do not disturb!

έφτασε σήμερα με το πρωινό ταχυδρομείο!

θα λειψω κανα δυο μερούλες..

Σφήκες

το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι όλοι είναι τρία ποτά πίσω

Μπρους Σπρίνγκστην στα Αρβανιτοχώρια

σφήκες στον Αη Γιώργη τον δρακοφονια

η Αθήνα δεν έχει αστέρια

κάποτε μου χάρισες μια ταμπακιέρα τώρα βάζω μέσα τα χάπια μου

τα χέρια μου τα έκαψα δυο φορές με τσιγάρο

δυο παράλληλες γραμμές πάνω στους καρπούς

λίγο πιο κάτω απ'τη φλέβα

as I'm sitting here,doing nothing but aging.

Cafe days

Κάποτε ονειρευόμουν την ατέλειωτη ευτυχία σε ένα καφέ με ατέλειωτα Lucky Strike,κάπου στη λεωφόρο,να έφευγα με την φίλη μου την καλύτερη,όχι η Θέλμα και η Λουίζ,μα η Μάιρυλιν στη Στάση Λεωφορείου και η ¨Ωντρευ Χέπμπουρν σκαστή απ'το παλάτι στο Διακοπές στη Ρώμη.

Με τα βιβλία στο χέρι και τον Γκρέκορυ Πεκ να ανάβει το τσιγάρο μου στη μπάρα.

Δεν υπάρχει πια route 66.Οι γκαρσόνες με τα ασημί νύχια μασάνε τσίχλες δύσοσμες και ο καφές παραείναι γλυκός.Και η Ευρώπη μου αρέσει περισσότερο-χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά,και εγώ δεν ξεχνάω ποτέ.

Μα υπάρχει ένας άντρας που μου ανάβει το τσιγάρο και ζει για μένα,μόνο για μένα,και αφού κάποιος με καταράστηκε να ζήσω,εγώ καταράστηκα να ζήσει μαζί μου μέχρι τέλους.Γιατί όταν πεθάνω,θα πεθάνει κι εκείνος μαζί μου.Αλλά όχι από κατάρα.Από αγάπη,αγάπη ατέλειωτη.

Η ιδανική και ανάξια ερωμένη σου

Πόσο σιχαίνομαι την εποχή αυτή. Που φτάνουν άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν τσαμπιά στα καταστρώματα.Που παραγγέλνουν λιμασμένοι στις ταβέρνες.Που ουρλιάζουν τα βράδια έξω απ'το μπαλκόνι μου.Που κοιμούνται στα φτηνά δωμάτια επιπλωμένα με σουηδικό ξύλο.
Περιφέρομαι χωρίς να αγγίζω το έδαφος,όπως πάντα.Υπάρχουν δυο τρεις άνθρωποι που λένε δυο κουβέντες φιλικές.Που καταλαβαίνουν πως είναι να σιχαίνεσαι την πατρίδα σου-την εποχή αυτή,της λαίλαπας.
Η μάνα μου ανάβει κερί σιωπηλή.Την περιμένω στο κατώφλι.Φοβάμαι να διακόψω.Καμιά φορά πιανόμαστε απ'το χέρι.Πόσο μοιάζετε,λένε.
Μακάρι να σου έμοιαζα.Ενάρετη,ήρεμη,με εκείνο το σημάδι απ' το δρεπάνι στο δείκτη,τα μάτια σαν καρπό της ελιάς,μια αγάπη να ξεχειλίζει από τα στήθη,η μάνα σου και η γιαγιά σου και όλες μας οι πρόγονοι,να μας κοιτάζουν απ το κρεβάτι με τα σιδερένια κάγκελα νεκρές και ζωντανές να ανασαίνουν ρόζους από τα χέρια.Θαμμένες με τη βέρα και τα παπούτσια τα αφόρετα.
Αχ αντάρτισσα μου έλεγες.Αχ ψυχή μου.
Η δική μου η ψυχή,η ιδανική και ανάξια ερωμένη.Που ίσως θαφτεί χωρίς βέρα.Που τα βράδια κοιμάται ανήσυχη με όλες τις αυγές που θα 'ρθουν για συντροφιά.

Ντόριαν Γκρέυ

Το καλοκαίρι μου που είναι μια θάλασσα μικρή,μου έρχεται στο μυαλό.Περπατάει ξυπόλητη στην Αντίπαρο.Πέφτει στη θάλασσα αμέριμνη.

