Thursday, March 17, 2011

αραγε

αραγε είμαι εγω η γυναίκα η μοιραία
που στην καταστροφή στέλνω τους άντρες
στον μισεμό, την τρέλα και την ξενιτιά
ή το θύμα που μόνο του ξεσκίζει τις σάρκες του
ανήμπορο και πολύ περήφανο να ζητήσει βοήθεια
με μόνη συντροφιά τα ουρλιαχτά του αργοπεθαίνει.
είμαι εγώ η γυναίκα που τους άνδρες στον πόθο σπρώχνει
σα σε γκρεμό ή φαράγγι
δαγκώνοντας τα δάχτυλά τους διαβάζοντας την ηδονή στα μάτια τους
ή η μοναξιά προσωποποιημένη
που τα ξημερώματα πεθαίνει αγγίζοντας το γυμνό κορμί της.

1 comment:

Sakis said...

Για να δανειστώ μιαν... ''Αγαθή'' διατύπωση:
''[...] εμείς δεν είμαστ' άγγελοι,
δεν είμαστ' από σόι.
Ούτε φονιάδες ή ληστές,
ούτε πολύ αθώοι.''...

Μ' άλλα λόγια, ίσως η ακροτελεύτια διάζευξη κι η διερώτηση με τις αμφιβολίες και το δίλημμα, που περικλείει, να είναι ψευδεπίγραφη... Το ένα δεν αποκλείει το άλλο... Μπορούν, κάλλιστα, να συνυπάρχουν...

Όμορφοι κι οι χυμοί των αγριόσυκων, που διάβασα πριν λίγο... Χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω, γιατί βρίσκεις τρόπους να με ξαφνιάζεις...

Σάκης