Ντόριαν Γκρέυ

Το καλοκαίρι μου που είναι μια θάλασσα μικρή,μου έρχεται στο μυαλό.Περπατάει ξυπόλητη στην Αντίπαρο.Πέφτει στη θάλασσα αμέριμνη.

Στη Στησιχόρου διοργανώνει δείπνα.Χαμογελάει.Ίσως και να κλαίει καμιά φορά.Χαμογελάει.Δεν μπορώ να πιστεψω πως δεν υπάρχει πια.Χαμογελάει και χαμογελάω κι εγώ.Λάμπει.Ακτινοβολεί.Στις μικρές τηλεοράσεις στα μινι μάρκετ.Στις ψαροταβέρνες.Αγία-οι έλληνες το νόστιμο το λένε και κουκλάκι,μισήθηκε,αγαπήθηκε,αμφισβητήθηκε,δούλεψε σκληρά,ποιος ξλερει πως έμοιαζαν τα χείλη κάτω από τις απανωτές στρώσεις λιπ γκλος;

Κατάφερε αυτό που ήθελε,μα εγω τη βλέπω κορίτσι,πάνω στη βάρκα,με τον παπαδιαμαντικό Παντελή Ζερβό να λέει "χαίρομαι όταν παθαίνουν κακό",ο φακός αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της,μέχρι το τέλος.

Και κάπου ένα πορτραίτο της να γερνάει.