καμιά φορά νομίζω πως στον κόσμο είμαι ολομόναχη. 'Ετσι κι αλλιώς είμαι από αυτούς που εύκολα ξεχνιούνται." Πως την έλεγαν εκείνη την κοπέλα που.."
Αν φύγω θα λείψω σε λίγους.Πολλά λόγια δεν μου είπαν τίποτα απολύτως.Πολλοί άνθρωποι
υπήρξαν μαζί μου χυδαίοι και άλλοι απλά με αγνόησαν που ήταν και το καλύτερο.
Τουλάχιστον δεν μπορώ να πω πως δεν προσπάθησα.Ή ότι δεν ονειρεύτηκα.
Δικά μου και τα νεύρα δικά μου και τα δάκρυα δικοί μου και οι πόνοι δικές μου και όποιες οι ανταμοιβές.Δικό μου και το σώμα δική μου και η προστυχιά δικά μου και τα συντρίμμια δικά μου,και τα έξοδα όλα δικά μου μάγκες.
6 comments:
κι ας μοιάζει οικείο..
Πολύ ωραία όλα, πολύ ποιητικά.
"...ειναι που τη μια στιγμη φαινομαι αυταρκης,
και την επομενη στιγμη βγαινει κραυγη αναγκης,
κι ολο το ενδιαμεσο κανεις δεν το γνωριζει,
ειναι που δεν το δειχνω εγω,
τοσο με φοβιζει!"
Μπα...
δεν σ'αφηνω να πληρωσεις.
Θα πληρωσω εγω.
Αχουτο μωρε ...που κανει και ζημιες.
Σερρυ μου...
ζερο.
Cherry μου...
εισαι καλα?
Γιατι εξαφανιστηκες?
ζερο.
παπαρούνα μου,οικείο ε;
ορέστη,ευχαριστώ πολύ
μαρκήσιε,αυτό ακριβώς!
ζέρο,όχι σήμερα,άλλη φορά,στο υπόσχομαι!
καλά είμαι,με δανεικό υπολογιστή!
Post a Comment