Κουράστηκα να ψάχνω για εικόνες
δώστε μου λευκά πλαίσια
να τοποθετήσω το σώμα μου, τα χέρια μου, τα ρίγη μου.
να ξεχειλίσουν οι κορνίζες απ΄το αίμα μου
τα μαύρα μανιτάρια στην καρδιά μου
οι νεκρές φύσεις στο βλέμμα μου.
να κοιμηθώ μια βραδιά
σα να 'μαι ορφανή, υγρή, μόνη στον κόσμο
κανένας να μη νοιάζεται
και η αγκαλιά αδειανή από λουλούδια και υποσχέσεις.
στους δρόμους ενός κέντρου
διαλύομαι σαν ατμός
στα χέρια των αγνώστων.
2 comments:
ωραία ποιήματα
Τα μαύρα μανιτάρια στην καρδιά, θα μπορούσαν να 'ναι το πυκνό σύννεφο μιας ενδοκάρδιας πυρηνικής έκρηξης; Αν ναι, εξίσταμαι φρίττων, με τη σύλληψη της ιδέας και την εξαίσια ποιητική της απόδοση!
Αυτό, βέβαια, δεν θα πει, πως, αν και δεν σε γνωρίζω προσωπικά, δεν νιώθω ίχνος ντροπής, τύψης κι ενοχών, που αντλώ αισθητική τέρψη από αλλότρια αισθήματα ψυχικής συντριβής... Κάθε άλλο, μάλιστα... Καλώς σε ξαναβρίσκω; :-)
Post a Comment