Περνάνε οι δρόμοι σαν τις νύχτες που έχω πονοκέφαλο, κέντρο Αθήνας με χρωματιστες πινακίδες και αδεσποτες γάτες στο διάβα μου κι εγω δεν ξέρω αν θέλω να τις χαιδεψω ή να τις κλωτσησω-κράτα με μη με παρασύρει ο κοσμος,κράτα με να μην τον παρασύρω εγω.εστρωσα ενα κόκκινο σεντόνι για να κρύβει το αίμα που βγαίνει κρύβεται οπως η ντροπη και λέω ασε με να σε κοιτάζω, ασε με να σε κοιτάζω μονο και μετα να φύγω δεν χρειάζεται να λέμε πολλα εξάλλου κουράζεται το στόμα και ξεραινεται και λέξεις δεν μπορει να προφερει.
Για αυτο φοραω κραγιόν μπεζ για να θυμίζει το στόμα των νεκρών αχρωμο και ξερό για αυτο φοραω τα παπούτσια που με πονάνε
Τα φώτα σαν πληγωμένα πουλιά στην εθνική οδό και το παλτο σου είκοσι χρόνια στη ντουλάπα αφορετο
Είπες θα μου μιλήσεις δεν μιλησες είπες θα με φροντίσεις δεν με φροντισες
Με αφησες εδω στη λεωφόρο να σε περιμένω να έρθεις να με πάρεις κι εγω εκει
Να σου αγοράζω καραμέλες με κανέλα που σ αρεσανε να μύριζω όμορφα Ουφ. Έρθεις και να σε φίλησω με τα σάπια μου δόντια