Στη Στησιχόρου διοργανώνει δείπνα.Χαμογελάει.Ίσως και να κλαίει καμιά φορά.Χαμογελάει.Δεν μπορώ να πιστεψω πως δεν υπάρχει πια.Χαμογελάει και χαμογελάω κι εγώ.Λάμπει.Ακτινοβολεί.Στις μικρές τηλεοράσεις στα μινι μάρκετ.Στις ψαροταβέρνες.Αγία-οι έλληνες το νόστιμο το λένε και κουκλάκι,μισήθηκε,αγαπήθηκε,αμφισβητήθηκε,δούλεψε σκληρά,ποιος ξλερει πως έμοιαζαν τα χείλη κάτω από τις απανωτές στρώσεις λιπ γκλος;

Κατάφερε αυτό που ήθελε,μα εγω τη βλέπω κορίτσι,πάνω στη βάρκα,με τον παπαδιαμαντικό Παντελή Ζερβό να λέει "χαίρομαι όταν παθαίνουν κακό",ο φακός αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της,μέχρι το τέλος.

Και κάπου ένα πορτραίτο της να γερνάει.

Αχνισμένα καλοκαίρια

Θέλω ένα παρασόλι για να με προστατεύει από τον ήλιο.Κάθε βράδυ οι πόνοι και τα βάσανα όλου του κόσμου συσσωρεύονταισ στις πλάτες μου και με βαραίνουν.Ξυπνάω με ναυτία και φοβάμαι.No sugar,no spice.

Αν δεν ήξερα θα έλεγα πως είμαι ερωτευμένη.Μα δεν είμαι.Mirror mirror on the wall, who's the fairest of them all?

Μου κάνει παρέα η Καίτη Ντάλη τα βράδια.Δεν βγαίνω πια.Ίσα ίσα μέχρι το δρόμο.Χαιρετάω δυο περαστικά αμάξια,το μαγικό νούμερο επτά και ξαναμπαίνω.

Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω,κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω.Μ' έκανες παιδί του δρόμου,πετάω τα ζάρια πίσω απ το δεξιό ώμο.Μα το κακό δεν ξορκίζεται.

Θέλω να βρέξει.Κάθε μέρα το εύχομαι.Ανασαίνω ατμούς και κοιμάμαι με τα χέρια ανοιχτά σα να προσμένω κάτι.Μα εσύ δεν έρχεσαι.

Και ίσως,ίσως,να ναι καλύτερα έτσι.

beautiful dreamer

"οι μισοί καλοί σε μοναστηριού κελί

και οι άλλοι στο τρελάδικο από κακό και άδικο.."

...δεν μπορώ να σκεφτώ σήμερα..ούτε καν να ονειρευτώ.

the letter

ένα τραπέζι που να τρίζει,μια πένα που να βγάζει αστέρια,τις Πλειάδες να βγαίνουν σαν πυροτεχνήματα,κι εσύ να μου λες πως είναι πιο όμορφη από μένα,κι εγώ να σου απαντώ,"εγώ ποτέ δεν αγαπώ,ποτέ μου δε στεριώνω" και να κλαις.

Lucia departed

Μα δε θα ταν ωραίο ζευγάρι;

"δεν είμαι εγώ ο Γιώργος σου..."

