δέντρα

καθε βραδυ μόνη μου τραγουδάω τη συννεφιασμένη Κυριακή, ανεβάζω το διακόπτη του μπάνιου τα ράφια είναι πλαστικά και ευτελή και το φως με χλωμαίνει,συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου, λέω καθημερινά πράγματα στο τηλέφωνο, τετριμμένα, βγήκαν οι ρίζες πάλι και βαριέμαι, κι όμως στα πεζοδρόμια τα απογεύματα είμαι ευτυχισμένη κάπως, χαμογελάω και ίσως να μην το καταλαβαίνω.
μικρή νόμιζα πως είμαι μάγισσα και προκαλώ το κακό.
μπορεί να είμαι και ακόμα.
περιμένω να με ρωτήσεις που έκαψα το χέρι μου αν έβαλα betadine να προσέχω επιτέλους με τα καψίματα μα εσύ με καις θέλω να απαντήσω εσύ και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό μου λες πάλι να ίδια συζητάμε σηκώνω τους ώμους
θέλω να πω είμαι πολυ κουρασμένη τα πόδια μου δεν με κρατάνε  μα λέω είμαι γερή σαν δέντρο μερικά ζουν για χρόνια σταθερά θέλουν να αγγίξουν τον ουρανό ίσως και να είναι πιο όμορφα έτσι μονότονα και σκεφτικά.κανένα δέντρο δεν μοιάζει με άλλο.και καίγονται όμορφα σαν εμένα,κάπως.
και έτσι ίσως να γίνομαι λιγότερο κακιά λιγότερο χολή λιγότερο λάσπη λιγότερο ύποπτη