Σήμερα θυμήθηκα ξανά τη Μαλβίνα Κάραλη-όχι πως την ξέχασα,την είδα ξανά στον ύπνο μου,με εκείνη τη λευκή γούνα,ο καπνός του τσιγάρου,τα γαλάζια μάτια,όπως έρχεται στα όνειρά μου.
Την πρωτοσυνάντησα στο Seven-X το '92,δε θυμάμαι τον τίτλο της εκπομπής,μπορεί και να λεγόταν Mea Culpa,το ψαξα στο λεξικό,τη θυμάμαι σαν τώρα,όχι εκείνα που έλεγε,ήταν τόσο χειμαρρώδης,μα το χαμόγελο το μεγάλο,χαμογελούσε και έλαμπε το φτωχο τηλεοπτικό σετ,ήταν έξυπνη,όχι πονηρή,έξυπνη.
Ήταν σα να μου λεγε,είναι εντάξει να σαι ξωτικό,να σαι αλαφροίσκιωτη,να σαι παράξενη,είναι εντάξει να παραξενεύονται οι άλλοι με σένα,είναι εντάξει να θες να πηδήξεις έξω απ'το δέρμα σου,να ανακατεύεις couture με αμερικάνικες αγορές,να διαβάζεις,να σκέφτεσαι.
Η πορεία μας συνεχίστηκε,κανάλια,κανάλια,ήρθε ο Σκάι,έγινε σελέμπριτυ,εξώφυλλα,η εφήμερη διασημότητα η σαρκοβόρα,ο γάμος,τα μπουζούκια,οι εκπομπές στην τηλεόραση,αρθογραφούσε,το διαζύγιο,μετά ακολούθησα εγώ τη δική μου πορεία,δεν μαθαινα για εκείνη,το 2002 έμαθα για το θάνατό της,ήταν Ιούνιος,ήμουν με τη μητέρα μου στον καναπέ,10 χρόνια μετά,δάκρυσε,"θυμάσαι πόσο σου άρεσε στην τηλεόραση;" κλάψαμε και οι δυο,όχι μόνο για τη Μαλβίνα,αλλά για το χρόνο που περνάει.
Δεν ήμουν πια έφηβη,κρατηθήκαμε χέρι με χέρι και βγήκαμε στο μπαλκόνι,μου πε,αν φύγεις εσύ πρώτα,δε θα το αντέξω μόνη.Θα φύγω με τη θέλησή μου.
2 comments:
"Ποιος ξέρει σε ποιες "πρόβες ζωής" φτιάχνεις καφέ τώρα. Πώς ζεις, δεν έχω ιδέα. Διακριτική. Ποτέ σε σου τηλεφώνησα μετά τις δώδεκα τη νύχτα. Επιβιωτική, πές. Δεν θα άντεχα να ακούσω ξένα βήματα στο σπίτι σου. Η καταραμένη μου ασάφεια. Δεν θα το άντεχα γιατί δεν σου είχα εξηγήσει καλά. Αν ήσουν συμπαίκτης μου, συνένοχός μου, φίλος μου έστω, θα μου τα έλεγες όλα. Δεν θα έβαζα διαρκώς με το νού μου. Τώρα και εσύ δε θα μάθεις τίποτα για μένα."
Πιο πολύ, πιο πολλοί- Εκδόσεις Αστάρτη
Η Μαλβινα αξιζε πολλα.
Post a Comment