Wednesday, November 01, 2006

Φεγγάρια

Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων

Σ'αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή κι απελπίζομαι
έπεται γιατί ντρέπεται
η κραυγή του θηρίου
Σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε και αλύτρωτε
τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου

Χαμένη Κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνεται
κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σα χιόνι
(του Σταμάτη Κραουνάκη)

4 comments:

sorry_girl said...

"Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους με εκατό."

Γεια σου ρε Τσέρρυ με τα μεράκια σου!

Anonymous said...

Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα Τσέρυ?

divine mitsakos said...

ένιωσα

Unknown said...

είδες sorry;
σεξ+πυρ,ποτέ δεν ήμουν φαν του Μπρυκνέρ.
Μητσάκο,κι εγώ..