Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων
Σ'αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή κι απελπίζομαι
έπεται γιατί ντρέπεται
η κραυγή του θηρίου
Σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε και αλύτρωτε
τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου
Χαμένη Κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνεται
κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σα χιόνι
(του Σταμάτη Κραουνάκη)
4 comments:
"Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους με εκατό."
Γεια σου ρε Τσέρρυ με τα μεράκια σου!
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα Τσέρυ?
ένιωσα
είδες sorry;
σεξ+πυρ,ποτέ δεν ήμουν φαν του Μπρυκνέρ.
Μητσάκο,κι εγώ..
Post a Comment