Με πόση ένταση και πάθος
γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι...

Όταν ήμουν φοιτήτρια και ο καιρός ήταν τέτοιος,δηλαδή σπάνια στην ανατολική Αγγλία,βγαίναμε και διαβάζαμε έξω,στο γρασίδι.Τέσσερα-πέντε κορίτσια με γυμνά πόδια,σημειώσεις στο χέρι,με ψιλά στο χέρι πέρα δώθε στο μηχάνημα για παγωτό.
Κοιτάζαμε τα αγόρια που έπαιζαν μπάλα πιο πέρα,πιάναμε κουβέντα με γνωστούς
από την εστία που πήγαιναν για μάθημα ή στην πόλη για ψώνια.Αν δεν είχαμε λεφτά
για παγωτό,τρώγαμε digestive biscuits,με σοκολάτα γάλακτος η Νίκη και η Ελένη,πικρή
εγώ,σκέτα η Μαρία.Τραγουδούσαμε θυμάμαι,από ποπ αηδίες μέχρι Θεοδωράκη.Μια φορά
σκοτείνιασε ξαφνικά και άνοιξαν οι ουρανοί και δεν κουνηθήκαμε,κάτσαμε και βραχήκαμε
και μυρίζαμε το γρασίδι.
Μαλώσαμε την τελευταία χρονιά,για έναν ηλίθιο λόγο,όπως κάνουν συνήθως οι γυναίκες.
Δεν ξαναμιλήσαμε.Και ξεχάσαμε τα μεθυσμένα ξενύχτια,ξεχάσαμε τα μαγειρέματα,τα κλάματα,τους μαραθώνιους trivial,τους εφήμερους έρωτες,πως η μια περίμενε την άλλη μετά από κάθε εξέταση,πως η μια κράταγε το μέτωπο της άλλης για να κάνει εμετό όταν είχε πιει πολύ,εκείνο το ταξίδι στο Παρίσι,τα υστερικά γέλια.Ανταλλάξαμε πικρά λόγια.
Ακόμα με πονάει.'Εχουν περάσει από τότε έξι ή εφτά χρόνια.
Ο χωρισμός αυτός μου στοίχισε περισσότερο από χωρισμούς από σχέσεις.Και η πληγή δεν έχει ακόμα επουλωθεί.
Όταν έχει τέτοιες μέρες έξω,δεν μπορώ να ξεχάσω...