Μέρη που χάθηκαν

Δεν ζήτησε κανείς να γράψω τους πέντε αγαπημένους μου προορισμούς.
Γι αυτό και δε θα γράψω 5.Θα γράψω όσους μου κατέβουν στο μυαλό,έτσι,αυθόρμητα,δεν βάζω φωτογραφίες για να φαντάζομαι εγώ τις δικες μου μνήμες λίγο σβησμένες και οι άλλοι να βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα.
Χαιδελβέργη.Η ψυχή μου έγινε γυναίκα.Parfuemerie Frosch και το πρώτο μου αληθινό άρωμα.Οκτώβρης και χιόνι.Το παιδικό βιβλιοπωλείο και ο φούρνος απέναντι,με τη ρόμπα στις 5 το πρωί,ο πρώτος καφές,το αγγλικό βιβλιοπωλείο,με τον Α. να πίνουμε schweppes bitter lemon στη Neckarwiese τον Ιούλιο,μόνη στο δωμάτιο με το πάπλωμα πάνω από το κεφάλι να ακούω Μπραμς να παίζεται από το απέναντι δωμάτιο.Η εκτόξευση των παπουτσιών μου από το παράθυρο σε κρίση νεύρων.Η+Μ.Σακούλες από το dm.60 λευκά τριαντάφυλλα στα χέρια και να μου τραγουδούν οι θαμώνες "Weisse Rose aus Athen" χωρίς να ξέρουν πως είμαι Ελληνίδα.Το Φάντασμα του Γκαίτε,του Χέγκελ,και της τριανδρίας της Χαιδελβέργης.
Ναύπλιο.Η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας.Πλατεία Συντάγματος.Καταστήματα με κλωστές και κουμπιά.Το παλίό βιβλιοπωλείο κοντά στο σχολείο.Μαθήματα γερμανικών.Η μυρωδιά των διαδρόμων με κηνυγάει.Η Μ.η προισταμένη.Μπάνιο στην πισίνα και το σνακ μπαρ.Φρουτ παντς χωρίς αλκοόλ στο μπαρ και η ζάχαρη από τα ποτήρια του τζιν φιζ από τα χέρια του μπαρμαν.
Ανάσταση.Οι λαμπάδες στην Αγάπη.Μια μόνο φραγκοσυκιά,κάνω μπάνιο με το έτσι θέλω ενώ έχω ερυθρά,στη θάλασσα.Επίδαυρος και σκια.Κιτς ξενοδοχεία και ταβέρνες στο Λυγουριό.Η Βουγιουκλάκη ανεβάζει Λυσιστράτη,ή ήταν Αντιγόνη;
Δεν πάω πια.
Θυμάμαι το στίχο του Σεφέρη.
"Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου"
χάθηκαν μόνο της αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ΄έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της".
Κυκλάδες.Γιατί όταν σε καλεί το αίμα,ή το ακολουθείς ή σε πνίγει.Ξέρω την κάθε πέτρα του ψαροχωριού μου.Χωρίς καν να τη βλέπω όταν περπατάω.Ξενία.Κάποτε ήταν υπέροχα.Μερικά είναι ακόμα μέσα στην παρακμή τους.Μερικά έγιναν νεόπλουτα και τα μισώ.
Maine.Κάποια μερα,ίσως.
Παρίσι.Αργά τη νύχτα,στο φτηνό ξενοδοχείο,ζητάω ένα κομμάτι χαρτί για να γράψω ένα γράμμα και ρωτάω αν έχει ζεστό νερό να κάνω ένα μπάνιο γιατί έχω γίνει μπλε από το κρύο.-6 βαθμοί Κελσίου.Αγοράζω scotch brite από ένα φτηνό μίνι μάρκετ και πλένομαι με αυτό.
Στριφογυρίζω σαν δερβίσης στη Μονμάρτη και αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να πιάσω δουλειά σα γκαρσόνα σε μια μπουλανζερί.Αγοράζω ένα βιβλίο του Τόμας Χάρντυ και τα Απομεινάρια της Μέρας του Ισιγκούρο.
Δυο χρόνια μετά βγαίνει η Αμελί.Πόσο σου μοιάζει,μου λένε,στη συμπεριφορά.
Ely.Κοντά στο Κέμπριτζ.Κωμόπολη με τεράστιο καθεδρικό.Το σπίτι που γεννήθηκε ο Κρόμγουελ. Ψωμί barrabrith, ουαλικό.Το καλύτερο pub lunch της ζωής μου.Σαν ποίημα του Betjeman.Η πόλη,όχι το φαγητό.
Βενετία.Υγρασία και ομίχλη.περπατάμε πάνω στις ξύλινες εξέδρες λόγω πλημμύρας.Αγοράζω ασπρόμαυρες κάρτες,βγάζω τρία ασπρόμαυρα φιλμ.η Εβραική συναγωγή και ο τάφος του Πάουντ.Φωτογραφίζω παλιές ξεχαρβαλωμένες κουκλες και ένα πλοίο που πάει στην Πάτρα.
Τέλος.

damaged goods

Ποιος θα φάει σήμερα τη σφαίρα;Ποιος θα μου δώσει τη χαριστική βολή τη σωτήρια;

τα χέρια τα δικά μου δεν είναι έτσι.Ούτε περιποιημένα ούτε λευκά.Έχουν κόμπους και κάλους,μπλε φλέβες και έλλειψη ασβεστίου.Ο καρπός είναι καμένος από υδροχλωρικό οξύ.

