Friday, October 27, 2006

Μεγάλοι έρωτες και η στάχτη τους

Δεν ξέρω τι απέγιναν οι παθιασμένοι έρωτες όταν εξανεμίστηκαν.Ίσως έγιναν συμβατικοί γάμοι,ίσως κάποιες γυναίκες βρέθηκαν για πάντα μόνες.
Σε γκαρσονιέρες και σε βίλες γυναίκες κάπνισαν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο ακούγοντας το "Μαμά γερνάω" και "Και πάω κι αγαπάω τα πιο μεγάλα αγόρια,την πόρτα τους χτυπάω,μετά κοιμάμαι χώρια" και ένα απ'τα σπαρακτικότερα ρεφραίν στο ελληνικό τραγούδι "που αγόρασα καινούρια καμπαρντίνα και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός".
Μπορεί να είδαν δακρύβρεχτες ταινίες και εξουθενωμένες από το κλάμα,να έπλυναν το πρόσωπό τους και να πήγαν για ύπνο.
Όλες ίσες,στα ισόγεια,στις μονοκατοικίες,στα χωριά και τις πόλεις.Η ρόμπα έπεσε στα πόδια τους,σαν να αναρωτήθηκαν μήπως τις ξαναέβλεπε εκείνος τη στιγμή αυτή,και ξάπλωσαν μόνες και κουρασμένες.
Άλλες πήγαν για ψώνια,άλλες ήπιαν ποσότητες αλκοόλ,μέχρι να βουλιάξει και ο τελευταίος πόρος,και γύρισαν στο σπίτι,μπορεί μόνες μπορεί όχι,άλλες μεγαλύτερες σε ηλικία απλά συνέχισαν τη ζωή τους χωρίς ξεσπάσματα ήσυχα αλλά με δυο ρυτίδες κάτω απ'τα μάτια παραπάνω.
Ίσως σεξ με συντρόφους που έμοιαζε μηχανικό.Και μετλα το σωματικό άδειασμα ήρθε και το ψυχικό.
Τηλεφωνα κοιτάχτηκαν και ξανακοιτάχτηκαν με την ελπίδα πως θα χτυπήσουν,τον ήχο αυτό που καταγκρεμίζει ή ανεβάζει ψυχές για να τις γκρεμίσει πάλι.
Ένα αχ μακρόσυρτο,βαθύ,μέσα από τα σπλάχνα,ένα πικρό "μάνα"...
Κάποιες βίαιες εξάρσεις και μετά,πέφτει η αυλαία.Μόνο μια θύμηση κάπου κάπου.Σαν παραίσθηση μέσα στη νύχτα.
Χτες το βράδυ ξαναθυμήθηκα τους παθιασμένους έρωτες.
Κι έκλεισα τα μάτια και προσευχήθηκα."Παναγιά μου και Άγιοι Ανάργυροι γιατροί των ψυχών,δώστε τους δύναμη ν'αντέξουν.."Γιατί όλοι στον πόνο είμαστε ίσοι.
και χτες,μετά τα μεσάνυχτα,ακούγοντας το "Σαν απόκληρος γυρίζω" από το Στέλιο,καπνίζοντας νευρικά και γράφοντας πυρετωδώς, σήκωσα το τσιγάρο μου κι έκανα το σχήμα του σταυρού.
Κι απόψε δεν θα βγω "για θύματα" όπως έλεγε η Παπαγιανοπούλου,αλλά μοιάζει παράξενο το άδειο μου κρεβάτι..

12 comments:

Anonymous said...

"Μ' ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί υφαίνουν τη ζωή μας. Εκείνα που ήταν για να γίνουν, δεν έγιναν ποτέ κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν"
Άσμα ασμάτων Σολομώντος

zero said...

Αχ! βρε Σερρυ μου.
Με εχεις τσακισει...
Θα ερχομαι καθε νερα να σου λεω...
καταπληκτικο ποστ,
και να φευγω.

ΥΓ: ενοχλαω ...δεν ενοχλαω.

χαχαχαχαχαχαχα

ζερο.

Erwtas Stomaxhs said...

...για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

ή μάλλον άντε και γα... ρε μαλάκα στην τελική, ποιος σου είπε ότι γουστάρω να μη μιλάω

μίλα σέρρυ, μίλα

The Motorcycle boy said...

Μη μασάς ρε. Επειδή έφυγαν είναι μεγάλοι -αν έμεναν θα γίνονταν καθημερινότητα.
Εντάξει, το άδειο κρεβάτι δεν αντέχεται -έχεις δίκιο.

Unknown said...

παπαρούνα μου οπιούχα,το Άσμα Ασμάτων..ότι και να πω είναι λίγο..
Ζερο,σαν τον Παπαγιανόπουλο στο Δεσποινίς Διευθυντής;
Στομάχη,να γράφω ξέρω.Και λίγα πράγματα ακόμα.Αλλά όχι πολλά.Δυστυχώς γεννήθηκα με δυο όπλα,εξωτερική ομορφιά (οκ,γούστα είναι αυτά,και ευαισθησία.)Αλλά όχι ταλέντα.
ΜΒ,χτες το βράδυ έγραψα το ποστ αυτό επειδή σκέφτηκα όλες τις μόνες γυναίκες του κόσμου,όπως αναρωτιέμαι και για πολλά πράγματα ακόμα που δε θα μάθω ποτέ.
Και το κρεβάτι είναι,αλλά άλλες φορές είναι και καθησυχαστικο,"και μόνη μου καλοπερνώ" που τραγούδησε και η Αλίκη.

Mari-R1 said...

oles kata vathos mones eimaste..poly omorfo kai apokalyptiko ayto to post glykia moy.

ZissisPap said...

Mεγάλη αγκαλιά και βλέμμα μπροστά πάντα!
Πολλά φιλιά και πολλές κολοτούμπες στο κρεβάτι :-)

Unknown said...

καλησπέρα μαριρενάκι!
Σιγισμούνδε,και να χοροπηδάμε πάνω στα στρώματα όπως μικροί,ε;

roidis said...

οι μεγάλοι Έρωτες υπάρχουν, ζουν και βασιλεύουν...και το κείμενό σου επίσης, ξέρει να εκφράζεται.

marquee de mud said...

γιατροι των ψυχων ...και των σωματων! και των σωματων, miss cherryfairy.

Unknown said...

Ροίδη,εξορισμένοι βασιλείς...
Μαρκί,ξέρω γω τι λέω..

sorry_girl said...

Τώρα τι να πώ εγώ που τα 'πες όλα;
Μόνο ένα τραγούδι θα σου βάλω ακόμα.."ίσως φταίνε τα φεγγάρια.."