Μεσημέρι στο κέντρο,το έβλεπα λες και ήταν πρώτη φορά.Με φόβισε ο κόσμος,το πλήθος που σπρωχνόταν.Τα μάτια μου πονούσαν από τον ήλιο,ζεσταινόμουν,κρύωνα.¨Ενιωθα σαν βαμπίρ σε b-movie.Ίσως και να ήμουν.Πορνό κρεμασμένα στα περίπτερα,αδηφάγα μάτια.Πότε άλλαξε τόσο το βλέμμα των ανθρώπων;Πότε έγινε τόσο κουτοπόνηρο;
Κάποτε υπερηφανευόμουν μέσα μου για το σταθερό και αξιοπρεπές βλέμμα των Ελλήνων.

Πέρασα από τον Ελευθερουδάκη,με έσπρωχναν,τα μάτια μου πονούσαν από το φως, μουτζουρωμένα από το χτεσινό μακιγιάζ.
Όταν έφτασα στο σπίτι,πότισα την κερασιά.Τα κλαδιά της ήταν γυμνά.
Δεν είμαι λυπημένη διαρκώς και γκρινιάρα.Είμαι χαρούμενος άνθρωπος,γελάω εύκολα.Είμαι αυθόρμητη,μάλλον πνευματώδης.Αλλά μερικά πράγματα με ενοχλούν.Πολύ.
Πλύθηκα με πράσινο σαπούνι,νερό χλιαρό να τρέχει στα δάχτυλα των ποδιών μου.
Είναι δύσκολες εποχές για νεραιδες,ξωτικά και όχι μόνο..