Δεν το έκανα επίτηδες,έτυχε.

Ψυχή ξερή.Χέρια ξερά.Χείλη ξερά.

Αφήνω τα μαλακτικά χειλιών για άλλες,με γεύση κεράσι,φράουλα ή μέντα,τα δικά μου πάνω έχουν κάμφορα.

Ναι,κάμφορα,που βάζουμε στα ρούχα,είναι έτοιμα να κρατήσουν και τόξο και όπλο και να σκοτώσουν γυμνά όποιον προσπαθήσει να βλάψει ότι αγαπώ.

Δεν φτιάχτηκαν για να παίζουν πιάνο και να χαιδεύουν γάτες και να φοράνε μονόπετρα.

Φτιάχτηκαν,όπως κι εγώ,για να παλεύουν.

quotes

Mama, face it: I was the slut of the century. (Gloria Wandrous)



my nails the colour of Lincoln park after dark...

Aubergine

Τρέφομαι από την απελπισία σου.Τα μάτια μου γίνονται ακόμα μεγαλύτερα και οι κόρες τους διαστέλλονται.Το λευκό αναμειγνύεται με το μαύρο που αναμειγνύεται με το πράσινο που αναμειγνύεται με το γκρίζο.

Επιπλέω στη μήτρα στη μπανιέρα στα κύματα με τα βυσσινί μου νύχια.Λαχανικό της εποχής,οι μελιτζάνες.Στο σουπερμάρκετ ρουζ σκούρο στο ράφι κατακόκκινο.Aubergine ή μήπως cherry;Όχι,η εποχή των κερασιών πέρασε.Δεν μπορώ να το πιάσω.Δε φτάνω.

Ο κλέφτης ποδηλάτων σε μια μεγάλη οθόνη θερινού σινεμά με γαζία και βουκαμβίλιες.

Πατέρα,ακολουθώ τα βήματά σου,σου κλέβω την ανάσα.

Κλέβω,κλέβω,λεηλατώ.Δεν διαλέγω πια.

Όταν ο Παπαδιαμάντης ζούσε,λέει ο Τσιφόρος,ήταν άφραγκος,και πεινούσε και περίμενε να τον κεράσει κανά γιουβέτσι ο διευθυντής του.Τώρα στη Σκιάθο δείχνουν τη γωνιά του θανάτου του.Δεν είχε καν κρεβάτι,στο πάτωμα κοιμόταν,πάνω σε ένα φθαρμένο στρώμα.Κοίτα τον,τον κοσμοκαλόγερο,ίδιος μοντιλιανική φιγούρα,με το στόμα να μυρίζει από την πεινα και το αλκοόλ.Και σας αρέσει να το διηγείστε και να θαυμάζετε,δήθεν,μα αν σας πάρουν όλα τα υπάρχοντα θα ξεχάσετε τα πάντα.Ξεχάσαμε να κρυώνουμε και να πεινάμε.Μιλάμε για αυτά σαν να ναι αρχαία ιστορία και είναι μόλις ένα βήμα πίσω.

Βουτάω στα μάυρα κύματα,και η κατάρα μου,να μη μπορώ να ξεχάσω,με ακολουθεί.

Δαγκώνω τα χείλη μου και βγαίνει αίμα.

Είμαι κανίβαλος όπως όλοι σας.Όλοι σας.

John Betjeman

ίσως ο αγαπημένος μου ποιητής,που τα παιδιά τον κορόιδευαν για το γερμανικό του όνομα,που διδάχθηκε από τον Τ.Σ Έλλιοτ και τον Κ.Σ Λιούις και είχε φιλικές σχέσεις με τον Ώντεν,που κατηγορήθηκε για κατάσκοπος του ΙΡΑ και ήθελαν να τον πάνε για εκτέλεση,που προς το τέλος της ζωής του έγινε Poet Laureate,που γελούσε μα έπασχε από κατάθλιψη,που έφυγε από την Οξφόρδη χωρίς να πάρει πτυχίο,που ένιωθε σπίτι "στις επαρχιακές αγγλικες πόλεις φωτισμένες αχνά από τις γκαζόλαμπες",που περιέγραψε την ψευτοθρησκεία και τον καρκίνο και την παιδεραστεία και την αρχή του νεοπλουτισμού με σχεδόν βελούδινο τρόπο,που ήθελε να τον ξέρουν ως "κωμικό",που είπε στην τηλεόραση του BBC γελώντας "No,I haven't had too much sex",που έπασχε από Πάρκινσον και έφυγε από τη ζωή,συνοψίζεται στους στίχους

"I made hay while the sun shone.My work sold.

