στο μαύρο μεθυσμένο σου καράβι,γιατί καμιά σπίθα δεν ανάβει πια.Και τέλειωσε το αψέντι και γκρεμίστηκε και η Αθήνα και το Παρίσι και οι γυναίκες πια δεν κάνουν παιδια μα μοιρολογάνε τα μαραμένα σκέλια τους.
Και τα σκυλια αλυχτάνε και πέθανε και ο Μητσάκης και ο Ζαμπέτας και η ομορφονια που δεν την αγαπησε κανείς και δεν τους εκλαψε κανεις ούτε τους εθαψε μα εμειναν τα κουφαρια να τα φανε τα σκυλια σαν την Ιεζάβελ.
Και ήρθε η μεγάλη ζεστη και ο τρόμος με χρώμα νέον.Και ήρθε και η δικτατορία με τη μορφή του γλυκομίλητου ηγέτη.Και έσβησαν μόνα τους τα καντήλια.Και έβρασε το νερό της θάλασσας.
Και περπατούσαν νεκροζώντανοι οι άρρωστοι στα άσυλα και ότι άγγιζαν γινόταν σταχτη.
Και ο κόσμος έσβηνε σιγά σιγά μέχρι να μείνει μια τηλεόραση αναμμενη.
2 comments:
ωιμε ...ωιμε...
και τι θα απογινουμε εμεις Σερρυ μου?
ζερο.
«Καὶ ἡ φωνὴ ἣν ἤκουσα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, πάλιν λαλοῦσα μετ’ ἐμοῦ καὶ λέγουσα˙ ὕπαγε λάβε τὸ βιβλιδάριον τὸ ἀνεωγμένον ἐν τὴ χειρὶ τοῦ ἀγγέλου τοῦ ἐστῶτος ἐπὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐπὶ τῆς γῆς.
Καὶ ἀπῆλθα πρὸς τὸν ἄγγελον, λέγων αὐτῶ δουναὶ μοὶ τὸ βιβλιδάριον, καὶ λέγει μοί˙ λάβε καὶ κατάφαγε αὐτό, καὶ πικραίνει σου τὴν κοιλίαν, ἀλλ’ ἐν τῷ στόματί σου ἔσται γλυκὺ ὡς μέλι.»
Είχα πάλαι ποτέ μια Ιεζάβελ...
Αλλά στην γατίσια έκδοση...
Ο καθένας με τον χαβά του...
Θα πεις εσύ...
Και θα'χεις δίκιο...
Post a Comment