Wednesday, October 12, 2011

οι γοργόνες στο πέλαγος

Άνδρες που δεν άξιζαν
σταγόνα της αγάπης μου
που ρούφηξαν το φιλί μου
σιγά σιγά
μέχρι να πνιγούν
και το αίμα τους να βγει από την άκρη των χειλιών τους
με ένα άρρωστο χαμόγελο

απόψε σας εξατμίζω σε έναν άνεμο που μαστιγώνει.

Ήρθε η στιγμή να ελαφρώσετε το στήθος μου.

Για χρόνια βάραιναν τα μάτια μου τα κορμιά σας.

Τα χειμωνιάτικα απογεύματα
οι γοργόνες -μισές γυναίκες, μισές δελφίνια, ολόκληρες ψυχές
παίζουν και βουτούν γελώντας
σε ένα ρυάκι στη μέση του πελάγου
γλυκόπιοτο και ζεστό,
φτιαγμένο απ'ο τα δάκρυά σας.

Και δεν νοιάζονται για τους εξόριστους ναυαγούς
τους φυλακισμένους
τους τρελαμένους από δίψα.

Friday, October 07, 2011

"οταν σε περιμενω και δεν έρχεσαι"

σκέφτομαι πως όλος ο κόσμος είναι
μια στιγμή
που θα δω
να καθρεφτίζομαι στα μάτια σου.

Wednesday, October 05, 2011

η πρωτη φορά

την πρωτη φορά που κάναμε έρωτα ήταν σαν να μην έδυσε
ο ήλιος το απόγευμα
τα μάρμαρα στο πάτωμα αντανακλούσαν
το χρόνο που χάσαμε
ήταν ένας αιώνιος κήπος με πέτρινα αγάλματα, ποτισμένος με τα νερά της Στυγός.
Δεν θυμάμαι τι φορούσες
τι χρώμα είχαν τα μάτια σου
μόνο πως η ανάσα σου έφερνε το κλάμα απο χιλιάδες ξημερώματα
από ταξίδια και από πλοία και σταθμούς και στιγμιαίους καφέδες
που διαλύονταν για να φτάσουν στην αγκαλιά μου
στο στρογγυλό μέρος του στήθους μου,
στην καμπύλη του αγκώνα μου.
Σε μια γωνιά έκλαιγε ο Θάνατος.
Ίσως και να μιλήσαμε μετά, ίσως και να μην είπαμε τίποτα.
Θα ήθελα να θυμάμαι το άγγιγμά σου, να φυλάκιζα την άκρη των χειλιών σου.
Να φιλήσω το γυμνό ώμο σου, τα σημάδια σου ζεστά από το σώμα μου.
Στον αναστεναγμό σου ίσως και να ήμασταν ένα.