Wednesday, October 04, 2006

Πρωί.Καφές με διπλή δόση εσπρέσσο από τα Στάρμπακς.Νιώθω έτσι πως πίνω καφέ με τη Γ.(που έχουμε δεν ξέρω κι εγώ πόση διαφορά ώρας από την άλλη μεριά της γης που είναι-αλλά κι εκείνη πίνει καφέ συνέχεια)οπότε πίνουμε καφέ μαζί αναλύοντας την κατάσταση του τύπου στη Ελλάδα,τα ρούχα δεύτερο χέρι,την ανωτερότητα της Chanel από την Estee,τις παιδικές μας φοβίες,τη Στέλλα Μπεζεντάκου και την ποίηση του Μπρεχτ.Με λίγο σιρόπι φουντουκιού ακόμη που είναι ένα συστατικό της ευτυχίας.
Έχω μια μεγάλη σακούλα στο χέρι και πετάω μικροπράγματα γιατί βαρέθηκα να μπαίνω στο δωμάτιο και να σκοντάφτω από τα υπάρχοντά μου.
Σειρά έχουν τα κάδρα και τόσα αποκόμματα τύπου που μάζευα τόσα χρόνια.Κανένα έλεος.
Κανένα συναίσθημα.Πέτα τις αναμνήσεις σου-μόνο έτσι θα αποκτήσεις καινούριες.
Γράφω μια λίστα με δουλειές που πρέπει να γίνουν με χρωματιστά μολύβια.
Στολίζω τα χαρτιά αυτά με βερνίκι νυχιών που έχει τίτλο chocolate cherry.Χα.Και το πήρα τυχαία.
Παρακάτω,η λίστα για τα ψώνια.
Σαμπουάν Johnson.
Woolite.
Χλωρίνη.
Βατονέτες.
Χαρτομάντιλα.
Λεμόνια.
Τσάι λουίζας.
Πράσινα μήλα.
Band aids.
Σαπούνι πράσινο.

Να στείλω το δώρο της Μ.με το ταχυδρομείο.Αύριο πια.
΄
"Μέσα από άγνωστο χωριό κοντά στον Παρνασσό ξεκίνησα για να δοκιμαστώ
Κι αυτούς που με παιδέψανε σαν Άγιο και Χριστό
τους έκοψα τον ένα τους μαστό
Περπάτησα και πάτησα σε ζώντες και νεκρούς
ξεπέτρασα τους δίσεκτους καιρούς
κι απόκτησα το Μύθο μου με στοχασμούς πικρούς
σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς

Με λεν Μαριάνθη και είμαι από τρελή γενιά
Μισώ του κόσμου τη βία και απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτάνε από μακριά
και μου μετράνε τη ζωή μου τα κεριά

Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές
δεν είχα στρατιώτες για εραστές
Τα ζάρια μου τα έπαιξα σε φτωχογειτονιές
και κέντησα τον πόνο με πενιές

Δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής
δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής
Και μες στην αναδίπλωση της νέας εποχής
απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής..."
(Στίχοι,Μ.Χ)

Το ποστ αυτό γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Στυλίτη" του Θανάση Παπακωνσταντίνου.Μια γουλιά καφές ακόμα.Και ένα τσιγάρο.Και μετά,ξανά έξω,στην αδηφάγα πόλη.

5 comments:

Anonymous said...

Το ποίημα δικό σου? Ήταν υπέροχοοο

Unknown said...

όχι-όπου Μ.Χ,Μάνος Χατζιδάκης.Από "τις μπαλάντες της οδού Αθηνάς"...

sorry_girl said...

Mμμμμμμ τί ωραία!
Αυτόν τον καφέ σαν να τον μυρίζω.Τόσο ζωντανό ήταν.

numb said...

Καλησπέρα Τσέρι! Ο Θ. Παπακωνσταντίνου είναι και για μένα έμπνευση, αλλά εγώ ρε γμτ δεν μπορώ να γράψω έτσι, και γι' αυτό ζηλεύω...

Unknown said...

βρε numb,λίστα με ψώνια ο καθένας γράφει με ευκολία!