Now give me the bonus of laughter,as I lie cold".

Lacryma

Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα.

Και τα δάκρυα,αν είχαν φωνή,θα ήταν αυτή του Enrico Caruso.

υποταγή

Butterfield 8.

James Mason,Liz Taylor.Φοράει το κλεμμένο μινκ παλτό,γαργάρες με ουίσκυ στα γρήγορα στο νιπτήρα,από μέσα τίποτα,και στον καθρέφτη γράφει,δεν είμαι για πούλημα.

Λέγεται-ίσως είναι αλήθεια,και μάλλον είναι-πως η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.

Για τη Gloria Wanderlust δε θα γραφούν κειμενα ερωτικά.Δε θα γραφούν κείμενα υποταγής.Δε θα τα γράψει εκείνη.Θα γραφτούν κείμενα για το πόσο καλά γαμιέται.

Δεν βάζεις το σπουργίτι,το ελάφι στη φυλακή.Θα υποταχτεί σωματικα μα η ψυχή θα τρέχει στα ρουμάνια-εκτός και αν υποταχτείς κι εσύ στο σπουργίτι,το ελάφι.

Προς το παρόν η Gloria βγάζει τα ρούχα της κι πάει να συναντήσει τον James Mason,κολυμπώντας γυμνή προς το φάρο.Μα δεν πουλιέται.

Νιβέα και μανάδες

Γίνομαι η μητέρα μου.Και ο Όσκαρ Ουάιλντ,ο αγαπημένος μου,λέει κάτι πως η τραγωδία της γυναίκας είναι να μοιάζει με τη μητέρα της καθώς μεγαλώνει,μα δε με νοιάζει,γιατί η μάνα μου είναι ευλογία Θεού.Δεν τη βλέπω μόνο εγώ έτσι,μα κι αν το έκανα,δε με νοιάζει.Αποκτώ συνήθειες και εκφράσεις προσώπου.Τη θλίψη στο στόμα.

Όταν ήμουν έφηβη την πειραζα,μα υπαρχουν τόσα καλλυντικά,γιατί αγοράζεις πράσινο σαπούνι και νιβέα στο μπλε κουτί;Εγώ κοιτούσα περιπαθώς τα αρωματικά σαπούνια και τις κρέμες και τα αρώματα και τη σνόμπαρα,και την κορόιδευα.

Μα μεγαλώνω.Γυρνάνε οι παιδικές μυρωδιές,Και τελικά το δέρμα μου είναι ευαίσθητο.Και δέχεται ελάχιστα πράγματα.Και βαρέθηκα τις μυρωδιές και τα πολυτελή πακέτα,τα βαρέθηκα.

Και σήμερα,με τα χέρια σκασμένα από τα απορρυπαντικά,αγόρασα ένα κουτί νιβέα.Μπλε.

Και κάθε βράδυ στο ντους,πάνω στο σφουγγάρι μου,υπάρχει σαπούνι πράσινο.

Η ευτυχία πάνω σε ένα καίκι.Ο ψαράς με βοηθάει να ανέβω με την οκτάχρονη ανιψιά μου,ακολουθεί η νύφη χαμογελαστή,άλλοι,φοβούνται,η μικρή λέει,έχει πιο πολύ πλάκα να έχει κυματα.Φευγουμε,ο γιος του ψαρά να γελάει η στα μεγάλα κύματα,η ανιψιά μου κρατάει το χερι και γελάει,ίσως και να ρχονται στο ύψος του καικιού στα κύματα,γελάμε και οι δυο χέρι χέρι,ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ!φωνάζει η μικρή,γελάω,φωνάζω δυνατά,"άλλος με τη βάρκα μας",το χω απωθημένο,Κ,θές να πούμε ένα τραγούδι,το λεγε η Μάρθα στα λαιβ του Θανάση,βάρκα μου μπογιατισμένη,παραδοσιακό της Λέρου,με ένα τσιγάρο στο χέρι,άσπρο φόρεμα να ανεμίζει,φτάνουμε στα κότερα,χαιρετάνε τη νύφη,τους στέλνω φιλιά,κατεβαίνουμε,πάμε στην εκκλησία με τα βιολιά,μου πετανε ρύζια μυρίζει δεντρολίβανο,μυρίζει ροδοπέταλα,στα κύματα το πρόσωπο του κυριου Μάνου,το δα,το δα είμαι σίγουρη,κοιτα με πως λάμπω Θεέ,και αν θες να με πάρεις,είμαι στο χέρι σου από δω και περα,βγάζω γλώσσα στην πλάση,ο πατέρας μου χορεύει ζειμπέκικο με το σακάκι στον ώμο,με φιλάει στο μάγουλο,δεν μιλαει,μα γιατί να πει κάτι;Αφού με ξέρει.

