Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ
Τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα
Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε
Ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα
Κάθε σου φίλημα το βρίσκω πια πικρό
Και τον καημό μου δεν μπορείς να τον γλυκάνεις
Μαζί μου έρχεσαι μπαμπέσικο μικρό
Γιατί γυρεύεις κόγξες σ’ άλλονε να κάνεις
Φύγε λοιπόν αφού το θες αλλού να πας
Κι άσ’ τες τις μουρμούρες και τις κλάψες και τις γκρίνιες
Κι όταν θα σμίξεις με τον μάγκα π’ αγαπάς
Να μην του πεις ότι για πασατέμπο μ’ είχες
καλύτερα να μην ξέρει.και ας μην ξέρεις κι εσύ.Και μια ψεύτικη ηλιόλουστη μέρα,πρώτη Δεκέμβρη μεγάλες νύχτες και δυστυχισμένες μέρες,ένας κακός καφές στο κέντρο πλανόδιες μπάντες οπτασίες και παραισθήσεις καταδίκες σε θάνατο με αγχόνη.
Δεν μπορώ να νοηθήσω τον εαυτό μου.Δαγκώνω κομμένα γυαλιά.
Μην ομολογήσεις ποτέ,ούτε καν στον εαυτό σου.
No comments:
Post a Comment