πλακόστρωτα

αυτά τα έρημα σπίτια στα νησιά

δεν βλέπω κατοίκους με παρακολουθούν πίσω από σφαλισμένα παράθυρα

πως αλλάζω πως χτενίζω τα μαλλιά μου

η βρώμικη παραλία με τις μαύρες σακούλες

τα έφηβα κορμιά των ιστιοπλόων στο κόκκινο νερό

η σκόνη του δρόμου στα μαλλιά μου

αγριομολόχες

μια θάλασσα μικρή είναι το καλοκαίρι μου

νεκρά έντομα

η θεά Άρτεμις στην αγχόνη δυο φουσκάλες στους αντίχειρές μου

τα νερά του Αχέροντα ανάμεσα στα πόδια μου

οι αράχνες πλέκουν ιστούς στα βλέφαρά μου

εγκατάλειψη

ο Πρόσπερο σε μια βάρκα- famous blue raincoat

δεν ήταν εκείνο για τη Νίκο, was torn at the shoulder

πουλόβερ fair isle για το βράδυ

πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό

απελπισία

το μαρτύριο του Ταντάλου

όλη η σκόνη του κόσμου στους ώμους μου