Ενύπνιο

Δεν κοιμάμαι πια ήσυχη.Δεν ήμουν ποτέ η γυναίκα σου.Δεν ήμουν καν η ερωμένη σου.
Ταξιδεύω με έναν τόμο του Σεφέρη και την Έρημη Χώρα.Γιατί η έρημη χώρα ελιμαι εγώ και το σώμα μου.
Γράφω πληγές και τις μετράω μία μία.Φοράω ένα πουκάμισο που έχει κεντημένα τα λόγια "ποιος τρελός πρωτοανακάλυψε το φιλί".Το διαβάζουν και καταλαβαίνουν.Η καρδιά μου ανοιχτή να περιμένει.
Μια μέρα θα συναντηθούμε στο ίδιο μπαρ που πηγαιναμε τότε.Τότε που με προστάτευες.Τότε που έσκυβες να μυρίσεις το άρωμά μου.Κοντά στο λαιμό μου.Κόλιανδρος έλεγες,κόλιαντρος και ξύλο,κορμός βαθύς,βανίλια φρέσκια.Και πεινούσες για μένα.
Θα ζητήσω να παίξουν Χιώτη.Σ 'αυτή τη γωνιά..δε θα ανάψουν τα φώτα του μαγαζιού,θα έρθει το φως της μέρας.Θα ζητήσω τα Σκουριασμένα Χείλη και θα μου φιλήσει το χέρι ο μπάρμαν.Θα ξέρει.Θα κοιμηθώ τρέμοντας και θα ναι Νοέμβρης.Όταν ξυπνήσω θα χουν ανθίσει η μυγδαλιές και συ θα σαι νεκρός και εσύ το ίδιο.Αιτία θανάτου,ανεξιχνίαστη.
Δε θα βρουν το πτώμα σου ποτέ.

Εμένα με συμφέρει

να γδύνονται οι γυναίκες
κι ας μην τις αγαπάνε
οι άντρες που κάθονται
στου κρεβατιού την άκρη

μα ποιος είπε πως ο έρωτας είναι κάτι το όμορφο;
ο έρωτας είναι επώδυνος.Κλαις,πονάς,τον έχεις,δεν τον έχεις,αγαπάει άλλη,δεν σε αγαπάει,δεν τον αγαπάς εσύ,ακόμα και όταν ενώνεστε πόνος και λυγμός και απελπισία διαγράφεται στο πρόσωπο,γυρνάς να σου πουν φλιτζάνια και άλλα γραφικά,γίνεσαι γραφικός μυρίζοντας σεντόνια,πας με άλλους για να τιμωρήσεις και να τιμωρήσεις τον εαυτό σου,πας με άλλες και ξοδεύεσαι,τσιγάρα εκατομμύρια,τραγούδια που ντρέπεσαι να παραδεχτείς πως τα ξέρεις,κατάρες και ηλίθιες απειλες αυτοκτονίας,τιμωρία στα κομμωτήρια,κόψτε τα όλα,όλα,ξημερώματα στην πλατεία Βικτωρίας με κακό καφέ στο χέρι και ρούχα χτεσινά,να σε λυπούνται οι εργάτες και να σε κοιτάζουν με συμπάθεια τα παιδιά,σε μισώ σε απεχθάνομαι,κάκιστες δακρύβρεχτες ταινίες,μίλα μου είμαι στο χείλος του γκρεμού,
στο κάτω κάτω εμένα με συμφέρει.

Η ομορφιά

Η ομορφιά κάποτε θα σώσει τον κόσμο.

Και κοιτώντας τον Ρούπερτ Μπρουκ, θαμμένο στη Σκύρο,καμιά φορά νομίζω πως κρατά ρομφαία.

Και δρεπάνι.

It was the best of times,it was the worst of times.

bored

Fucking bored

even though

I drank

too much

alcohol