Saturday, September 23, 2006

Ανεβαίνω τις σκάλες του χώρου με την κοπέλα του μπαρ,με τα μπράτσα της γεμάτα τατουάζ,έχω χαθεί ως συνήθως.Εκείνη δε μου μοιάζει,έχει αυτοπεποίθηση και περπατάει ίσια-η μαμά μου απ'το νησί συμβουλεύει "ίσιωσε την πλάτη σου",αυτόματα μέσα η κοιλιά,έξω το στήθος,ίσια η πλάτη.
Δεν ήρθα με κανέναν-έτυχε.Το μπαρ δε σερβίρει καφέ.Με χαιρετάει η Χ,με φιλάει,με ευχαριστεί,μου δίνει πρόγραμμα,βλέπω το όνομά μου στις ευχαριστίες.Ε,και;
Τα κορίτσια περιφέρονται στο χώρο.Η Poupee σχεδιάζει ρούχα για μεγάλους εμπνευσμένα από τη δεκαετία του 20,του 30.Κρέμονται σα ζαχαρωτά.Ενδεικτικοί τίτλοι,"πεταλουδίτσες ακόλουθοι","τα καλοχτενισμένα όνειρα",¨Χάθηκε κοριτσάκι","μοναχικά αστεία".
Εγώ είμαι το μοναχικό αστείο.
Βλέπω έναν τύπο.Με αγνοεί.Θελω να τραγουδήσω,να βάλω τα φορέματα,τα κοκκαλάκια,αλλά πιο πολύ θέλω να βάλω τα κλάματα-χωρίς λόγο,έτσι.Αρχίζει να βρέχει.Χτυπάει στο τζάμι,τακ τακ,νευριασμένα,πρόσεξε με,πρόσεξέ με.
Θέλω να ακούσω Πιαφ,θέλω να ακούσω λαικά,θέλω να ακούσω το "moon river".¨Όχι λάθος,θέλω να τραγουδήσω το moon river.
Αντί για αυτό χαζέυω το φόρεμα"συνταγη για τριαντάφυλλο-ρόδι".
Η παράσταση αργεί,μιλάω με μια κυρία.Προσέχω τον τύπο που φιλάει μια κοπέλα.Μάλιστα.
Πάει κι αυτό.Φρέσκα κουλούρια.Κανέλλας,κατά προτίμηση.
Αρχίζει η παράσταση.¨Εμπνευση,παιδικό πάρτυ γενεθλίων.Αποσπάσματα από γράμματα του Λούις Κάρολλ,από γράμματα κοριτσιών.Τα κορίτσια πετάνε χρυσόσκονη.Περιφέρονται τα κοριτσάκια με τα παιδικά φορεματάκια.
Η παράσταση τελειώνει.¨Ενα αδεσποτο σκυλί που μπήκε μέσα τριγυρνάει στο χώρο.Προσπαθούν να το διώξουν και κλαίει.Το αφήνουν να μείνει.
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;
Θέλω να φύγω.Θέλω να φύγω.Μπαμπά,έλα να με πάρεις.
Η Χ.μου κάνει δώρο ένα κολιέ.Έχει πάνω μια χειροποίητη κουκλίτσα.Σ'αγαπώ πολύ,κουκλίτσα.
Βγαίνω στο δρόμο.Βρέχομαι.Μαλλιά,ζακέτα,πόδια,όλα.Ο ταξιτζής δέχεται να σταματήσει να πάρω μια ζεστή σοκολάτα,και να καπνίσω.
"Γυρνάς τόσο νωρίς σπίτι Σαββατιάτικα;".Σηκώνω τους ώμους.
Μπαίνω στο σπίτι.Τινάζομαι.Σα βρεγμένο παπάκι.
Φτιάχνω μια ζεστή σοκολάτα ακόμα και το ραδιόφωνο παίζει"Αυτά τα χέρια είναι δικά σου και τα χεις στείλει για να με δικάσουν".
Επιτέλους,σπίτι.Καλωσόρισες,βρεγμένο παπάκι.

9 comments:

Elemental_Nausea said...

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος σκέψης σου, και ακόμα περισσότερο η αποδόση σου.

zero said...

Aa! ενα βρεγμενο παπακι.

ΥΓ: η αποδοση ειναι κορυφαια.
....δεν τιθεται θεμα εκει.

ζερο.

homelessMontresor said...

Ποστ με άρωμα σοκολάτας και μυρωδιά βροχής! Μμμμμμ

Unknown said...

elemental nausea,zero,montresor,ευχαριστώ!

Unknown said...

Υ.Γ Κουάκ!

sorry_girl said...

Κουλουράκια φρέσκα κανέλλας και στολές με χρυσόσκονη στα καπέλα..μου θύμισες παιδικό πάρτυ και πολύ το χάρηκα.Και θα ΄θελα να πασαλειφτώ με σοκολάτες και να κάτσω σε μια γωνιά μέχρι να έρθει κάποιος να με καθαρίσει.
Ωραιότατο!

Areth said...

παπακι,ε;

...

Unknown said...

Αρετούσα,μου αρέσουν τα παπάκια,είναι μικρά,κίτρινα,χνουδωτά και αστεία!

Mari-R1 said...

ωραίες εικόνες..μου χε λείψει