Monday, October 16, 2006

Τα πόδια μου είναι κρύα,λες και πλατσούριζα σε παγωμένο νερό...τα μαζεύω κάτω απ τους μηρούς,τίποτα.Φοράω μάλλινες κάλτσες,άδικος κόπος.Τα άκρα μου δυο κομμάτια πάγου,διαφανή και απειλητικά.Θα μπορέσουν να κόψουν ατσάλι.
Βρέχει.Οι σταγόνες πέφτουν στη θάλασσα σιωπηλά,να μην ξυπνήσουν τα πλάσματα της νύχτας,και τα παράθυρα ανοιχτά να προσκαλούν το σκοτάδι-κανένας εδώ,αλλά εγώ τα φώτα μου τα ανάβω.Και τα προσφέρω.
Άκουσα το νέο τραγούδι του Σταμ για την ταινία "Πεθαίνοντας στην Αθήνα",το λένε "Φεγγάρια" και μου άρεσε.Με ζεσταίνει σαν ένα καλό κονιάκ.Σαν τη λευκή μου κουβέρτα.
Σαν τα χέρια μερικών ανδρών κάποτε που με κέρασαν λίγη θέρμη.
Πατρίδα μου είναι η μνήμη.Προίκα μου η εμμηνόρροια,κληρονομιά της Εύας σε όλες τις γήινες υπάρξεις,κληρονομιά μια δυο σκόρπιες κουβέντες,το μπαούλο δεν έχει μέσα κουβέρτες και παπλώματα αλλά μυρωδιές.
Ξωκλήσια,μύρο,παλιά καράβια,ναφθαλίνη,κάμφορα,καφές φρέσκος,διάδρομοι και χώροι που κάποτε ήταν το σπίτι μου.
Σε αναγνωρίζω απ'τη μυρωδιά σου.Και σε πλήθος μέσα θα σε ξεχώριζα.Και στην άκρη του κόσμου.
Διψάω συνέχεια.Ο τόπος που θα με φιλοξενήσει όταν φύγω θα χει πολύ νερό.Θα κυλάει,θα ξεπλένει,θα παρασέρνει βότσαλα και ξερόχορτα και θα κατεβάζει κομμάτια πάγου την άνοιξη.
Ίσως κατεβάσει και τα παγωμένα μου πόδια.
Θυμάμαι τη ζεστασιά της μήτρας.Αν συγκεντρωθώ πολύ νιώθω τη στιγμή που με τράβηξαν βίαια απο εκεί,σκοτάδι και μετά άπλετο φως.Ήμουν κουρασμένη,εξαντλημένη,αλλά ένιωσα το καλωσόρισες με το φως της Αυγής.
Μπορεί μια μέρα να δώσω το δώρο της ζωής.
Χτες στο όνειρο ήρθες,είπες είμαι αθάνατος,δεν θα πεθάνω ποτέ,και βρισκόμασταν σε ένα καταπράσινο λιβάδι με τον ήλιο να λάμπει πάνω απ'τα κεφάλια μας.
Και αναρωτιέμαι,τι θα μάθω τώρα για σένα;
'Ημασταν παιδιά με πασαλειμμένα στόματα από μαρμελάδα κεράσι και φραγκοστάφυλο,και γάλα χλιαρό με κακάο,ήμασταν έφηβοι με αναψυκτικά και τις πρώτες μπύρες,ήμασταν ενήλικοι με πολλά τσιγάρα και κονιάκ και εμετούς και επίσημες εξόδους που ήσουν κάποιος άλλος.Και τώρα,εσύ κάπου τριγυρνάς,σε σαλόνια διακεκριμένων ή σε στενά σοκάκια και εγώ συμπληρώνω χαρτιά και τετράδια,πανάθεμά σου,πανάθεμά σου.

7 comments:

Anonymous said...

θυμάμαι άρα υπάρχω. Μάλλον.

zero said...

Παρα πολυ καλο ποστ.

ΥΓ: μπραβο Σερρυ!

ζερο.

Unknown said...

Σεξ+Πυρ,θυμώνω άρα υπάρχω,επίσης!
Ζέρο,τι να πω τώρα..

Anonymous said...

πανάθεμα γμτ

roidis said...

'Ημασταν παιδιά με πασαλειμμένα στόματα από μαρμελάδα κεράσι..[...]
να είσαι καλά κορίτσι μου με τα ωραία σου γραπτά.

Unknown said...

πανάθεμα βρε παπαρούνα...
Ροίδη,είσαι πολύ καλός.

Mari-R1 said...

apo ta pio omorfa soy lady moy..mas afineis afwnous