Tuesday, September 05, 2006

Αναρωτιέμαι που να πήγαν οι παλιοί εραστές μου,εκείνοι που γέμιζαν το ποτήρι μου και με συνόδευαν στο σπίτι,εκείνοι που είπαν τα λόγια τα σκληρά,εκείνοι που πέρασαν μαζί μου όλα τα ναρκωμένα μεσημέρια,που έβαζαν τα χέρια τους κάτω από τη φούστα μου στο σινεμά,που έφυγαν νωρίς ή πιο αργά από ότι έπρεπε,δυνατοί ή αδύναμοι χαρακτήρες,που με είδαν στις δικές μου πιο αδύναμες στιγμές,που με συγχώρεσαν και τους συγχώρησα,άλλοι που δεν τους συγχώρεσα ακόμα,που είδαν όλες μου τις ουλές και είδα κι εγώ τις δικές τους,τότε,εκείνο το μεσημέρι που ακούγαμε την "Αγρύπνια" και τα τζιτζίκια έτριζαν,κάποιοι που προσπαθώ να θυμηθώ και δεν μπορώ και με πονάει περισσότερο,και αναρωτιέμαι αν κι εγώ έχω ξεχαστεί έτσι και από άλλους,σαν σκια που μια στιγμή έκανε μια στάση,που τους έφτιαξα καφέ το πρωί και άλλους καβγάδες ομηρικοί,τις βόλτες με το αυτοκίνητο,τους βρώμικους καναπέδες τους και τα βρώμικα μπάνια τους,τα φαγητά των μαμάδων τους,μερικά ρούχα με την άρρωστη μυρωδιά του μαλακτικού,τα ποίηματα του Betjeman με το γαλάζιο πουκάμισο,τότε που άκουγα επίτηδες το Άξιον Εστί για να σε εκνευρίσω ενώ δεν ήταν καθόλου κατάλληλη στιγμή και πέτυχε κι ένιωθα περήφανη για ηλίθιο λόγο,το φόρεμα μου κατεστραμμένο απ' την αρμύρα και τα τσιμπήματά σου από τα κουνούπια,δεν ξέρω αν είστε πολλοί,λίγοι,καλοί ή κακοί,μα ήσασταν εκεί,έστω και για λίγο,έστω και αν ένιωθα που μου τραβούσαν τις σάρκες,τώρα που κάθομαι βράδυ στο γραφείο και ακούω το "Νύχτωσε χωρις φεγγάρι" και άλλο ένα καλοκαίρι που εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου μα καθόλου ερωτική εποχή και
βασιλεύει με τη νύχτα που με αγκαλιάζει νωρίς,ήσασταν εκεί,και μπορεί να ήμουν κι εγώ και σίγουρα το ένιωθα και δεν νιώθω ενοχή και μετάνοια,μόνο μια πίκρα στο στόμα και ένα τράβηγμα στο στομάχι,και δεν ξέρω ακριβώς γιατί,και τον απολογισμό δεν θα τον κάνω,όχι τώρα,γιατί πολύ απλά δεν έχει νόημα.Και ούτε θα οδηγήσει και πουθενά.
Δεν μου χαρίσατε μονόπετρα και δεν είπατε μεγάλα λόγια.Και αυτό είναι το ωραιότερο από όλα.

8 comments:

Θεριό Ανήμερο said...

Ευχαριστώ, ευχαριστώ
Άγνωστα χείλη, χέρια, βλέμματα
Ευχαριστώ, ευχαριστώ
Μονάχα εσείς στον κόσμο αυτό
Δε μου 'πατε ως τώρα ψέματα

zero said...

Μαστα...

Παρα πολυ καλο το ποστ!

ζερο.

sorry_girl said...

"Οι άντρες περνούν μαμά.."
Πόση αλήθεια πια θα γράψεις ρε Τσέρυ;;;!!!

Unknown said...

ψέματα δεν μπορώ να πω,ευτυχώς ή δυστυχώς,αλλά μάλλον δυστυχώς.Ευχαριστώ..

thel said...

Κερασονέραιδο, τι συγκινητικό!
Δυστυχώς, απομονώθηκες πάλι στο νησί.Επανερχόμενη στην πρωτεύουσα θα γίνει πάλι το σύστριγγλο από θαυμαστές. Όλα κι όλα!Έχω υπάρξει πολλάκις αυτόπτης μάρτυρας!

Unknown said...

thel υπερβάλλεις!

Trilian said...

«κάποιοι που προσπαθώ να θυμηθώ και δεν μπορώ και με πονάει περισσότερο» ή αλλιώς «μα από όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω»

Πολύ όμορφο cherry!!!

diki said...

Πρώτη φορά εδώ αλλά πολύ ωραίο το κειμενάκι. Η ζωή μας είναι απλώς διαδοχή στιγμών που γίνονται αναμνήσεις. Το blog προστέθηκε στα feeds μου για το μέλλον :-)