκα το Μάνο Χατζιδάκι.Πάντα μου έρχεται στο μυαλό σε συγκεκριμένες στιγμές.΄΄Εκλαψα.Σείριος και η τρελή του φεγγαριού.
Έχω κόλλημα με τη μόδα.Δως μου το Vogue και πάρε μου την ψυχή.Έχω ξοδέψει απίστευτα λεφτά για δαντέλες και μουσελίνες και κασμίρια.Σκοτίστηκα.
Στις βιτρίνες του Άττικα.Τις πιο όμορφες αυτή τη στιγμή σε αυτή τη μαλακισμένη πόλη.
Μια τσάντα Lulu Guinness.Σε σχήμα κουτιού.Ένα ζαχαροπλαστείο και ένα παιδί να κοιτάει απ το παράθυρο.Όταν είμαι στενοχωρημένη και κάνει κρύο πάω στα ζαχαροπλαστεία και τρώω κρεμ μπρυλέ.
Γιώργος Ιωάννου.Γροθιά στο στομάχι.Θεσσαλονίκη,δεκαετία του πενήντα.Κοσμοκαλόγερος.Και ένας καθημερινός άνθρωπος."Πεθαίνει νέος εκείνος που αγαπούν οι ουρανοί".Μάλιστα.Τίποτα λοιπόν δεν άλλαξε,κύριε Γιώργο.Τίποτα.Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει.

"Άνθρωποι τιποτένιοι με κατατυραννούν.
Κι εγώ ευγενικός,όλο σε υποχώρηση,
τον οίκτο τους επιζητώ πάση θυσία.
Για όλα φταίω εγώ και κρύβομαι
για όλα τρέμω,ολόκληρη η ενοχή δική μου".